ไม่ท้อ แต่เหนื่อย เหนื่อยจริงๆ ในชีวิตคงเจออะไรที่เหนื่อยกว่านี้
แต่ตอนนี้เหนื่อย เพลีย
อยากกลับบ้าน
ไม่อยากบอกพ่อแม่ว่าเหนื่อย ไม่อยากให้เป็นห่วง
แต่รู้สึกไม่มีใครที่เราจะพูดด้วยได้เลย
แฟนไม่มี เพื่อนที่สนิทก็ไม่ได้รู้สึกอยากเล่าปัญหาชีวิตให้ฟัง
เกรดไม่ได้แย่ขนาดนั้น มิดเทอมติดเอฟ แต่ไม่ถอน รอเสี่ยงไฟนอล
แต่เหนื่อย บางทีก็สงสารตัวเอง บางทีก็รู้สึกกกดดันตัวเองเกินไป
คิดถึงตัวเองตอนก่อนเข้ามหาลัยที่ทำตัวชิลๆไม่ทุกข์ร้อนอะไร
บางทีเครียดจนอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออกเพราะรู้สึกตัวเองสู้ได้
แต่อยากร้องเพราะยากหาทางระบาย
บางทีร้องไห้ไปแล้วก็เป็นความรู้สึดกึ่งๆ ลึกๆแล้วรู้ตัวว่าทำได้ รู้ว่าตัวเองไหว
แต่เหนื่อยจริงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ต้องการอะไร