จขกท ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยในชลบุรีค่ะ อยู่ปี 1 ก่อนอื่นเลยคือเราเป็นเด็กที่มาจากต่างจังหวัด บ้านกับมหาลัยห่างกัน 300 กว่ากิโลเลย ช่วงแรกๆที่ย้ายมาอยู่หอ (หอนอก) เรารู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะจะได้ออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองซักที แต่อีกความคิดนึงก็คิดถึงตากับยาย คิดถึงคนที่บ้าน บรรยากาศที่บ้านมากๆเหมือนกัน เพราะเราเป็นคนที่ติดยายประมาณนึงเลย ในใจลึกๆเราก็แอบกลัวว่าเราจะใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้มั้ย จะอยู่คนเดียวไหวมั้ย ปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ได้มั้ย เพราะเราเลือกมาเรียนที่นี่คนเดียว มีเพื่อนที่รู้จักเรียนมาด้วยกันตอนม.ปลาย ก็ดันเรียนคนละคณะ แต่เราก็ต้องอดทนไว้ เพราะเราดันเป็นคนเลือกที่จะเรียนที่นี่เอง เพราะฉะนั้นจะยอมถอยไม่ได้
     พอช่วงเปิดเทอม เราก็ได้เจอเพื่อนคณะเดียวกัน สาขาเดียวกันแล้ว เพราะก่อนจะเปิดเทอมทางมหาลัยก็จัดกิจกรรมให้ปี 1 เจอกันก่อนแล้ว จนกระทั่งถึงช่วงเวลาที่ต้องเริ่มเรียน ต้องเข้าสู่เนื้อหาวิชาการแล้ว ช่วงแรกเราก็ไม่กังวลอะไรมาก มีทำกิจกรรม ได้รู้จักรุ่นพี่ เพื่อนๆต่างคณะ ต่างสาขา เราว่ามันเป็นสิ่งที่สนุกมากแล้วก็คลายเครียดได้มากๆ (เรามีเพื่อนสาขาที่อยู่ด้วยกันประมาณ 7-8 คน) ส่วนเรื่องเรียนเราก็เรียนๆ เล่นๆ ตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้างเพราะส่วนใหญ่เป็นวิชาพื้นฐาน (จขกท เรียนคณะวิทยาการจัดการ) จนกระทั่งจนถึงช่วงก่อนสอบไฟนอลเรารู้สึกว่าเนื้อหามันเริ่มยากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเราพื้นฐานยังไม่เเน่นพอ เราเริ่มรู้สึกท้อทันที บวกกับการที่ยังไม่ได้กลับบ้านซักครั้งเลยตลอดเวลาเกือบ 4 เดือน มันเลยทำให้เราทั้งคิดมากกับเรื่องเรียน แล้วก็คิดถึงบ้านมากๆด้วยในเวลาเดียวกัน เราพยายามอ่านหนังสือสอบไฟนอลมากๆ แต่ด้วยความอยากกลับบ้าน ความคิดถึงบ้าน มันเหมือนทำให้เราอ่านหนังสือได้ไม่เต็มที่ เราคิดแค่อยากรีบอ่าน รีบสอบ รีบเสร็จ แล้วรีบกลับบ้าน รวมกับเวลากลุ่มเพื่อนชวนไปกินชาบู ชวนไปนั่งเล่น ไปร้องคาราโอเกะ เราก็จะไม่ค่อยไป เพราะรู้สึกไม่สนิทใจ (เพราะความคิดเราตอนนั้นคือไม่มีใครจะสนิทใจเหมือนกับเพื่อนม.ปลาย เรา mindset แบบนั้นจริงๆนะตอนแรก) แค่นั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันบางที แต่บางครั้งเราก็ซื้อกลับมากินที่ห้อง เราเลยไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนในกลุ่มด้วยเท่าไร 
     หลังจากสอบไฟนอลเสร็จเราก็เก็บของกลับบ้านตามที่ใจรอมานาน พอถึงช่วงที่เกรดออก เราก็แอบเครียดว่าจะมี F มั้ย จะได้ A กี่ตัว เกรดจะออกมาดีมั้ย เพราะคะแนนมิดเทอมเราออกมาแล้วค่อนข้างน่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน สรุป ผลที่ออกมาเราก็ค่อนข้างภูมิใจในเกรดที่เราได้ (3.11) ถ้าเทียบกับการเริ่มต้นใช้ชีวิตมหาลัยในเทอมแรก แต่ความเหนื่อย ความลำบากใจมันเริ่มมาจากช่วงที่เราปิดเทอมกลับไปอยู่บ้าน พอช่วงใกล้จะเปิดเทอม 2 เราก็ต้องกลับมาอยู่หอ ความรู้สึกเหมือนกับวันแรกที่ขนของเข้าหอเลย คือแม่มาส่งแล้วก็กลับไป เราก็เหมือนได้กลับมาอยู่ในจุดที่ห่างบ้าน ห่างตากับยาย ห่างบ้านอีกแล้ว ความรู้สึกเดิมๆมันกำลังจะกลับมาอีกแล้ว
     พอเปิดเทอม 2 เราก็ได้เจอกับเพื่อน 2 คน เป็นเพื่อนที่เรียน sec เดียวกัน และเจอหน้ากันทุก sec เป็นเพื่อนที่เห็นตอนแรกไม่คิดว่าจะคุยกันรู้เรื่อง แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเรามาอยู่กลุ่มด้วยกัน ซึ่งเราก็รู้สึกอุ่นใจ สบายใจขึ้นแล้วจากที่เทอมแรกไม่ค่อยกล้าพูดกล้าอะไรกับเพื่อนเท่าไหร่ และตอนนี้เราเปิดเทอม 2 มาได้ 3 อาทิตย์กว่าๆแล้ว ตอนนี้เราย้ายมาอยู่ชลบุรีรวมๆก็เกือบจะ 7 เดือนได้ แต่เราก็ยังไม่ชินกับการตื่นไปเรียนแล้วกลับมานั่งเหงาอยู่ห้องอยู่ดี นานๆทีจะได้ออกไปนั่งเล่นกับเพื่อน ไปวิ่งรอบมอตอนเช้า ไปเดินตลาดด้วยกันตอนเย็น มันก็ช่วยทำให้เราคลายเครียดเรื่องเรียนแล้วก็ไม่คิดเรื่องอยากกลับบ้านไปได้เยอะเลย
     หลังจากนี้เราก็ต้องตั้งใจเรียนให้มากขึ้น และคิดถึงบ้านให้น้อยลง เพราะไม่งั้นจะหมกมุ่นจนไม่เป็นอันอ่านหนังสือเรียน อ่านหนังสือสอบ นี่เพิ่งจะปี 1 เอง จขกท คิดว่า ยังมีเวลาอีก 3 ปีให้ได้คิดถึงบ้าน แต่ต่อให้จะคิดถึงขนาดไหน อยากกลับขนาดไหน เราก็หันหลังแล้วยอมแพ้ไม่ได้แล้ว มีแต่จะต้องสู้ต่อไปเพื่อคนข้างหลังที่เขารออยู่ที่บ้าน
     ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ สำหรับกระทู้นี้ จขกท คิดว่ายังมีอีกหลายๆคนที่เรียนไกลบ้าน แล้วต้องออกมาใช้ชีวิตแบบนี้เหมือนกัน เป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนนะคะ และขอให้เก็บช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านี้ไปเป็นความภาคภูมิใจในอนาคต