ถ้าใครอ่านจบหนูขอให้ได้บุญของหนูนะคะ หนูแค่อยากให้มีซักคนที่เข้าใจหนูก็เท่านั้น
สวัสดีค่ะ ตอนนี้อายุ14 นี่เป็นกระทู้แรก เคยอ่านมาหลายกระทู้มากเกี่ยวกับปัญหาชีวิตของคนอื่น ที่ว่าหนักๆของมีบ้าง แต่หนูว่าของหนูมันสุดจะทนจริงๆ เคยคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่ป.4ค่ะ ชีวิตตัวเองครอบครัวช่วยกันทำลายมันหมด
(ถ้ายาวเกินไปขอโทษนะคะ อยากเล่าตั้งแต่อนุบาลเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องจริงของหนูทั้งหมด อยากให้ช่วยแนะนำหน่อยว่าจะทำยังไงต่อไปดีคะ)
ตอนอนุบาล1-2 ตอนนี้ยังเด็กมากๆแต่หนูไม่เคยลืมมัน พ่อแม่แท้ของหนูเลิกกันตอนหนูยังไม่2ขวบเพราะแม่มีพ่อใหม่ค่ะ ตอนอนุบาลพ่อใหม่ทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆ หนูนอนในห้องกับพ่อใหม่และแม่ ยายกับพี่นอนห้องข้างนอก บางทีหนูดื้อค่ะ แย่งพ่อใหม่กับแม่ดูโทรทัศน์พ่อใหม่ก็จะชอบว่าและแม่ก็ด่าซ้ำ และไล่หนูไปนอนหลังบ้านคนเดียว ตอนนั้นกลัวมากค่ะ แต่ไม่มีใครสนใจหนูเลยนอนหลายเดือนอยู่ค่ะ แม่จะไปขายของตอนเย็นกลับมาดึกหนูนอนเฝ้าแม่ใต้บันไดบางวันแม่มาก็เดินข้ามไปทุกที แต่หนูก็นอนเฝ้า ตอนเช้าหนูจะตื่นมาเห็นตัวเองอยู่ที่นอนหลังบ้าน ตอนนั้นคิดว่าแม่เป็นคนอุ้มมานอน แต่จริงๆแล้วคนที่อุ้มมาคือเขาเป็นลูกของน้องยายค่ะ หนูเรียกเขาว่าพี่แต่อายุห่างกัน20กว่าๆเป็นผช.ค่ะขอเรียกว่าพี่กอ หนูมีพี่สาวแท้ๆ1คน ขอเรียกว่าพี่ชอ ค่ะพี่กอเขาเป็นคนอุ้มมานอน บ้านเขาอยู่คนละซอยค่ะใกล้ๆกัน เขาอยู่กับแม่เขาก็คือน้องของยายและน้องชายของเขา หนูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแม่ไม่ได้พามานอนหนูรักแม่มากจริงๆแต่เขาทำแบบนี้ ยายแท้ๆเป็นคนบอกค่ะ หนูต้องซักผ้าตอนอนุบาล ซักให้ทุกคนในครอบครัว พี่ชอห่างกัน2ปีค่ะ เขามาช่วยบ้างแต่ชอบมาวุ่นวายเขามาแล้วชอบบอกว่าหนูซักไม่สะอาด เขาก็ไปบอกยาย ยายก็ชอบตีหนูตีทุกวันเลยชาวบ้านข้างนอกก็ได้ยินเสียงร้องไห้หนูทุกวัน เฮ้ออ นึกถึงตอนนั้นหนูอดทนมากจริงๆหนูนั่งร้องไห้ก่อนนอนบ่อยมากๆ ตอนอนุบาล2พ่อใหม่ทะเลาะกับแม่แล้วเลิกกันเลยค่ะ มันรุนแรงมากพ่อใหม่เขาตัวใหญ่ค่ะเขาพังข้าวของเอาข้าวต้มร้อนๆมาสาดใส่ทั้งหม้อใส่หนูกับพี่ มันร้อนค่ะร้องไห้ทันที หม้อใบนั้นแตกเลยค่ะ เขาขโมยเงินไป6พันกว่าบาท ยายก็บอกหนูและพี่ชอให้ออกมานั่งข้างนอกบ้าน ยายไม่ชอบแม่ค่ะและก็พ่อใหม่ ยายเหมือนสมน้ำหน้าแม่ ให้แม่เช็ดคนเดียว หลังจากนั้นแม่ก็ไปทำงานที่กรุงเทพทันทีเลยค่ะ
ช่วงป.1 หนูยังคงทำงานบ้าน โดนยายด่ายายว่ายายตีอยู่ หนูเบื่อพี่ชอมากๆค่ะ เขาชอบพูดให้ตัวเองดูดีชอบใส่ร้าย เป่าหูยาย ให้หนูกอกน้ำเก็บน้ำ เข็นน้ำ รีดผ้าเอง ล้างจานเก็บจาน ทิ้งขยะ ซักผ้า กวาดถูบ้าน พอหนูไม่ทำเขาจะบอกยายว่าหนูทำจานที่ล้างแตกทุกทีเลย ยายเขาคิดว่าพี่เป็นคนทำงานบ้านทุกอย่าง แต่จริงๆแล้วคือหนู หนูพูดอะไรไม่ได้ค่ะ เป็นคนที่แพ้ตลอดยอมเสมอมา
ช่วงป.2-3 ก็ทำเหมือนเดิมค่ะ ตอนนั้นพี่ชอใช้หนูรีดผ้าให้เขาด้วย
ช่วงป.4 คิดฆ่าตัวตายอยากเอามีดมาแทงตัวเองให้ตายไปเลยค่ะ แม่ส่งเงินมาแต่มันไม่พอต้องจ่ายค่าบ้านค่าน้ำค่าไฟค่ากินค่าอะไรอีกมากมาย ยายเขาชอบบ่นว่าเกิดมาเขาต้องขายทองแม่จะคลอดมาทำไมพี่คนเดียวพอแล้ว ทำให้กูต้องขายทองขายที่ดินเลือก กุน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตาย เอาพี่ไว้คนเดียวพอ -ก็เปลืองเงินกู มันเจ็บค่ะทำไมนะรู้ทันทีว่าตัวเองไร้ค่าสุดๆอยากตาย หนูร้องไห้ค่ะแต่ไม่ได้ร้องให้ใครเห็นแอบร้องในห้องน้ำคนเดียว หนูเอามีดเขาไปร้องไห้ไปมองมีดไป คิดว่ามันจะเจ็บมากไหม ใจนึงก็กลัวค่ะ แต่อยู่ดีๆหนูได้ยินเสียงสมองตัวเองบอกว่ารอดูพรุ่งนี้ก่อน แต่วันนี้ร้องไห้ให้สุด วางมีดแล้วก็ร้องไห้จนกว่าจะพอ ยังไม่มีใครเข้ามาห้องน้ำตอนนี้หรอก หนูก็ทำตามอย่างนั้นแล้วก็หายเศร้า
ช่วงป.5-6คิดฆ่าตัวตายทุกวัน มันเหนื่อยสุดๆเงินเก็บที่มีมาตั้งแต่เด็กต้องเอาไปรร.มันก็น้อยแหละค่ะ แต่ยายไม่ให้หนูให้แต่พี่ชอ เงินก็ไม่รู้จะเอามาจากไหนถ้าไม่ได้ไปรร.พยายามใช้ประหยัดค่ะ เริ่มโตขึ้นยิ่งคิดว่าตัวเองไร้ค่า เวลาหนูอยุ่คนเดียวชอบนั่งส่องกระจกค่ะ มองตัวเองได้3นาที น้ำตาไหลออกมา มันเหนื่อยนั่งคิดว่าจะฆ่าตัวตายทางไหนดี พูดกับตัวเองว่าจะหยุดไหม พอหรือยังหนูร้องไห้ตอนนี้มานั่งพิมมันตอกย้ำตัวเองสุดๆ อยากหยุดหายใจ ใจตัวเองตอนนั้นบอกพอแล้วจบมันซักที ในสมองคิดว่าเราต้องทำมันให้ดีแล้วอนาคตจะได้ให้พวกมันที่ทำร้ายเราชดใช้ หนูไม่ได้บ้า ใจตอนนั้นคิดว่าต้องมีซักคนที่ต้องตายไม่เราก็ต้องพวกมัน หนูเหนื่อยทนมามากไม่คิดว่าเด็กอายุเท่านี้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หนูไม่ได้ดูละครหรือหนังมากไป หนูไม่ได้แต่งเรื่อง ในตอนที่หนูนั่งพิมอยุ่หนูสงสารตัวเองเหลือเกิน มันมีหลายเหตุการณ์แต่หนูว่ามันจะนานเกินไป หนูเป็นโรคไหมคะ หนูเป็นใครในชาติก่อนทำไมบาปเยอะจัง บุญหนูเคยทำมาไหม เหนื่อยและท้อ อายุเท่านี้เองนะไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้ หนูเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ ไม่เข้าใจบ้างทีทะเลาะกับตัวเองใจกับสมองมันยากไม่รู้ว่ามี2ร่างหรือยังไงเหมือนคนบ้าเลย หนูตั้งใจเรียนมากได้ที่1ทุกปี หนูเกลียดพี่สาวตัวเองและครอบครัวหนูอยากฆ่าเขาค่ะ แต่หนูไม่ทำหรอกค่ะ ไม่มีใครเขาใจหนูจริงๆ หนูเป็นคนมีความฝันในอนาคตมันไกลมากๆแต่ตอนนี้มันพังลงแล้วค่ะ พัง พังหมดตั้งแต่หนูเกิดมา ไม่รู้ว่าตอนเรื่องที่ทำให้เป็นแบบนี้มันเป็นยังไง แม่และยายลำเอียงรักแต่พี่ หนูปิดเทอมไปหาแม่2เดือนหนูคิดถึงแม่ ไปกับพี่2คนยายพาไป ตอนนั้นเริ่มโตแล้วแหละค่ะ หนูจะพูดอะไรไม่ได้เลยแม่จะด่าแต่หนู หนูคุยกับพี่อยู่แต่แม่เรียกพี่ชอแต่หนูก็ยังคุยกับพี่ชออยุ่แม่ก็ด่าว่าหนูพูดแทรก หนูหยุดพูดน้ำตามันจะไหลค่ะ ซัก2นาทีหนูเดินไปห้องน้ำไม่ให้มีคนสงสัยหนูร้องไห้แบบเงียบมันเจ็บค่ะ เราผิดหรอ หนูสงสัยตัวเองมันทำไมเป็นแบบนี้ แค่คำพูดแค่นี้ ไม่หรอกค่ะแม่หนูพูดหลายคำที่แรงกว่านี้มามากแล้วหนูก็จะคลุมผ้าร้องไห้ตอนกลางคืน พี่ชอชอบพูดให้แม่ด่าหนูทุกครั้งเลย มันเป็นอะไรที่เราตอบโต้ไม่ได้อ่ะค่ะ มันทรมานนะเถียงไม่ออกไม่รู้ทำไม เราไม่ได้ทำแบบที่พี่ชอบอกเขาใส่ร้ายเรา แต่มันเถียงไม่ออกมันเหมือนถูกสมองบังคับให้ยอมรับทั้งทีไม่ได้ทำเลย หนูบ้าหนูมันโง่ ก็ต้องรับความเจ็บปวดนั้นแหละค่ะ เวลาไปไหนกับแม่และพี่ชอ เขาจะทำเหมือนคุยกัน2คนหนูมาด้วยนะ หนูอยุ่ตรงนี้ หนูก็อยากคุย เขาพูดคุยกันพอหนูอยากคุยบ้างเขาจะหงุดหงิดกัน พอพี่ชออยากพาไปตรงนั้นตรงนี้แม่จะพาไปแต่พอหนูเขาบอกว่าไม่ แค่ตรงนี้ก็พอแล้ว หรือไม่ก็พาไปแต่จะทำหน้าหงุดหงิด หนูเลยบอกไม่ไปเขาก็บอกกันว่าเรื่องมาก เฮ้อ ตอนนี้ในหัวหนูมีหลายเรื่องอยากเล่าให้ฟังแต่ตอนนี้มันอื้อไปหมด ลองมานั่งคิดเรื่องที่ผ่านมามันก็หายใจขัด อยากระบายออกมาให้หมดให้ทุกคนช่วยคิดที
ช่วงม.1หนูมีเงินเก็บแต่ยายก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง ค่ารถหนูก็ออกเอง หนูเก็บจากบางครั้งที่ไปรร.แล้วยายให้ ม.1มันโตแล้วค่ะสังคมเปลี่ยนไป ยายชอบยืมเงินแล้วไม่คืนเขาก็บ่นว่าเลี้ยงมายังจะเอากับกูอีก ค่ะคิดฆ่าตัวตายจะกระโดดตึก ผูกคอตาย กินยาฆ่าตัวตาย ขอโทษนะคะมันโคตร โคตรที่สุด โคตรจะหมดเรี่ยวแรงเลยค่ะ พยายามทำทุกอย่างใช้ชีวิตให้ดีขึ้น อารมณ์แปรปวนช่วงนี้บางทียายด่าก็ด่าเกินไปหนูอยากเอามีดมาแทงเขาจะได้หยุด หนูเบื่อกนูเกลียดชีวิตตัวเอง ต้องทนทุกข์ทรมาน ต้องทำยังไง ทำไมไม่ตายซักที หนูแค่อยากให้พวกเขาได้รู้ว่าหนูเหนื่อยนะ แต่ถ้าให้ไปพูดต่อหน้าแค่นึกว่าจะไปบอกเรื่องทั้งหมดเขาคงไม่ฟังเพราะเขาคงเกลียดหนู หรือไม่ก็ถ้าให้หนูเดินเข้าไปเล่าเขาคงบอกว่ากุเลี้ยงมา แต่พอคิดๆดูแล้วถ้าไปจริงๆแค่คิดว่าวันนี้จะไปบอกให้เขาได้รู้น้ำตามันก็ไหลมาไม่หยุดอ่ะค่ะไม่รู้จะพูดยังไงกลัวเราผิดอีกแค่นึกก็ร้องไห้แล้ว อยากหายไป อยากให้เขามารู้บ้างว่ามันทรมานนะ มันอึดอัดใจต้องคอยอดทนทุกเรื่อง หนูไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นหรอกค่ะ หนูพยายามสู้ จนตอนนี้ไม่รู้ว่าชีวิตมันจะอยู่เพื่ออะไร ความสุขของหนูคืออะไรที่แท้จริงมันไม่มีซักครั้งเลย ความฝันก็โดนทำลาย อยากเอาเงินที่มีทั้งหมดหนีไปให้ไกลที่สุด ไม่อยากพบใครเจอใคร แต่อายุ14จะทำอะไรไม่คิดไม่ได้ สมองมันสั่ง บางที่ใจมันก็อยากไปไม่อยากอยุ่บนโลกนี้ ทุกคนเห็นแก่ตัว หนูต้องยอมทุกอย่าง หนูทำอะไรผิด ควรทำยังไงกับชีวิตต่อดี ปัญหาทุกอย่างรุมเร้า ค่าเทอมปีนี้ ค่ารถ ครอบครัวเรายังมีไหม เราเป็นใครไปแล้วเราเลือกเดินทางนี้มาทำไม แล้วควรทำไงดีคะ ตายดีไหม กลัวตายจะบาป แต่หมดหนทาง ทั้งการเรียนแย่สุดๆจากเคยได้ที่1มาตลอด ผิดหวังเหนื่อยท้อหมดแรง เมื่อไหร่จะตาย หนูอโหสิกรรมให้แม่ ให้ยาย ให้พี่สาว ให้คนที่มาทำร้ายจิตใจของหนูให้เขาได้บุญที่หนูทำไปอย่าจองเวรกัน ไม่อยากเจอแล้ว หนูร้องไห้ทุกครั้งแล้วจะพูดแบบนี้ ไม่อยากเจอคนที่ทำร้ายจิตใจถ้าเป็นคนอื่นไม่ว่าเลยแต่นี่เป็นครอบครัวเรา หนูไม่ค่อยมีความสุขในชีวิตเลยค่ะ ยิ้มน้อยมาก ควรกำจัดอะไรออกไปก่อนดี สมองมันได้แต่บอกให้รอ เสียงที่เคยได้ยินมันหายไป ไม่ได้เพ้อค่ะ หนูรู้ตัวดี อยากพบแพทย์แบบไม่ให้ครอบครัวรู้ถามเรื่องจิตใจ อยากร้องไห้และเล่าเรื่องให้หมอฟังใครซักคน อยากถามว่ามันมีไหมใครเจอปัญหาหนักๆบ้างอายุเท่านี้ หนูมันบ้าไปแล้ว บ้า เงินที่เก็บไม่มีแล้วครอบครัวตัวเองแท้ๆเบื่อที่สุด จิตใจเราอ่อนมากทุกคนก็ช่วยกันเหยียบมันเข้าไปเถอะ ผ่านมาก็หลายปีความแค้นไม่ค่อยลดลงแต่ไม่แสดงออก กลัวว่าวันนั้นจะมาถึง กลัวทนไม่ไหว กลัวว่าจะทำให้ครอบครัวเสียใจ หรือว่าเราจะหายไปเองดี ถ้าตายเป็นภาระแน่เลยแม่ต้องจัดงานศพเสียเงิน อยู่ไปก็เหมือนไร้ค่า หนูควรทำยังไงดี ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเราต้องเจอเรื่องพวกนี้ ทำไมเด็กอายุ14ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่ตายไป คำถามมันวนเวียนให้หัว มีหลายเรื่องอยากอธิบายทุกอย่าง อยากร้องไห้กับใครซักคนที่ให้คำปรึกษาได้หรือควรทำยังไงดี พอแค่นี้ก่อนเถอะนะคะหนูกลัวมันจะมากไปกว่านี้ ถ้ามีคนอ่านมาได้ขนาดนี้ช่วยบอกทีว่าหนูต้องทำยังไง ทั้ง10กว่าปีที่ผ่านมา มันเขียนลงนี้ไม่พอ จริงๆอยากเล่ามากที่สุด มันจำได้แค่นิดเดียวแต่ความรู้สึกทั้งหมดกับชีสิตที่หนูผ่านมามันอธิบายไม่ได้ มันอัดอยู่ข้างใน ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ แนะนำทางไปต่อที หรือต้องใช้ชีวิตต่อไปแบบนี้รอวันมันทนไม่ไหว กลัววันนั้นมากสติคงควบคุมไม่อยู่ ทำยังไงดีคะ
อันนี้เป็นเรื่องจริงค่ะ จากชีวิตหนูเอง มันเหนื่อยคำเดียวอาจเฉยๆแต่สำหรับหนูพอใครพูดว่าเหนื่อยมันทำให้หนูคิดว่าใครจะเหนื่อยเท่าเรามีไหมมันจะร้องไห้จริงๆที่ต้องทนมา เรื่องของหนูอาจเฉยๆสำหรับใครบ้างคนทีไม่เข้าใจความรู้สึกของหนูจริงๆ หนูอาจพิมไม่ถูกตามหลักแต่หนูว่าหนูรักภาษาไทยพยายามพิมพ์ให้ผิดน้อยที่สุด ขอบคุณทุกคนที่เข้าใจค่ะ หนูต้องทนไปถึงเมื่อไหร่คะ อายุ14ค่ะเสียดายอนาคตข้างหน้าแต่ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตเหมือนไร้คุณค่าค่ะ ขอคำแนะนำนะคะ ด่าได้เลยค่ะ
ถ้าใครอ่านจบหนูขอให้ได้บุญของหนูนะคะ ช่วยแนะนำทางที่ควรไปต่อทีค่ะ ขอร้อง หนูต้องการคำแนะนำมากๆขนาดตัวเองยังทะเลาะกับตัวเองหนูไม่เชื่อตัวเองอีกแล้วค่ะ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ
ชีวิตหนูเศร้ามากจริงๆ อยากฆ่าตัวตาย อยากฆ่าคนอื่น เบื่อชีวิตแบบนี้ หนูปกติไหมคะ? (อยากเล่าชีวิตที่ผ่านมา)
สวัสดีค่ะ ตอนนี้อายุ14 นี่เป็นกระทู้แรก เคยอ่านมาหลายกระทู้มากเกี่ยวกับปัญหาชีวิตของคนอื่น ที่ว่าหนักๆของมีบ้าง แต่หนูว่าของหนูมันสุดจะทนจริงๆ เคยคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่ป.4ค่ะ ชีวิตตัวเองครอบครัวช่วยกันทำลายมันหมด
(ถ้ายาวเกินไปขอโทษนะคะ อยากเล่าตั้งแต่อนุบาลเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องจริงของหนูทั้งหมด อยากให้ช่วยแนะนำหน่อยว่าจะทำยังไงต่อไปดีคะ)
ตอนอนุบาล1-2 ตอนนี้ยังเด็กมากๆแต่หนูไม่เคยลืมมัน พ่อแม่แท้ของหนูเลิกกันตอนหนูยังไม่2ขวบเพราะแม่มีพ่อใหม่ค่ะ ตอนอนุบาลพ่อใหม่ทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆ หนูนอนในห้องกับพ่อใหม่และแม่ ยายกับพี่นอนห้องข้างนอก บางทีหนูดื้อค่ะ แย่งพ่อใหม่กับแม่ดูโทรทัศน์พ่อใหม่ก็จะชอบว่าและแม่ก็ด่าซ้ำ และไล่หนูไปนอนหลังบ้านคนเดียว ตอนนั้นกลัวมากค่ะ แต่ไม่มีใครสนใจหนูเลยนอนหลายเดือนอยู่ค่ะ แม่จะไปขายของตอนเย็นกลับมาดึกหนูนอนเฝ้าแม่ใต้บันไดบางวันแม่มาก็เดินข้ามไปทุกที แต่หนูก็นอนเฝ้า ตอนเช้าหนูจะตื่นมาเห็นตัวเองอยู่ที่นอนหลังบ้าน ตอนนั้นคิดว่าแม่เป็นคนอุ้มมานอน แต่จริงๆแล้วคนที่อุ้มมาคือเขาเป็นลูกของน้องยายค่ะ หนูเรียกเขาว่าพี่แต่อายุห่างกัน20กว่าๆเป็นผช.ค่ะขอเรียกว่าพี่กอ หนูมีพี่สาวแท้ๆ1คน ขอเรียกว่าพี่ชอ ค่ะพี่กอเขาเป็นคนอุ้มมานอน บ้านเขาอยู่คนละซอยค่ะใกล้ๆกัน เขาอยู่กับแม่เขาก็คือน้องของยายและน้องชายของเขา หนูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแม่ไม่ได้พามานอนหนูรักแม่มากจริงๆแต่เขาทำแบบนี้ ยายแท้ๆเป็นคนบอกค่ะ หนูต้องซักผ้าตอนอนุบาล ซักให้ทุกคนในครอบครัว พี่ชอห่างกัน2ปีค่ะ เขามาช่วยบ้างแต่ชอบมาวุ่นวายเขามาแล้วชอบบอกว่าหนูซักไม่สะอาด เขาก็ไปบอกยาย ยายก็ชอบตีหนูตีทุกวันเลยชาวบ้านข้างนอกก็ได้ยินเสียงร้องไห้หนูทุกวัน เฮ้ออ นึกถึงตอนนั้นหนูอดทนมากจริงๆหนูนั่งร้องไห้ก่อนนอนบ่อยมากๆ ตอนอนุบาล2พ่อใหม่ทะเลาะกับแม่แล้วเลิกกันเลยค่ะ มันรุนแรงมากพ่อใหม่เขาตัวใหญ่ค่ะเขาพังข้าวของเอาข้าวต้มร้อนๆมาสาดใส่ทั้งหม้อใส่หนูกับพี่ มันร้อนค่ะร้องไห้ทันที หม้อใบนั้นแตกเลยค่ะ เขาขโมยเงินไป6พันกว่าบาท ยายก็บอกหนูและพี่ชอให้ออกมานั่งข้างนอกบ้าน ยายไม่ชอบแม่ค่ะและก็พ่อใหม่ ยายเหมือนสมน้ำหน้าแม่ ให้แม่เช็ดคนเดียว หลังจากนั้นแม่ก็ไปทำงานที่กรุงเทพทันทีเลยค่ะ
ช่วงป.1 หนูยังคงทำงานบ้าน โดนยายด่ายายว่ายายตีอยู่ หนูเบื่อพี่ชอมากๆค่ะ เขาชอบพูดให้ตัวเองดูดีชอบใส่ร้าย เป่าหูยาย ให้หนูกอกน้ำเก็บน้ำ เข็นน้ำ รีดผ้าเอง ล้างจานเก็บจาน ทิ้งขยะ ซักผ้า กวาดถูบ้าน พอหนูไม่ทำเขาจะบอกยายว่าหนูทำจานที่ล้างแตกทุกทีเลย ยายเขาคิดว่าพี่เป็นคนทำงานบ้านทุกอย่าง แต่จริงๆแล้วคือหนู หนูพูดอะไรไม่ได้ค่ะ เป็นคนที่แพ้ตลอดยอมเสมอมา
ช่วงป.2-3 ก็ทำเหมือนเดิมค่ะ ตอนนั้นพี่ชอใช้หนูรีดผ้าให้เขาด้วย
ช่วงป.4 คิดฆ่าตัวตายอยากเอามีดมาแทงตัวเองให้ตายไปเลยค่ะ แม่ส่งเงินมาแต่มันไม่พอต้องจ่ายค่าบ้านค่าน้ำค่าไฟค่ากินค่าอะไรอีกมากมาย ยายเขาชอบบ่นว่าเกิดมาเขาต้องขายทองแม่จะคลอดมาทำไมพี่คนเดียวพอแล้ว ทำให้กูต้องขายทองขายที่ดินเลือก กุน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตาย เอาพี่ไว้คนเดียวพอ -ก็เปลืองเงินกู มันเจ็บค่ะทำไมนะรู้ทันทีว่าตัวเองไร้ค่าสุดๆอยากตาย หนูร้องไห้ค่ะแต่ไม่ได้ร้องให้ใครเห็นแอบร้องในห้องน้ำคนเดียว หนูเอามีดเขาไปร้องไห้ไปมองมีดไป คิดว่ามันจะเจ็บมากไหม ใจนึงก็กลัวค่ะ แต่อยู่ดีๆหนูได้ยินเสียงสมองตัวเองบอกว่ารอดูพรุ่งนี้ก่อน แต่วันนี้ร้องไห้ให้สุด วางมีดแล้วก็ร้องไห้จนกว่าจะพอ ยังไม่มีใครเข้ามาห้องน้ำตอนนี้หรอก หนูก็ทำตามอย่างนั้นแล้วก็หายเศร้า
ช่วงป.5-6คิดฆ่าตัวตายทุกวัน มันเหนื่อยสุดๆเงินเก็บที่มีมาตั้งแต่เด็กต้องเอาไปรร.มันก็น้อยแหละค่ะ แต่ยายไม่ให้หนูให้แต่พี่ชอ เงินก็ไม่รู้จะเอามาจากไหนถ้าไม่ได้ไปรร.พยายามใช้ประหยัดค่ะ เริ่มโตขึ้นยิ่งคิดว่าตัวเองไร้ค่า เวลาหนูอยุ่คนเดียวชอบนั่งส่องกระจกค่ะ มองตัวเองได้3นาที น้ำตาไหลออกมา มันเหนื่อยนั่งคิดว่าจะฆ่าตัวตายทางไหนดี พูดกับตัวเองว่าจะหยุดไหม พอหรือยังหนูร้องไห้ตอนนี้มานั่งพิมมันตอกย้ำตัวเองสุดๆ อยากหยุดหายใจ ใจตัวเองตอนนั้นบอกพอแล้วจบมันซักที ในสมองคิดว่าเราต้องทำมันให้ดีแล้วอนาคตจะได้ให้พวกมันที่ทำร้ายเราชดใช้ หนูไม่ได้บ้า ใจตอนนั้นคิดว่าต้องมีซักคนที่ต้องตายไม่เราก็ต้องพวกมัน หนูเหนื่อยทนมามากไม่คิดว่าเด็กอายุเท่านี้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หนูไม่ได้ดูละครหรือหนังมากไป หนูไม่ได้แต่งเรื่อง ในตอนที่หนูนั่งพิมอยุ่หนูสงสารตัวเองเหลือเกิน มันมีหลายเหตุการณ์แต่หนูว่ามันจะนานเกินไป หนูเป็นโรคไหมคะ หนูเป็นใครในชาติก่อนทำไมบาปเยอะจัง บุญหนูเคยทำมาไหม เหนื่อยและท้อ อายุเท่านี้เองนะไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้ หนูเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ ไม่เข้าใจบ้างทีทะเลาะกับตัวเองใจกับสมองมันยากไม่รู้ว่ามี2ร่างหรือยังไงเหมือนคนบ้าเลย หนูตั้งใจเรียนมากได้ที่1ทุกปี หนูเกลียดพี่สาวตัวเองและครอบครัวหนูอยากฆ่าเขาค่ะ แต่หนูไม่ทำหรอกค่ะ ไม่มีใครเขาใจหนูจริงๆ หนูเป็นคนมีความฝันในอนาคตมันไกลมากๆแต่ตอนนี้มันพังลงแล้วค่ะ พัง พังหมดตั้งแต่หนูเกิดมา ไม่รู้ว่าตอนเรื่องที่ทำให้เป็นแบบนี้มันเป็นยังไง แม่และยายลำเอียงรักแต่พี่ หนูปิดเทอมไปหาแม่2เดือนหนูคิดถึงแม่ ไปกับพี่2คนยายพาไป ตอนนั้นเริ่มโตแล้วแหละค่ะ หนูจะพูดอะไรไม่ได้เลยแม่จะด่าแต่หนู หนูคุยกับพี่อยู่แต่แม่เรียกพี่ชอแต่หนูก็ยังคุยกับพี่ชออยุ่แม่ก็ด่าว่าหนูพูดแทรก หนูหยุดพูดน้ำตามันจะไหลค่ะ ซัก2นาทีหนูเดินไปห้องน้ำไม่ให้มีคนสงสัยหนูร้องไห้แบบเงียบมันเจ็บค่ะ เราผิดหรอ หนูสงสัยตัวเองมันทำไมเป็นแบบนี้ แค่คำพูดแค่นี้ ไม่หรอกค่ะแม่หนูพูดหลายคำที่แรงกว่านี้มามากแล้วหนูก็จะคลุมผ้าร้องไห้ตอนกลางคืน พี่ชอชอบพูดให้แม่ด่าหนูทุกครั้งเลย มันเป็นอะไรที่เราตอบโต้ไม่ได้อ่ะค่ะ มันทรมานนะเถียงไม่ออกไม่รู้ทำไม เราไม่ได้ทำแบบที่พี่ชอบอกเขาใส่ร้ายเรา แต่มันเถียงไม่ออกมันเหมือนถูกสมองบังคับให้ยอมรับทั้งทีไม่ได้ทำเลย หนูบ้าหนูมันโง่ ก็ต้องรับความเจ็บปวดนั้นแหละค่ะ เวลาไปไหนกับแม่และพี่ชอ เขาจะทำเหมือนคุยกัน2คนหนูมาด้วยนะ หนูอยุ่ตรงนี้ หนูก็อยากคุย เขาพูดคุยกันพอหนูอยากคุยบ้างเขาจะหงุดหงิดกัน พอพี่ชออยากพาไปตรงนั้นตรงนี้แม่จะพาไปแต่พอหนูเขาบอกว่าไม่ แค่ตรงนี้ก็พอแล้ว หรือไม่ก็พาไปแต่จะทำหน้าหงุดหงิด หนูเลยบอกไม่ไปเขาก็บอกกันว่าเรื่องมาก เฮ้อ ตอนนี้ในหัวหนูมีหลายเรื่องอยากเล่าให้ฟังแต่ตอนนี้มันอื้อไปหมด ลองมานั่งคิดเรื่องที่ผ่านมามันก็หายใจขัด อยากระบายออกมาให้หมดให้ทุกคนช่วยคิดที
ช่วงม.1หนูมีเงินเก็บแต่ยายก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง ค่ารถหนูก็ออกเอง หนูเก็บจากบางครั้งที่ไปรร.แล้วยายให้ ม.1มันโตแล้วค่ะสังคมเปลี่ยนไป ยายชอบยืมเงินแล้วไม่คืนเขาก็บ่นว่าเลี้ยงมายังจะเอากับกูอีก ค่ะคิดฆ่าตัวตายจะกระโดดตึก ผูกคอตาย กินยาฆ่าตัวตาย ขอโทษนะคะมันโคตร โคตรที่สุด โคตรจะหมดเรี่ยวแรงเลยค่ะ พยายามทำทุกอย่างใช้ชีวิตให้ดีขึ้น อารมณ์แปรปวนช่วงนี้บางทียายด่าก็ด่าเกินไปหนูอยากเอามีดมาแทงเขาจะได้หยุด หนูเบื่อกนูเกลียดชีวิตตัวเอง ต้องทนทุกข์ทรมาน ต้องทำยังไง ทำไมไม่ตายซักที หนูแค่อยากให้พวกเขาได้รู้ว่าหนูเหนื่อยนะ แต่ถ้าให้ไปพูดต่อหน้าแค่นึกว่าจะไปบอกเรื่องทั้งหมดเขาคงไม่ฟังเพราะเขาคงเกลียดหนู หรือไม่ก็ถ้าให้หนูเดินเข้าไปเล่าเขาคงบอกว่ากุเลี้ยงมา แต่พอคิดๆดูแล้วถ้าไปจริงๆแค่คิดว่าวันนี้จะไปบอกให้เขาได้รู้น้ำตามันก็ไหลมาไม่หยุดอ่ะค่ะไม่รู้จะพูดยังไงกลัวเราผิดอีกแค่นึกก็ร้องไห้แล้ว อยากหายไป อยากให้เขามารู้บ้างว่ามันทรมานนะ มันอึดอัดใจต้องคอยอดทนทุกเรื่อง หนูไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นหรอกค่ะ หนูพยายามสู้ จนตอนนี้ไม่รู้ว่าชีวิตมันจะอยู่เพื่ออะไร ความสุขของหนูคืออะไรที่แท้จริงมันไม่มีซักครั้งเลย ความฝันก็โดนทำลาย อยากเอาเงินที่มีทั้งหมดหนีไปให้ไกลที่สุด ไม่อยากพบใครเจอใคร แต่อายุ14จะทำอะไรไม่คิดไม่ได้ สมองมันสั่ง บางที่ใจมันก็อยากไปไม่อยากอยุ่บนโลกนี้ ทุกคนเห็นแก่ตัว หนูต้องยอมทุกอย่าง หนูทำอะไรผิด ควรทำยังไงกับชีวิตต่อดี ปัญหาทุกอย่างรุมเร้า ค่าเทอมปีนี้ ค่ารถ ครอบครัวเรายังมีไหม เราเป็นใครไปแล้วเราเลือกเดินทางนี้มาทำไม แล้วควรทำไงดีคะ ตายดีไหม กลัวตายจะบาป แต่หมดหนทาง ทั้งการเรียนแย่สุดๆจากเคยได้ที่1มาตลอด ผิดหวังเหนื่อยท้อหมดแรง เมื่อไหร่จะตาย หนูอโหสิกรรมให้แม่ ให้ยาย ให้พี่สาว ให้คนที่มาทำร้ายจิตใจของหนูให้เขาได้บุญที่หนูทำไปอย่าจองเวรกัน ไม่อยากเจอแล้ว หนูร้องไห้ทุกครั้งแล้วจะพูดแบบนี้ ไม่อยากเจอคนที่ทำร้ายจิตใจถ้าเป็นคนอื่นไม่ว่าเลยแต่นี่เป็นครอบครัวเรา หนูไม่ค่อยมีความสุขในชีวิตเลยค่ะ ยิ้มน้อยมาก ควรกำจัดอะไรออกไปก่อนดี สมองมันได้แต่บอกให้รอ เสียงที่เคยได้ยินมันหายไป ไม่ได้เพ้อค่ะ หนูรู้ตัวดี อยากพบแพทย์แบบไม่ให้ครอบครัวรู้ถามเรื่องจิตใจ อยากร้องไห้และเล่าเรื่องให้หมอฟังใครซักคน อยากถามว่ามันมีไหมใครเจอปัญหาหนักๆบ้างอายุเท่านี้ หนูมันบ้าไปแล้ว บ้า เงินที่เก็บไม่มีแล้วครอบครัวตัวเองแท้ๆเบื่อที่สุด จิตใจเราอ่อนมากทุกคนก็ช่วยกันเหยียบมันเข้าไปเถอะ ผ่านมาก็หลายปีความแค้นไม่ค่อยลดลงแต่ไม่แสดงออก กลัวว่าวันนั้นจะมาถึง กลัวทนไม่ไหว กลัวว่าจะทำให้ครอบครัวเสียใจ หรือว่าเราจะหายไปเองดี ถ้าตายเป็นภาระแน่เลยแม่ต้องจัดงานศพเสียเงิน อยู่ไปก็เหมือนไร้ค่า หนูควรทำยังไงดี ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเราต้องเจอเรื่องพวกนี้ ทำไมเด็กอายุ14ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่ตายไป คำถามมันวนเวียนให้หัว มีหลายเรื่องอยากอธิบายทุกอย่าง อยากร้องไห้กับใครซักคนที่ให้คำปรึกษาได้หรือควรทำยังไงดี พอแค่นี้ก่อนเถอะนะคะหนูกลัวมันจะมากไปกว่านี้ ถ้ามีคนอ่านมาได้ขนาดนี้ช่วยบอกทีว่าหนูต้องทำยังไง ทั้ง10กว่าปีที่ผ่านมา มันเขียนลงนี้ไม่พอ จริงๆอยากเล่ามากที่สุด มันจำได้แค่นิดเดียวแต่ความรู้สึกทั้งหมดกับชีสิตที่หนูผ่านมามันอธิบายไม่ได้ มันอัดอยู่ข้างใน ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ แนะนำทางไปต่อที หรือต้องใช้ชีวิตต่อไปแบบนี้รอวันมันทนไม่ไหว กลัววันนั้นมากสติคงควบคุมไม่อยู่ ทำยังไงดีคะ
อันนี้เป็นเรื่องจริงค่ะ จากชีวิตหนูเอง มันเหนื่อยคำเดียวอาจเฉยๆแต่สำหรับหนูพอใครพูดว่าเหนื่อยมันทำให้หนูคิดว่าใครจะเหนื่อยเท่าเรามีไหมมันจะร้องไห้จริงๆที่ต้องทนมา เรื่องของหนูอาจเฉยๆสำหรับใครบ้างคนทีไม่เข้าใจความรู้สึกของหนูจริงๆ หนูอาจพิมไม่ถูกตามหลักแต่หนูว่าหนูรักภาษาไทยพยายามพิมพ์ให้ผิดน้อยที่สุด ขอบคุณทุกคนที่เข้าใจค่ะ หนูต้องทนไปถึงเมื่อไหร่คะ อายุ14ค่ะเสียดายอนาคตข้างหน้าแต่ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตเหมือนไร้คุณค่าค่ะ ขอคำแนะนำนะคะ ด่าได้เลยค่ะ
ถ้าใครอ่านจบหนูขอให้ได้บุญของหนูนะคะ ช่วยแนะนำทางที่ควรไปต่อทีค่ะ ขอร้อง หนูต้องการคำแนะนำมากๆขนาดตัวเองยังทะเลาะกับตัวเองหนูไม่เชื่อตัวเองอีกแล้วค่ะ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ