หลังจากเอียนได้กลับไปแล้ว แมรี่ไม่ได้รู้สึกว่าเธอได้ข้อมูลใหม่ แต่เอียนเองกลับรู้สึกว่าเขาได้อะไรกลับไปเยอะ เยอะจนไม่กล้าบอกใคร เขาอยากเก็บทุกอย่างเอาไว้กับตัว การสะกดจิตครั้งนี้สำคัญกับเขามาก ลิเดียเองอาจจะไม่รู้ว่าเธอได้อะไร แต่เอียนรู้จนหมดหัวใจ สักวันหนึ่งเขาจะมาบอกแมรี่อีกทีถึงสิ่งที่เขาได้ แต่สำหรับวันนี้ เอียนรู้สึกว่า เขายังไม่ควรบอกใครในสิ่งที่เขาได้ เขาต้องเก็บทุกอย่างไว้ก่อน จนถึงเวลาที่ควรบอก เขาก็จะบอกเอง และคนแรกที่เขาจะบอกก็คือแมรี่

แมรี่เองก็ครุ่นคิดหลายอย่าง แต่สิ่งที่เธออยากรู้หรือต้องรู้ให้ได้คือคฤหาสน์หายไปไหน เอียนเองอ้างว่ามันต้องมีอยู่ เรื่องนี้แมรี่ยังแปลกใจว่าทำไมเอียนถึงได้อ้างอย่างนั้น เขาเอาความเชื่อมั่นมาจากนั้น แต่ถ้าตัดประเด็นตรงนั้นไป มันก็มีเหตุผลมากพอที่เธอจะออกตามหาคฤหาสน์หลังนั้น คฤหาสน์ที่หมอแน่ใจว่ามันไม่มีอยู่ในโลกนี้

วันหนึ่งดูเหมือนแมรี่จะพบร่องรอยอะไรบางอย่าง เธอเข้ามาบอกหมอในห้องส่วนตัว
“หมอพอจะมีเวลาไหมคะ”
“เวลาอะไรเหรอ” หมอพูดโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองแมรี่”
“เวลาที่เราจะออกไปพบความจริงด้วยกันค่ะ”
หมอค่อย ๆ เงยหน้ามองแมรี่ด้วยความสงสัย
“ความจริงอะไรเหรอครับ”
“ดิฉันพบคฤหาสน์หลังนั้นแล้ว”

หมอทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก
“คุณอย่ามาล้อเล่นน่า”
“ดิฉันไม่ได้กำลังพูดล้อเล่นนะคะ”
“คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าผมกับลิเดียออกไปตามหากันมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่เจอเลย”
สีหน้าของแมรี่ดูมั่นใจมาก
“ถ้าหมอมีเวลาโปรดมากับดิฉันหน่อยนะคะ”
เมื่อเห็นแมรี่มั่นใจมาก ๆ หมอจึงยอมตามเธอไป

เมื่อหมอรีบเดินตามเธอไปเพื่อไปยังหน้าโรงพยาบาล จนเริ่มเดินนำแมรี่ แมรี่จึงร้องทักขึ้น
“หมอไปผิดทางแล้วค่ะ”
หมอหยุดกะทันหันแล้วหันหลังมา
“ทำไมคุณถึงบอกว่าผิดทาง ก็เราจะไปด้านหน้าโรงพยาบาลกันไม่ใช่เหรอครับ”
“หมอตามดิฉันมาทางนี้ดีกว่าค่ะ”

แมรี่เดินนำหมอไปด้านหลังโรงพยาบาลโดยมีหมอเดินตามไปติด ๆ แมรี่หยุดเดินแล้วชี้ให้หมอเห็นอะไรบางอย่าง
“หมอลองสังเกตดูสิคะ ด้านหลังโรงพยาบาลของเราออกแบบเหมือนด้านหน้าโรงพยาบาลเลย เริ่มแรกดิฉันคิดว่าผู้ก่อสร้างต้องการให้มีทางเข้าสองทาง เพราะฉะนั้นรถที่มาส่งลิเดียจึงมาถนนเส้นด้านหลังโรงพยาบาลค่ะ”
หมอยืนงงอยู่พักนึงก่อนจะพูดว่า
“จริงด้วย เป็นข้อสังเกตที่น่าสนใจมาก”
“หมอตามดิฉันมาสิคะ แล้วหมอจะรู้ว่าคฤหาสน์นั่นอยู่ที่ไหน”