หากจะมีชีวิตอยู่  ก็ขอให้อยู่อย่างมีคุณภาพชีวิต  อย่างน้อยที่สุด  ก็ขอให้สามารถ
สื่อสาร พูดจาปราศรัย กับ  ญาติมิตร  ที่มาเยี่ยมเยียนได้
แต่  ถ้าเลือกได้  ขอมีคุณภาพชีวิตแบบ  กิน  อยู่  คือ  แบบคนปกติ  ไม่ใช่ "คนป่วย"

จขกท.มองว่า "คนชรา"  ที่เป็นคนป่วย  มีชีวิตที่น่าเห็นใจ  ทั้งตัว "ผู้ป่วย"  และ "ลูกหลาน"
คนที่เคยเดินเหิน   ใช้ชีวิตอย่างปกติได้  วันหนึ่ง  ไม่สามาถดำเนินชีวิตอย่างปกติได้  เพราะ
อาการป่วยไข้  อันเกิดจาก "สังขาร"  ที่ถดถอยไปตามวัย  ต้องเป็นภาระ แก่ผู้คนแวดล้อม
แน่นอน  เขาย่อมไม่มีความสุข อาจจะเป็นทุกข์ด้วย  

ไม่เชื่อว่า "ลูกหลาน" จะเต็มใจ ที่จะมาดูแล หากการเจ็บป่วยนั้น  บอกไม่ได้ว่าจะสิ้นสุดในระยะ
เวลา กี่เดือน  กี่ปี ...อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ...

เงินที่มีอยู่  อยากให้เป็นปย.กับลูกหลาน มากกว่ามาต่อชีวิต ที่มีเพียงลมหายใจ..เท่านั้น
หรือ ลูกหลานต้องมาเสียเงิน  เพียงเพื่อมาต่อชีวิต ที่มีเพียงลมหายใจ

ใบไม้ เมื่อแก่ ใบเหลือง แห้ง  ก็ต้องปลิวหล่นตกลงใต้ต้น  ไม่ต้องไปหาเทปกาว มาแปะให้มัน
ติดอยู่กับกิ่ง ไม่ยอมให้มันร่วงหล่นตามธรรมชาติ ....

แต่ทั้งหมด คิดว่าอยู่ที่ กรรม  และ ธรรมมะจัดสรร บางทีเรากำหนดไม่ได้