เป็นความอึดอัด อัดอั้นตันใจมานานไม่เคยบอกให้ใครรับรู้ ไม่กล้าที่จะเล่าหรือปรึกษาใคร แต่ขอระบายในนี้ละกันนะคะเผื่อจะได้คำปรึกษาที่ดีหรือช่วยชี้นำเราก็ยังดี
เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่เลิกกัน แม่พาเราไปอยู่ด้วย ตัวแม่เองมีแฟนใหม่และมีลูกด้วยกัน ตอนนั้นกำลังจะเข้าอนุบาลแล้วมีเพื่อนแม่ที่เขาทำงานด้วยกันมาขอเราไปเลี้ยงเพราะเขาไม่มีลูกผู้หญิง แม่ก็ยกเราให้เขาไป หลังจากนั้นแม่ไม่เคยติดต่อกับเราอีกเลย เราไปอยู่กับคนอื่นตั้งแต่ตอนนั้นจนใกล้จะจบ ป.6 จนมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น ด้วยความที่เราเริ่มโตเป็นสาว เราโดนลูกชายของป้าที่รับเราไปเลี้ยงทำร้าย จนคนในหมู่บ้านที่เขาก็เคยทำงานที่เดียวกับแม่ติดต่อไปทางแม่เราว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา ตอนนั้นแม่เราได้เลิกกับแฟนคนเก่าและมีแฟนใหม่อีกคนได้เดินทางมารับเราไปอยู่ด้วย ครั้งแรกที่เจอแม่เราและแม่ต่างร้องไห้ เราถามแม่ไปว่าทำไมทิ้งเราให้คนอื่นเลี้ยง แม่บอกว่าแม่เลี้ยงเราไม่ไหว หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกเลย เราไปอยู่กับแม่ ครั้งแรกที่เจอพ่อเลี้ยงแม่บอกให้เราไหว้และเรียกว่าพ่อ ตั้งแต่นั้นเราก็เรียกพ่อมาตลอด ตัวเราเองเราไม่รู้ว่าเหตุการณ์ต่างๆหรือเรื่องราวมันเริ่มมาจากอะไรหรือเริ่มมาจากใครกันแน่ เราเริ่มมารู้สึกแปลกๆตอน ม.2 ที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงจะดูแลเราดีมาตลอดด้วยความที่เราคิดว่าเขาคือพ่อถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่คือคนที่ทำงานหาเลี้ยงและดูแลเราดีมาระดับนึง เราเริ่มรู้สึกว่าพ่อชอบมองเราแปลกๆ ชอบพูดว่ารักเรานะ กินข้าวเยอะๆจะได้อ้วนๆ ชอบแอบมองเวลาเราทำงานบ้าน เรากินข้าวชอบตักกับข้าวให้ ชอบซื้อของให้ ให้เงินเราใช้ วันเกิดเราซื้อตุ๊กตาหมีให้ หวงเราไม่ชอบให้เราไปไหน ชอบไปตามเราที่บ้านเพื่อนทั้งๆที่เราทำงานบ้านเสร็จแล้วและบ้านเพื่อนอยู่ถัดไปแค่สองหลัง ชอบแตะเนื้อต้องตัวเราบ่อยๆเช่น จับมือ แขน และแก้ม ซึ่งทุกครั้งเรามักสะดุ้งตัวกลับทุกครั้ง แต่ไม่เคยจับเกินเลยไปมากกว่านั้น เป็นแบบนี้มาตลอดจนเราอยู่ม.3 แม่มาคุยกับเราบอกว่าแม่จะไปอยู่ที่อื่นนะไปทำงานหาเงินแต่จะให้เราอยู่กับพ่อเลี้ยงและน้องชายเรา (น้องชายเราเป็นคนละพ่อกับเราแต่ไม่ใช่ลูกของพ่อเลี้ยง) ให้เราช่วยทำงานบ้านทุกอย่างแทนแม่ และแม่ได้บอกว่าถ้าเราไปอยู่ที่อื่นเราจะลำบากเพราะไม่มีผู้ชายคนไหนดูแลเราได้ดีกว่านี้แน่ๆให้เราอยู่ที่นี่แร่ะ ไม่ต้องไปไหนไม่งั้นเรากับน้องจะลำบาก พ่อเขารักมาก แล้วแม่ก็ไป หลังจากแม่ไปแล้วชาวบ้านเริ่มพูดกันว่าแม่ยกเราให้เป็นเมียพ่อ บางคนพูดถึงขั้นว่าเราตกเป็นเมียพ่อไปแล้ว และเริ่มพูดกันหนักขึ้น จนครูใน ร.ร เรียกเราไปคุยเรื่องนี้ เราร้องไห้ และได้บอกกับครูไปว่าเรากับพ่อไม่มีอะไรกัน แต่พ่อมีพฤติกรรมแปลกๆอย่างไรบ้าง เราเล่าจนหมด ครูก็ได้แต่บอกว่าเราควรต้องทำอย่างไรแต่ไม่ได้ช่วยอะไรมากเพราะไม่กล้ายุ่ง บอกให้เราอดทน ถ้าจบ ม.3 ค่อยหาทางออกจากบ้าน เราโทรบอกแม่ว่าชาวบ้านเริ่มพูดกันยังไงบ้าง แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาคือ ไหนๆเขาก็พูดกันแล้ว มิงก็ยอมๆพ่อมิงไปซะ เพราะถ้าพ่อมิงมีเมียใหม่มิงจะลำบาก หลังจากนั้นเราไม่เคยพูดกับแม่เรื่องนี้อีกเลย เราอดทนมาตลอด เอาตัวรอดมาหลายต่อหลายครั้ง วิธีการของพ่อเลี้ยงเริ่มหนักขึ้น ไม่ใช่การลวนลามทางกาย แต่เป็นทางใจ พ่อเคยมาพูดกับเราว่ารู้มั้ยว่าแม่ยกเราให้พ่อแล้ว รู้มั้ยว่าเงินที่พ่อส่งให้แม่เราทุกเดือนเป็นเงินผ่อนค่าสินสอดที่พ่อขอเราจากแม่นะ เราเอาแต่ร้องไห้ไม่กล้าบอกใคร เพราะดูๆแล้วคนรอบตัวมีแต่อยากให้เราอยู่กับพ่อไปซะเรื่องจะได้จบๆเพราะพ่อเขาอยากมีลูกแต่แม่เราทำหมันทำให้มีลูกให้พ่อไม่ได้ เรากลัว เราทุกข์ เสียใจ พยายามคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร จนเราจบม.3 แม่กับพ่อเลี้ยงไม่ให้เราเรียนต่อบอกว่าเรียนไปก็แค่นั้นออกมาช่วยทำงานดีกว่า และพ่อก็มาพูดกับเราอีกครั้งว่า พ่อเขาทนไม่ไหวแล้ว มาขอเราดีๆให้เรายอมเป็นของเขาซะ อยากได้อะไรเขาจะให้ทุกอย่าง เรา น้องกับแม่จะสบายนะ เราพยายามตั้งสติและบอกกับพ่อไปว่าเรายังไม่พร้อมเราขอเวลาหน่อยได้มั้ย และขอร้องว่าพ่ออย่าทำอะไรล่วงเกินเรานะ ไม่งั้นเราจะฆ่าตัวตาย ถ้าวันนึงเราพร้อมเราจะบอกเองว่าเราพร้อมถ้าพ่ออยากมีลูกเราจะมีให้ และขอร้องให้เรามีชีวิตปกติบ้าง ไปเที่ยวกับเพื่อนได้บ้าง เขาก็ยอม จนเราได้มีโอกาสไปไหนมาไหนบ้างแต่จะไปกับคนที่พ่อไว้ใจเท่านั้น เราพยายามหาทางออกว่าจะทำยังไงเพราะเราไมาสามารถหนีไปไหนได้ เพราะหมู่บ้านอยู่ไกลมากหากต้องเดินทางไปไหนต้องมีคนไปส่งและต้องรอรถเฉพาะเช้ากับเย็นถึงจะมีรถ และเราไม่สามารถขอให้ใครช่วยได้เลยแม้แต่เพื่อนที่รู้เรื่องดียังไม่กล้าช่วย จนมีผู้ชายคนนึงมาชอบเรา พี่เขาอยู่คนละหมู่บ้านกับเราและเรียนอยู่ที่กรุงเทพ เขาเองก็พอจะรู้เรื่องครอบครัวเราอยู่บ้างเลยไม่ค่อยกล้ายุ่งเท่าไหร่ เราเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังบอกให้เขาช่วยเราได้มั้ยช่วยพาเราหนีไปได้มั้ยเรายอมทุกอย่างขอแค่ได้ออกไปจากที่นี่ เขาเลยจะพาหนี วันที่พาหนีพ่อเลี้ยงเราจับได้ เขาพาเรากลับมาบ้าน ตบเรา ตีเรา และร้องไห้ พร้อมโทรให้แม่ลงมาเคลียร์ ฝั่งป้า(พี่สาวพ่อ)ก็เห็นว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้ก็ให้เราผูกข้อไม้ข้อมือไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นซะเพราะไหนๆก็มีอะไรกันแล้ว(แต่จิงๆแล้วเรากับพี่เขายังไม่มีอะไรกัน)แต่พ่อเราไม่ยอม พ่อบอกถึงมีอะไรกันแล้วก็ช่างไม่เป็นไร แต่ไม่ยอมให้อยู่ด้วยกันเด็ดขาด เมื่อแม่มาถึงแม่ตีเรา ตบ เอามีดแทงแต่พ่อห้ามและน้องห้ามไว้ พ่อเองก็ไม่คิดว่าแม่จะทำขนาดนี้ พ่อก็เข้ามาขอโทดเรา เราจึงบอกไปว่าเราขอหนีไปอยู่ที่อื่นก่อนได้มั้ยให้เรื่องเงียบเราค่อยกลับมา เพราะไม่งั้นแม่ตีเราอีกนะพ่อยอมเห็นเราเจ็บหรอ ถ้าทุกอย่างดีขึ้นเรากลับมาเราจะยอมเป็นของพ่อ พ่อเลี้ยงยอมค่ะ ยอมให้เราขึ้นไปอยู่กรุงเทพกับป้า (พี่สาวแม่) เรามากรุงเทพเราเล่าทุกอย่างให้ป้าฟัง ป้าที่พอจะรู้เรื่องอยู่แล้วก็ไม่ค่อยสนใจหรือเป็นห่วงเราสักเท่าไหร่ เราจึงหนีออกจากตรงนั้นมาไปหางานทำด้วยเงินที่พอมีเก็บบ้างตอนที่พ่อเลี้ยงให้ไว้ใช้ เราไปของานทำเป็นงานโรงงานทั้งๆที่อายุไม่ถึง ดีที่เขารับ เราเอาตัวรอดด้วยตัวเองมาตลอด กัดฟันสู้ทุกอย่าง อดทน อยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยติดต่อกลับบ้านอีกเลยจนเวลาผ่านไปหกปี แม่ออกตามหาเราจนเจอตอนนั้นเรามีแฟนแล้ว เรากับแม่คุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมาแม่ก็บอกเสียใจที่ทำแบบนั้นกับเรา ต่อไปนี้จะไม่อะไรแล้วแต่ตอนนี้แม่ลำบากแม่ให้เราช่วยแม่เรื่องเงินเราก็ช่วยมาตลอด แม่ขอให้เรากลับไปเที่ยวบ้านเราก็ไป แต่ครั้งแรกที่เจอหน้าพ่อ พ่อกลับพูดว่าพ่อคิดถึงเรามาก ยังรักและรอเรามาตลอด เราอึ้งมากรู้ทันทีว่าเป็นยังไง เราจึงบอกไปว่าเรามีแฟนและอีกไม่นานเราจะพาแฟนมาเที่ยวบ้านพ่อบอกว่าไม่ต้องพามาไม่ต้อนรับ เราไปเที่ยวบ้านแค่สามวันเราก็กลับ ตอนพ่อมาส่งยังบอกว่ารักและรอเรานะถ้าวันนึงไม่มีใครให้กลับมา เรากลับมาได้สักพักเรากับแฟนมีปัญหากันทำให้เลิกรากันไป ช่วงเวลาที่ผ่านมาแม่เราขอเงินจากเราตลอด และยังหลอกเอาเงินจากพ่อบอกว่าโอนมาให้เราทุกๆเดือนซึ่งไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ และสิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนเดิมคือเขายังอยากให้เราไปอยู่กับพ่อเลี้ยงเหมือนเดิม และยังมีเรื่องราวหลายๆอย่างที่แม่สร้างขึ้นให้เราเดือดร้อนเราช่วยเขาทุกอย่างมาตลอด ช่วยจนตัวเองไม่เหลืออะไร จนวันนึงแม่โทรมาขอตังค์ เราไม่มีให้แม่ด่าเราและบอกให้เราเดินไปตามข้างทางเดี๋ยวก็ได้เงินเองแร่ะ คำนี้มันทำให้เราเสียใจมากๆที่สุด ตั้งแต่วันนั้นเราตัดสินใจไม่ติดต่อกับใครอีกเลย ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ไม่มีใคร ไม่กล้าแม้แต่จะมีแฟนเพราะกลัวใครจะเข้ามาทำร้ายจิตใจเราอีก เพราะก่อนหน้านี้เราเคยมีแฟนที่เขาบอกว่ารับเราได้ทุกอย่างแม้เราไม่มีพ่อแม่ไม่มีอะไรก็ไม่เป็นไร แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งเราไปอยู่กับคนที่สวย รวย หน้าที่การงานดีกว่า ทุกวันนี้เราอยู่ตัวคนเดียวค่ะ ไม่มีสมบัติอะไรหรอกแต่มีงานให้ทำหาเงินเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่ได้เบียดเบียนหรือขอความช่วยเหลือจากใคร เราทำถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ และสิ่งที่คิดมากอยู่ตอนนี้คือจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี เพราะเราไม่มีบ้าน ไม่มีที่พึ่ง ไม่มีอะไรเลย ถ้าอายุมากไปกว่านี้ต้องอยู่ตัวคนเดียวจะทำยังไงดี เพราะเราคงไม่กลับไปที่นั่นอีกแน่นอน ไม่อยากกลับไปเจอแบบเดิมอีกแล้ว เพราะไม่ว่ากลับไปกี่ครั้งก็ยังเป็นแบบเดิม อยากได้คำแนะนำหรือคำปรึกษาค่ะเพราะตอนนี้เครียดมากๆ
แม่กับพ่อเลี้ยง กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบนี้ เราทำถูกแล้วใช่มั้ย (อยากได้คำแนะนำมากจริงๆ ช่วยหน่อยนะคะ)
เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่เลิกกัน แม่พาเราไปอยู่ด้วย ตัวแม่เองมีแฟนใหม่และมีลูกด้วยกัน ตอนนั้นกำลังจะเข้าอนุบาลแล้วมีเพื่อนแม่ที่เขาทำงานด้วยกันมาขอเราไปเลี้ยงเพราะเขาไม่มีลูกผู้หญิง แม่ก็ยกเราให้เขาไป หลังจากนั้นแม่ไม่เคยติดต่อกับเราอีกเลย เราไปอยู่กับคนอื่นตั้งแต่ตอนนั้นจนใกล้จะจบ ป.6 จนมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น ด้วยความที่เราเริ่มโตเป็นสาว เราโดนลูกชายของป้าที่รับเราไปเลี้ยงทำร้าย จนคนในหมู่บ้านที่เขาก็เคยทำงานที่เดียวกับแม่ติดต่อไปทางแม่เราว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา ตอนนั้นแม่เราได้เลิกกับแฟนคนเก่าและมีแฟนใหม่อีกคนได้เดินทางมารับเราไปอยู่ด้วย ครั้งแรกที่เจอแม่เราและแม่ต่างร้องไห้ เราถามแม่ไปว่าทำไมทิ้งเราให้คนอื่นเลี้ยง แม่บอกว่าแม่เลี้ยงเราไม่ไหว หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกเลย เราไปอยู่กับแม่ ครั้งแรกที่เจอพ่อเลี้ยงแม่บอกให้เราไหว้และเรียกว่าพ่อ ตั้งแต่นั้นเราก็เรียกพ่อมาตลอด ตัวเราเองเราไม่รู้ว่าเหตุการณ์ต่างๆหรือเรื่องราวมันเริ่มมาจากอะไรหรือเริ่มมาจากใครกันแน่ เราเริ่มมารู้สึกแปลกๆตอน ม.2 ที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงจะดูแลเราดีมาตลอดด้วยความที่เราคิดว่าเขาคือพ่อถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่คือคนที่ทำงานหาเลี้ยงและดูแลเราดีมาระดับนึง เราเริ่มรู้สึกว่าพ่อชอบมองเราแปลกๆ ชอบพูดว่ารักเรานะ กินข้าวเยอะๆจะได้อ้วนๆ ชอบแอบมองเวลาเราทำงานบ้าน เรากินข้าวชอบตักกับข้าวให้ ชอบซื้อของให้ ให้เงินเราใช้ วันเกิดเราซื้อตุ๊กตาหมีให้ หวงเราไม่ชอบให้เราไปไหน ชอบไปตามเราที่บ้านเพื่อนทั้งๆที่เราทำงานบ้านเสร็จแล้วและบ้านเพื่อนอยู่ถัดไปแค่สองหลัง ชอบแตะเนื้อต้องตัวเราบ่อยๆเช่น จับมือ แขน และแก้ม ซึ่งทุกครั้งเรามักสะดุ้งตัวกลับทุกครั้ง แต่ไม่เคยจับเกินเลยไปมากกว่านั้น เป็นแบบนี้มาตลอดจนเราอยู่ม.3 แม่มาคุยกับเราบอกว่าแม่จะไปอยู่ที่อื่นนะไปทำงานหาเงินแต่จะให้เราอยู่กับพ่อเลี้ยงและน้องชายเรา (น้องชายเราเป็นคนละพ่อกับเราแต่ไม่ใช่ลูกของพ่อเลี้ยง) ให้เราช่วยทำงานบ้านทุกอย่างแทนแม่ และแม่ได้บอกว่าถ้าเราไปอยู่ที่อื่นเราจะลำบากเพราะไม่มีผู้ชายคนไหนดูแลเราได้ดีกว่านี้แน่ๆให้เราอยู่ที่นี่แร่ะ ไม่ต้องไปไหนไม่งั้นเรากับน้องจะลำบาก พ่อเขารักมาก แล้วแม่ก็ไป หลังจากแม่ไปแล้วชาวบ้านเริ่มพูดกันว่าแม่ยกเราให้เป็นเมียพ่อ บางคนพูดถึงขั้นว่าเราตกเป็นเมียพ่อไปแล้ว และเริ่มพูดกันหนักขึ้น จนครูใน ร.ร เรียกเราไปคุยเรื่องนี้ เราร้องไห้ และได้บอกกับครูไปว่าเรากับพ่อไม่มีอะไรกัน แต่พ่อมีพฤติกรรมแปลกๆอย่างไรบ้าง เราเล่าจนหมด ครูก็ได้แต่บอกว่าเราควรต้องทำอย่างไรแต่ไม่ได้ช่วยอะไรมากเพราะไม่กล้ายุ่ง บอกให้เราอดทน ถ้าจบ ม.3 ค่อยหาทางออกจากบ้าน เราโทรบอกแม่ว่าชาวบ้านเริ่มพูดกันยังไงบ้าง แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาคือ ไหนๆเขาก็พูดกันแล้ว มิงก็ยอมๆพ่อมิงไปซะ เพราะถ้าพ่อมิงมีเมียใหม่มิงจะลำบาก หลังจากนั้นเราไม่เคยพูดกับแม่เรื่องนี้อีกเลย เราอดทนมาตลอด เอาตัวรอดมาหลายต่อหลายครั้ง วิธีการของพ่อเลี้ยงเริ่มหนักขึ้น ไม่ใช่การลวนลามทางกาย แต่เป็นทางใจ พ่อเคยมาพูดกับเราว่ารู้มั้ยว่าแม่ยกเราให้พ่อแล้ว รู้มั้ยว่าเงินที่พ่อส่งให้แม่เราทุกเดือนเป็นเงินผ่อนค่าสินสอดที่พ่อขอเราจากแม่นะ เราเอาแต่ร้องไห้ไม่กล้าบอกใคร เพราะดูๆแล้วคนรอบตัวมีแต่อยากให้เราอยู่กับพ่อไปซะเรื่องจะได้จบๆเพราะพ่อเขาอยากมีลูกแต่แม่เราทำหมันทำให้มีลูกให้พ่อไม่ได้ เรากลัว เราทุกข์ เสียใจ พยายามคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร จนเราจบม.3 แม่กับพ่อเลี้ยงไม่ให้เราเรียนต่อบอกว่าเรียนไปก็แค่นั้นออกมาช่วยทำงานดีกว่า และพ่อก็มาพูดกับเราอีกครั้งว่า พ่อเขาทนไม่ไหวแล้ว มาขอเราดีๆให้เรายอมเป็นของเขาซะ อยากได้อะไรเขาจะให้ทุกอย่าง เรา น้องกับแม่จะสบายนะ เราพยายามตั้งสติและบอกกับพ่อไปว่าเรายังไม่พร้อมเราขอเวลาหน่อยได้มั้ย และขอร้องว่าพ่ออย่าทำอะไรล่วงเกินเรานะ ไม่งั้นเราจะฆ่าตัวตาย ถ้าวันนึงเราพร้อมเราจะบอกเองว่าเราพร้อมถ้าพ่ออยากมีลูกเราจะมีให้ และขอร้องให้เรามีชีวิตปกติบ้าง ไปเที่ยวกับเพื่อนได้บ้าง เขาก็ยอม จนเราได้มีโอกาสไปไหนมาไหนบ้างแต่จะไปกับคนที่พ่อไว้ใจเท่านั้น เราพยายามหาทางออกว่าจะทำยังไงเพราะเราไมาสามารถหนีไปไหนได้ เพราะหมู่บ้านอยู่ไกลมากหากต้องเดินทางไปไหนต้องมีคนไปส่งและต้องรอรถเฉพาะเช้ากับเย็นถึงจะมีรถ และเราไม่สามารถขอให้ใครช่วยได้เลยแม้แต่เพื่อนที่รู้เรื่องดียังไม่กล้าช่วย จนมีผู้ชายคนนึงมาชอบเรา พี่เขาอยู่คนละหมู่บ้านกับเราและเรียนอยู่ที่กรุงเทพ เขาเองก็พอจะรู้เรื่องครอบครัวเราอยู่บ้างเลยไม่ค่อยกล้ายุ่งเท่าไหร่ เราเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังบอกให้เขาช่วยเราได้มั้ยช่วยพาเราหนีไปได้มั้ยเรายอมทุกอย่างขอแค่ได้ออกไปจากที่นี่ เขาเลยจะพาหนี วันที่พาหนีพ่อเลี้ยงเราจับได้ เขาพาเรากลับมาบ้าน ตบเรา ตีเรา และร้องไห้ พร้อมโทรให้แม่ลงมาเคลียร์ ฝั่งป้า(พี่สาวพ่อ)ก็เห็นว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้ก็ให้เราผูกข้อไม้ข้อมือไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นซะเพราะไหนๆก็มีอะไรกันแล้ว(แต่จิงๆแล้วเรากับพี่เขายังไม่มีอะไรกัน)แต่พ่อเราไม่ยอม พ่อบอกถึงมีอะไรกันแล้วก็ช่างไม่เป็นไร แต่ไม่ยอมให้อยู่ด้วยกันเด็ดขาด เมื่อแม่มาถึงแม่ตีเรา ตบ เอามีดแทงแต่พ่อห้ามและน้องห้ามไว้ พ่อเองก็ไม่คิดว่าแม่จะทำขนาดนี้ พ่อก็เข้ามาขอโทดเรา เราจึงบอกไปว่าเราขอหนีไปอยู่ที่อื่นก่อนได้มั้ยให้เรื่องเงียบเราค่อยกลับมา เพราะไม่งั้นแม่ตีเราอีกนะพ่อยอมเห็นเราเจ็บหรอ ถ้าทุกอย่างดีขึ้นเรากลับมาเราจะยอมเป็นของพ่อ พ่อเลี้ยงยอมค่ะ ยอมให้เราขึ้นไปอยู่กรุงเทพกับป้า (พี่สาวแม่) เรามากรุงเทพเราเล่าทุกอย่างให้ป้าฟัง ป้าที่พอจะรู้เรื่องอยู่แล้วก็ไม่ค่อยสนใจหรือเป็นห่วงเราสักเท่าไหร่ เราจึงหนีออกจากตรงนั้นมาไปหางานทำด้วยเงินที่พอมีเก็บบ้างตอนที่พ่อเลี้ยงให้ไว้ใช้ เราไปของานทำเป็นงานโรงงานทั้งๆที่อายุไม่ถึง ดีที่เขารับ เราเอาตัวรอดด้วยตัวเองมาตลอด กัดฟันสู้ทุกอย่าง อดทน อยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยติดต่อกลับบ้านอีกเลยจนเวลาผ่านไปหกปี แม่ออกตามหาเราจนเจอตอนนั้นเรามีแฟนแล้ว เรากับแม่คุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมาแม่ก็บอกเสียใจที่ทำแบบนั้นกับเรา ต่อไปนี้จะไม่อะไรแล้วแต่ตอนนี้แม่ลำบากแม่ให้เราช่วยแม่เรื่องเงินเราก็ช่วยมาตลอด แม่ขอให้เรากลับไปเที่ยวบ้านเราก็ไป แต่ครั้งแรกที่เจอหน้าพ่อ พ่อกลับพูดว่าพ่อคิดถึงเรามาก ยังรักและรอเรามาตลอด เราอึ้งมากรู้ทันทีว่าเป็นยังไง เราจึงบอกไปว่าเรามีแฟนและอีกไม่นานเราจะพาแฟนมาเที่ยวบ้านพ่อบอกว่าไม่ต้องพามาไม่ต้อนรับ เราไปเที่ยวบ้านแค่สามวันเราก็กลับ ตอนพ่อมาส่งยังบอกว่ารักและรอเรานะถ้าวันนึงไม่มีใครให้กลับมา เรากลับมาได้สักพักเรากับแฟนมีปัญหากันทำให้เลิกรากันไป ช่วงเวลาที่ผ่านมาแม่เราขอเงินจากเราตลอด และยังหลอกเอาเงินจากพ่อบอกว่าโอนมาให้เราทุกๆเดือนซึ่งไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ และสิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนเดิมคือเขายังอยากให้เราไปอยู่กับพ่อเลี้ยงเหมือนเดิม และยังมีเรื่องราวหลายๆอย่างที่แม่สร้างขึ้นให้เราเดือดร้อนเราช่วยเขาทุกอย่างมาตลอด ช่วยจนตัวเองไม่เหลืออะไร จนวันนึงแม่โทรมาขอตังค์ เราไม่มีให้แม่ด่าเราและบอกให้เราเดินไปตามข้างทางเดี๋ยวก็ได้เงินเองแร่ะ คำนี้มันทำให้เราเสียใจมากๆที่สุด ตั้งแต่วันนั้นเราตัดสินใจไม่ติดต่อกับใครอีกเลย ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ไม่มีใคร ไม่กล้าแม้แต่จะมีแฟนเพราะกลัวใครจะเข้ามาทำร้ายจิตใจเราอีก เพราะก่อนหน้านี้เราเคยมีแฟนที่เขาบอกว่ารับเราได้ทุกอย่างแม้เราไม่มีพ่อแม่ไม่มีอะไรก็ไม่เป็นไร แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งเราไปอยู่กับคนที่สวย รวย หน้าที่การงานดีกว่า ทุกวันนี้เราอยู่ตัวคนเดียวค่ะ ไม่มีสมบัติอะไรหรอกแต่มีงานให้ทำหาเงินเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่ได้เบียดเบียนหรือขอความช่วยเหลือจากใคร เราทำถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ และสิ่งที่คิดมากอยู่ตอนนี้คือจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี เพราะเราไม่มีบ้าน ไม่มีที่พึ่ง ไม่มีอะไรเลย ถ้าอายุมากไปกว่านี้ต้องอยู่ตัวคนเดียวจะทำยังไงดี เพราะเราคงไม่กลับไปที่นั่นอีกแน่นอน ไม่อยากกลับไปเจอแบบเดิมอีกแล้ว เพราะไม่ว่ากลับไปกี่ครั้งก็ยังเป็นแบบเดิม อยากได้คำแนะนำหรือคำปรึกษาค่ะเพราะตอนนี้เครียดมากๆ