คือขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับ พอดีคือผมเป็นคนที่ขี้อายมาก(เดี๋ยวนี้ผมพอที่จะเริ่มควบคุมได้มั่งเเล้ว)เรื่องมีอยู่ว่า
.
.
ผมได้เเอบชอบเพื่อนอยู่คนนึง น่ารักใช้ได้นะครับ เเต่ว่าเขาจะมีนิสัยประมาณเหมือนเด็กเรียนอะครับ(เเต่ก็ขี้วีนนิดหน่อย) เรื่องความรักเขาก็เลยไม่ค่อยสนมาก
เธอเคยมีเเฟนอยู่ 1คน เป็นเพื่อนที่อยู่ในวงดนตรีเล็กๆวงเดียวกัน ตอนผมรู้ว่าเธอคบกับเพื่อนเราเราก็รู้สึกเฉยๆ+เจ็บนิดนึง เเต่เราก็ไม่ได้ไรมาก
หลังจากนั้นคบกันได้ซักพักนึง เธอกับเพื่อนเราก็เลิกกันโดยไม่ทราบสาเหตุ เเต่ปัจจุบัน เธอกับเพื่อนของเราก็ยังรุ้จักเเละคุยกันเหมือนเดิม..
.
.
เราเเอบชอบเธอมานานมาก(เกินปีเลยละ)เพียงเเต่เธอน่าจะยังไม่รุ้ ด้วยตอนนั้นเราอายมาก(อายกว่าผู้หญิงอีกมั้ง)+เรากับเธอไม่ค่อยคุยกันมากในห้อง จะมีเเค่บางโอกาสที่ได้ทำงานร่วมกัน เเน่นอนเราก็คอยช่วยเหลือห่างๆ เเต่โอกาสที่เราจะได้ทำงานร่วมกันช่างน้อยนิดเหลือเกิน เพราะเธอก็มีกลุ่มเพื่อนของเธออยู่เเล้ว เราพยายามชวนคุยเธอ เเต่เราก็คุยกันอย่างเเค่เพื่อนปกติ เเละนิสัยของเราคือเราเป็นคนไม่ชอบคุยมาก เราจึงชอบตัดบทสนทนาโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจอยากให้มันจบ(งงกับชีวิตกรูจัง555)เมื่อก่อนตอนเราเเอบชอบ ไม่มีไรเลยครับ มีมากสุดเเค่เฟส ไลน์ ig เบอร์ไม่มีซักอย่าง เพราะชวงที่เรียนอยู่ไม่มีโทรศัพท์ใช้ T^T จนตอนนี้ผมกำลังขึ้น ปี.1 อยู่ในช่วงปิดเทอม ตอนนี้หละเราเริ่มควบคุมอารมณ์หลายๆอย่างได้ เราได้ทักไปหาเธอ เเต่ทีนี้เราพยายามชวนคุยเธอ เเต่ต่างจากเมื่อก่อน เพราะเมื่อก่อนช่วงที่เรียนเวลาเราเรียกเธอเรามักจะเรียกเธอเเบบขึ้นกู อย่างนี้ ถ้าเราพูดเเบบนั้นมันก็รู้สึกว่าเหมือนเราไม่ได้คิดไร เราจึงทักเธอไปเเบบสุภาพกว่าปกติหน่อย เเต่ดันนนน ตอนนั้นตอนเช้า เธอคงจะหลับอยู่ เราก็เลยทักว่า ตื่นเเล้วค่อยทักมานะ
เเล้วจากนั้นเวลาก็ผ่านไปประมาณ 20-30 นาที เธอได้ทักตอบกลับมา เเล้วก็เริ่มคุยกันไป ด้วยความที่เป็นคนคิดมาก เราก็เลยลองถามเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมา ในระหว่างที่อยู่ใน รร. เเน่นอนว่าผมเนี่ย บางทีเราก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้(ยิ่งตอน ม.2 ยิ่งคึกเลย)เราเคยว่า คนที่เราชอบ ไม่เเรงมากเเต่ก็ไม่เบาซะทีเดียว เราจำได้เเม่นเลยว่าหลังจากที่ว่าไป เธอเงียบ เเต่เรารุ้สึกผิดมาก เเต่ด้วยตอนนั้นเราไม่ใช่คนที่กล้าจพูดไรมาก(ยิ่งตอนนั้นต้องคิดให้ดีเลย พูดออกไปเเม้เเต่คำเดียวถ้าผิดพลาดหมายถึงชีวิตข้าน้อยเลย TT)เราไม่กล้าขอโทดเธอ ปล่อยให้มันผ่านไป จนตอนนี้ยุช่วงปิดเทอม กำลังขึ้น ปี.1 เธอไปเรียนต่อที่อัสสัม ทีนี้อยู่ไกลกันมากเลย(ไม่เป็นไร! ความรักไม่เเพ้ระยะทางหรอกเว้ย) หลังจากเธอตอบเรา เราก็พยายามชวนคุยไปเรื่อยๆ รอบนี้เราพยามยามจะไม่ตัดบทสนทนาเด็ดขาด ทีนี้เราก็นั่งถามสารทุกข์สุกดิบของเธอ ว่าเป็นไงมั่ง อยู่เเถวไหนอะไรยังไง เเละเราก็พยายามที่จะนัดเธอไปเที่ยวกับเรา เเต่เหมือนความชัดเจนที่เธอตอบมา มันจะคุมเครือนิดหน่อย เราก็เลยยังไม่กล้าพูดไรออกไปเยอะ(เดี๋ยวเเห้วรับประทาน)เเละเราก็ได้ทราบว่า ที่อยู่ของเธอดันๆๆๆๆ อยู่ใกล้กับบ้านเก่าเราเพียงเเค่2 ถึง 3 หลังเท่านั้นเอง(โถ่วว มันเเค่บ้านเก่าไง เห้ออ)เเต่ช่วงนี้เราสังเกตุอะไรบางอย่างได้เลย คือ ทั้งวัน เธอออนเฟสน้อยมากกกก เราจึงยังไม่สามารถคุยกับเธอได้อีก ตามจริงคือเรากำลังจะไปขอเบอร์ ขอไลน์มา เเต่ดันไม่ออนอีกง่าา..
.
.
สุดท้ายผมอยากได้คำเเนะนำครับ จากพี่ๆหรือกูรูทางด้านนี้มาเเนะนำว่าควรทำยังไงต่อไปครับ
ปล.ขออภัยเนื้อเรื่องยาวนิด(พยายามย่อเเล้วครับ555)
เเอบชอบเพื่อนตัวเองมานานมากเเล้วทำไงดี
.
.
ผมได้เเอบชอบเพื่อนอยู่คนนึง น่ารักใช้ได้นะครับ เเต่ว่าเขาจะมีนิสัยประมาณเหมือนเด็กเรียนอะครับ(เเต่ก็ขี้วีนนิดหน่อย) เรื่องความรักเขาก็เลยไม่ค่อยสนมาก
เธอเคยมีเเฟนอยู่ 1คน เป็นเพื่อนที่อยู่ในวงดนตรีเล็กๆวงเดียวกัน ตอนผมรู้ว่าเธอคบกับเพื่อนเราเราก็รู้สึกเฉยๆ+เจ็บนิดนึง เเต่เราก็ไม่ได้ไรมาก
หลังจากนั้นคบกันได้ซักพักนึง เธอกับเพื่อนเราก็เลิกกันโดยไม่ทราบสาเหตุ เเต่ปัจจุบัน เธอกับเพื่อนของเราก็ยังรุ้จักเเละคุยกันเหมือนเดิม..
.
.
เราเเอบชอบเธอมานานมาก(เกินปีเลยละ)เพียงเเต่เธอน่าจะยังไม่รุ้ ด้วยตอนนั้นเราอายมาก(อายกว่าผู้หญิงอีกมั้ง)+เรากับเธอไม่ค่อยคุยกันมากในห้อง จะมีเเค่บางโอกาสที่ได้ทำงานร่วมกัน เเน่นอนเราก็คอยช่วยเหลือห่างๆ เเต่โอกาสที่เราจะได้ทำงานร่วมกันช่างน้อยนิดเหลือเกิน เพราะเธอก็มีกลุ่มเพื่อนของเธออยู่เเล้ว เราพยายามชวนคุยเธอ เเต่เราก็คุยกันอย่างเเค่เพื่อนปกติ เเละนิสัยของเราคือเราเป็นคนไม่ชอบคุยมาก เราจึงชอบตัดบทสนทนาโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจอยากให้มันจบ(งงกับชีวิตกรูจัง555)เมื่อก่อนตอนเราเเอบชอบ ไม่มีไรเลยครับ มีมากสุดเเค่เฟส ไลน์ ig เบอร์ไม่มีซักอย่าง เพราะชวงที่เรียนอยู่ไม่มีโทรศัพท์ใช้ T^T จนตอนนี้ผมกำลังขึ้น ปี.1 อยู่ในช่วงปิดเทอม ตอนนี้หละเราเริ่มควบคุมอารมณ์หลายๆอย่างได้ เราได้ทักไปหาเธอ เเต่ทีนี้เราพยายามชวนคุยเธอ เเต่ต่างจากเมื่อก่อน เพราะเมื่อก่อนช่วงที่เรียนเวลาเราเรียกเธอเรามักจะเรียกเธอเเบบขึ้นกู อย่างนี้ ถ้าเราพูดเเบบนั้นมันก็รู้สึกว่าเหมือนเราไม่ได้คิดไร เราจึงทักเธอไปเเบบสุภาพกว่าปกติหน่อย เเต่ดันนนน ตอนนั้นตอนเช้า เธอคงจะหลับอยู่ เราก็เลยทักว่า ตื่นเเล้วค่อยทักมานะ
เเล้วจากนั้นเวลาก็ผ่านไปประมาณ 20-30 นาที เธอได้ทักตอบกลับมา เเล้วก็เริ่มคุยกันไป ด้วยความที่เป็นคนคิดมาก เราก็เลยลองถามเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมา ในระหว่างที่อยู่ใน รร. เเน่นอนว่าผมเนี่ย บางทีเราก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้(ยิ่งตอน ม.2 ยิ่งคึกเลย)เราเคยว่า คนที่เราชอบ ไม่เเรงมากเเต่ก็ไม่เบาซะทีเดียว เราจำได้เเม่นเลยว่าหลังจากที่ว่าไป เธอเงียบ เเต่เรารุ้สึกผิดมาก เเต่ด้วยตอนนั้นเราไม่ใช่คนที่กล้าจพูดไรมาก(ยิ่งตอนนั้นต้องคิดให้ดีเลย พูดออกไปเเม้เเต่คำเดียวถ้าผิดพลาดหมายถึงชีวิตข้าน้อยเลย TT)เราไม่กล้าขอโทดเธอ ปล่อยให้มันผ่านไป จนตอนนี้ยุช่วงปิดเทอม กำลังขึ้น ปี.1 เธอไปเรียนต่อที่อัสสัม ทีนี้อยู่ไกลกันมากเลย(ไม่เป็นไร! ความรักไม่เเพ้ระยะทางหรอกเว้ย) หลังจากเธอตอบเรา เราก็พยายามชวนคุยไปเรื่อยๆ รอบนี้เราพยามยามจะไม่ตัดบทสนทนาเด็ดขาด ทีนี้เราก็นั่งถามสารทุกข์สุกดิบของเธอ ว่าเป็นไงมั่ง อยู่เเถวไหนอะไรยังไง เเละเราก็พยายามที่จะนัดเธอไปเที่ยวกับเรา เเต่เหมือนความชัดเจนที่เธอตอบมา มันจะคุมเครือนิดหน่อย เราก็เลยยังไม่กล้าพูดไรออกไปเยอะ(เดี๋ยวเเห้วรับประทาน)เเละเราก็ได้ทราบว่า ที่อยู่ของเธอดันๆๆๆๆ อยู่ใกล้กับบ้านเก่าเราเพียงเเค่2 ถึง 3 หลังเท่านั้นเอง(โถ่วว มันเเค่บ้านเก่าไง เห้ออ)เเต่ช่วงนี้เราสังเกตุอะไรบางอย่างได้เลย คือ ทั้งวัน เธอออนเฟสน้อยมากกกก เราจึงยังไม่สามารถคุยกับเธอได้อีก ตามจริงคือเรากำลังจะไปขอเบอร์ ขอไลน์มา เเต่ดันไม่ออนอีกง่าา..
.
.
สุดท้ายผมอยากได้คำเเนะนำครับ จากพี่ๆหรือกูรูทางด้านนี้มาเเนะนำว่าควรทำยังไงต่อไปครับ
ปล.ขออภัยเนื้อเรื่องยาวนิด(พยายามย่อเเล้วครับ555)