...ช่วงที่เกิดสึนามิในปี 2547 นั้น ผมทำงานในโรงแรมที่เกาะพีพีพอดี...
แต่ว่าเพราะทำงานโรงแรมด้านแหลมตรง ที่เป็นชายหาดฝั่งตรงข้ามทะเลอันดามัน จึงไม่โดนคลื่นพัดใส่...รอดตายมาได้...
(รูปแหลมตง เป็นหาดด้านที่หันเข้าหาจังหวัดกระบี่) ด้านนี้มีแต่ชายหาด โรงแรมรีสอร์ตมากมาย ถ้าคลื่นมาด้านนี้คนตายหลายพันคนแน่ๆ
....
...แต่สังเกตตอนสึนามิมาเพราะเสียงคลื่นดังมากๆ และคนร้องวี๊ดว้าย จากหมู่บ้านชาวเลด้านข้างโรงแรม
ที่สำคัญ จะเห็นคลื่นสีขาวชนกับเกาะยุง และเกาะไผ่ ตรงตรงข้ามแหลมตง ที่ไม่มีอะไรขวาง เห็นคลื่นน้ำสีขาวพัดชนเกาะเต็มๆ
...
คลื่นสึนามิพัดมาด้านนี้ คือด้านทะเลอันดามันครับ จะโล่งไปหมด
....
ตรงนี้คือจุดชมวิว (คลื่นสูงพัดน้ำกระเด็นขึ้นมาถึงด้านบน ราวๆ 20 เมตร ด้านหันไปฝั่งอันดามัน....
(คืนที่มีสึนามิ มีการอพยพคนมาจากหลายโรงแรมมานอนบนนี้ เพราะเป็นที่สูงป้องกันเหตุซ้ำ)
....
...แต่มีด้านนึง น่าสงสารมากๆ คืออ่าวโล๊ะลานา อ่าวนี้มีแต่หมู่บ้านชาวเล ทั้งนั้น ตายหมดหมู่บ้าน
เป็นอ่าวที่สวยมากๆ แต่ก็หันหาทะเลอันดามัน...จึงโดนเต็มๆ
......
ตอนนั้น ทางโรงแรมของผมนั้น ไปสร้างบังกาโลหน้าหาดโล๊ะลานา...สร้างได้แค่ 20 กว่าวันเจอสึนามิ โชคร้ายมากๆ
กำลังแบ่งพนักงานไปทำงาน พาแขกไปพัก... และแถวหาดนี้มีหมู่บ้านชาวเล เป็นกระท่อมเรียงรายรอบอ่าว
ผลคือ ตายกันยกหาด ที่เห็นกระท่อมข้างๆหาด ไม่มีคนอยู่นะครับ
ไม่มีใครกล้าเข้าไป....หาดนี้ ไม่มีใครกล้ามาตอนกลางคืน..กลัวผี
....
ตอนเมื่อปี 2553 ผมกลับไปทำงาน ขนาดเหตุการณ์ผ่านไป 5 ปี ยังไม่มีใครไปอยู่
บ้านพักร้างของพนักงานโรงแรม ตายกันหมดจนเป็นบ้านร้าง
....
...
คลื่นสึนามิ พัดมาจนยอดมะพร้าวหักทั้งหาด ขนาด 5 ปี ยังเหลือยอดมะพร้าวด้วนให้เห็น
...เศษซากโรงแรม ยังมีให้เห็นมากมาย
.....
.....ผมติดอยู่ที่โรงแรม 15 วัน หลังเหตุการณ์ เพราะว่า ต้องคอยส่งแขกกลับฝั่ง แขกก็ดีครับ ทุกคนออกไปช่วยหาศพ ช่วยคนประสบภัยกัน
ช่วงนั้นไม่มีใครกล้ากินปลา เพราะมีศพลอยมาทุกวัน
ชาวเลที่อยู่อ่าวโล๊ะลานาน่าสงสาร ศพเอามาฝังริมชายหาดก่อนแหลมตรงนี่เอง เดินผ่านทีก็เสียวทุกทียามค่ำคืน
กลายเป็นสุสานริมทะเลอันสงบสวยงาม
....ที่แย่ไปกว่านั้น
....ตอนเหตุการณ์สึนามิ...คนรอดตายจากเหตุการณ์ก็เยอะ...พอมีเรือเฟอรี่มารับกลับภูเก็ต
ดันไปแย่งกันขึ้นเรือจนแน่น เรือออกไปล่มกลางทะเล
คนตายยกลำเรือจนต้องมาปิดข่าว...เวรกรรม...แบบนี้ตายเพราะสึนามิซะยังดีกว่า...
....เหตุการณ์แบบนี้....ทำให้หาดทรายที่ไม่เคยมีหิน...ก็มีหินทะเลก้อนโตมาเต็มหาด คลื่นพัดมา...บรึ๋ย....
...หลังจากนั้น 15 วันบนเกาะ ผมก็ลากลับบ้าน เพราะโรงแรมแขกน้อย... อยู่บ้าน 3 ปี จึงกลับมาทำโรงแรมที่พีพีใหม่
...แต่คนที่เค้าอยู่โรงแรมตั้งแต่เหตุการณ์เค้าก็อยู่กันปกติ..ไม่นึกกลัวใดๆ..จวบจนปัจจุบันมีมากมาย
...เหมือนกับรู้ว่า ถ้าอยู่ด้านหาดไม่ใช่ด้านทะเลอันดามัน ก็ปลอดภัย
...หาดด้านอันดามันจึงไม่มีโรงแรม....เพราะเหตุนี้
....ชาวเลก็ไปอยู่กันที่แหลมตง มีโรงเรียน มีบ้านกันตรงนั้น
....
พีพี หลังสึนามิในความทรงจำ
แต่ว่าเพราะทำงานโรงแรมด้านแหลมตรง ที่เป็นชายหาดฝั่งตรงข้ามทะเลอันดามัน จึงไม่โดนคลื่นพัดใส่...รอดตายมาได้...
(รูปแหลมตง เป็นหาดด้านที่หันเข้าหาจังหวัดกระบี่) ด้านนี้มีแต่ชายหาด โรงแรมรีสอร์ตมากมาย ถ้าคลื่นมาด้านนี้คนตายหลายพันคนแน่ๆ
...แต่สังเกตตอนสึนามิมาเพราะเสียงคลื่นดังมากๆ และคนร้องวี๊ดว้าย จากหมู่บ้านชาวเลด้านข้างโรงแรม
ที่สำคัญ จะเห็นคลื่นสีขาวชนกับเกาะยุง และเกาะไผ่ ตรงตรงข้ามแหลมตง ที่ไม่มีอะไรขวาง เห็นคลื่นน้ำสีขาวพัดชนเกาะเต็มๆ
คลื่นสึนามิพัดมาด้านนี้ คือด้านทะเลอันดามันครับ จะโล่งไปหมด
ตรงนี้คือจุดชมวิว (คลื่นสูงพัดน้ำกระเด็นขึ้นมาถึงด้านบน ราวๆ 20 เมตร ด้านหันไปฝั่งอันดามัน....
(คืนที่มีสึนามิ มีการอพยพคนมาจากหลายโรงแรมมานอนบนนี้ เพราะเป็นที่สูงป้องกันเหตุซ้ำ)
...แต่มีด้านนึง น่าสงสารมากๆ คืออ่าวโล๊ะลานา อ่าวนี้มีแต่หมู่บ้านชาวเล ทั้งนั้น ตายหมดหมู่บ้าน
เป็นอ่าวที่สวยมากๆ แต่ก็หันหาทะเลอันดามัน...จึงโดนเต็มๆ
ตอนนั้น ทางโรงแรมของผมนั้น ไปสร้างบังกาโลหน้าหาดโล๊ะลานา...สร้างได้แค่ 20 กว่าวันเจอสึนามิ โชคร้ายมากๆ
กำลังแบ่งพนักงานไปทำงาน พาแขกไปพัก... และแถวหาดนี้มีหมู่บ้านชาวเล เป็นกระท่อมเรียงรายรอบอ่าว
ผลคือ ตายกันยกหาด ที่เห็นกระท่อมข้างๆหาด ไม่มีคนอยู่นะครับ
ไม่มีใครกล้าเข้าไป....หาดนี้ ไม่มีใครกล้ามาตอนกลางคืน..กลัวผี
ตอนเมื่อปี 2553 ผมกลับไปทำงาน ขนาดเหตุการณ์ผ่านไป 5 ปี ยังไม่มีใครไปอยู่
บ้านพักร้างของพนักงานโรงแรม ตายกันหมดจนเป็นบ้านร้าง
....
คลื่นสึนามิ พัดมาจนยอดมะพร้าวหักทั้งหาด ขนาด 5 ปี ยังเหลือยอดมะพร้าวด้วนให้เห็น
.....
.....ผมติดอยู่ที่โรงแรม 15 วัน หลังเหตุการณ์ เพราะว่า ต้องคอยส่งแขกกลับฝั่ง แขกก็ดีครับ ทุกคนออกไปช่วยหาศพ ช่วยคนประสบภัยกัน
ช่วงนั้นไม่มีใครกล้ากินปลา เพราะมีศพลอยมาทุกวัน
ชาวเลที่อยู่อ่าวโล๊ะลานาน่าสงสาร ศพเอามาฝังริมชายหาดก่อนแหลมตรงนี่เอง เดินผ่านทีก็เสียวทุกทียามค่ำคืน
กลายเป็นสุสานริมทะเลอันสงบสวยงาม
....ที่แย่ไปกว่านั้น
....ตอนเหตุการณ์สึนามิ...คนรอดตายจากเหตุการณ์ก็เยอะ...พอมีเรือเฟอรี่มารับกลับภูเก็ต
ดันไปแย่งกันขึ้นเรือจนแน่น เรือออกไปล่มกลางทะเล
คนตายยกลำเรือจนต้องมาปิดข่าว...เวรกรรม...แบบนี้ตายเพราะสึนามิซะยังดีกว่า...
....เหตุการณ์แบบนี้....ทำให้หาดทรายที่ไม่เคยมีหิน...ก็มีหินทะเลก้อนโตมาเต็มหาด คลื่นพัดมา...บรึ๋ย....
...หลังจากนั้น 15 วันบนเกาะ ผมก็ลากลับบ้าน เพราะโรงแรมแขกน้อย... อยู่บ้าน 3 ปี จึงกลับมาทำโรงแรมที่พีพีใหม่
...แต่คนที่เค้าอยู่โรงแรมตั้งแต่เหตุการณ์เค้าก็อยู่กันปกติ..ไม่นึกกลัวใดๆ..จวบจนปัจจุบันมีมากมาย
...เหมือนกับรู้ว่า ถ้าอยู่ด้านหาดไม่ใช่ด้านทะเลอันดามัน ก็ปลอดภัย
...หาดด้านอันดามันจึงไม่มีโรงแรม....เพราะเหตุนี้
....ชาวเลก็ไปอยู่กันที่แหลมตง มีโรงเรียน มีบ้านกันตรงนั้น
....