แต่ก่อนเมื่อเรายังไม่ได้ศึกษาคำสอนธรรมะ เราก็มีทั้งสิ่งที่ชอบและสิ่งที่เกลียด และเราก็มีทั้งสุขและทุกข์ แต่แน่นอน ปุถุชนผู้ไม่มีธรรมะ ย่อมมีความทุกข์ มากกว่า ความสุข หลังจากที่เรา ศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าเป็นผู้ชี้ทางให้เราเห็นถึงจิตใจของเราเอง และนั่นทำให้ความทุกข์เราลดน้อยถอยลงไป หนึ่งในคำสอนที่ทำให้เรามีความทุกข์น้อยลงไป ความยึดมั่นถือมั่นลดน้อยลงไป เป็นเพราะว่า เรามองเห็นว่า เราต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รัก เป็นธรรมดา ...

เราลองดูนะว่า เมื่อเราพอใจในสิ่งใด เราย่อมทำให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น แต่ธรรมชาติของคนเรา ก็ไม่อยู่กับสิ่งเหล่านั้นได้ตลอดเวลา ธรรมชาติของคนเราต้องพลัดพรากจากสิ่งที่ชอบใจ ต้องพลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รัก เสมอๆ

เพราะ ตา ไม่เที่ยง รูป ไม่เที่ยง วิญญาณทางตา ไม่เที่ยง ผัสสะทางตา ไม่เที่ยง
เพราะ หู ไม่เที่ยง เสียง ไม่เที่ยง วิญญาณทางหู ไม่เที่ยง ผัสสะทางหู ไม่เที่ยง
เพราะ จมูก ไม่เที่ยง กลิ่น ไม่เที่ยง วิญญาณทางจมูก ไม่เที่ยง ผัสสะทางจมูก ไม่เที่ยง
เพราะ ลิ้น ไม่เที่ยง รส ไม่เที่ยง วิญญาณทางลิ้น ไม่เที่ยง ผัสสะทางลิ้น ไม่เที่ยง
เพราะ กาย ไม่เที่ยง โผฏฐัพพะ ไม่เที่ยง วิญญาณทางกาย ไม่เที่ยง ผัสสะทางกาย ไม่เที่ยง
เพราะ ใจ ไม่เที่ยง มโน ไม่เที่ยง วิญญาณทางใจ ไม่เที่ยง ผัสสะทางใจ ไม่เที่ยง

สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์
สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา
สิ่งใดเป็นอนัตตา สิ่งนั้น ไม่ใช่ของเรา ไม่เป็นเรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา

เห็นแบบนี้ จบ หลุดพ้นได้
เพราะไม่มีสิ่งใดเป็นที่มายินดี เพราะมองเห็นความตั้งอยู่ไม่ได้ จึงไม่ไปยึดถือต่อสิ่งทั้งปวง.