เราอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ที่ จขกท. ต้องการค่ะ
แต่ขออนุญาตตอบ ... เพราะชอบคำถามนี้จัง ...

เราเตรียมตัวแก่ เตรียมตัวตายจริงจังมาตั้งแต่ตอนอายุ 23 ปี
ก่อนหน้านั้น นึกถึงความตายยังไงก็นึกไม่ออก  ยิ่งความแก่นี่ได้แต่ท่องตามบทสวดมนต์ไปเรื่อยๆ
ว่าเรามีความแก่เป็นธรรมดา ... ไม่สามารถล่วงพ้นความแก่ไปได้

แต่ความคึกคะนองตามวัย  ยังมีอยู่เต็มพิกัด

พออายุเข้าสี่สิบปี ผมเริ่มหงอก ทีนี้เห็นชัดเลย
ผิวพรรณหน้าตาก็ไม่เปล่งปลั่งเหมือนเก่า
เรี่ยวแรงที่เคยกระโดดโลดเต้นได้ราวกับว่า มีสปริงติดอยู่ที่ข้อเท้า ก็ไม่สามารถทำได้นานๆอย่างเดิมแล้ว
แถมหากโดดผิดท่าขึ้นมา บาดเจ็บขึ้นมา ร่างกายก็สมานตัวเองให้ดีดังเดิม ได้ช้ากว่าที่เคยเป็นมากนัก

คราวนี้บทสวดมนต์ที่เคยภาวนามาเนิ่นนานเริ่มให้ผล
เพื่อนๆเรา (ที่เป็นนักปฏิบัติธรรม) เริ่มเปลี่ยนรูปแทนตัวเองเป็นรูปกระโหลกบ้าง ใช้แอพแต่งให้ตัวเองแก่กว่านี้ยี่สิบปีบ้าง
ยิ่งเห็นยิ่งช่วยเตือนสติกันและกันยิ่งขึ้น

ดาราขวัญใจ ที่สมัยวัยรุ่นเราเคยคลั่งไคล้
มาถึงขณะนี้ บางคนไม่เหลือเค้าเดิมเลย .... บางคนก็เปลี่ยนภพเปลี่ยนชาติไปแล้ว

ความชรา ช่างน่ากลัวนัก  มรณา ช่างน่าพรั่นพรึง

แต่ในทางกลับกัน

เราถามตัวเองบ่อยๆ ว่า ทุกข์กับความแก่ และความตายที่กำลังจะมาถึงมากแค่ไหน
เรากลับเห็นมุมที่ดีของสองสิ่งนี้  ตรงที่คอยย้ำเตือนไม่ให้เราประมาท ลดบรรดาความยโสโอหังลงไปได้ชะงัด

ทุกวันนี้ ..
เราเตรียมรับมือกับความไร้เรี่ยวแรง และความล่มสลายของร่างกายที่อาศัยนี้ ด้วยการทำสิ่งที่เราเชื่อว่าจะเอาติดตัวไปได้ค่ะ

เพื่อนฝูงที่เห็นกันมาค่อนชีวิต ตอนนี้เริ่มตระหนักถึงความจำเป็น และเวลาที่จำกัดในการสั่งสมความดี
ต่างก็พากันเพลาๆเรื่องงานลง  แล้วหันไปทำกิจกรรมอาสาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นกันมากขึ้น ตามแต่วิชาชีพที่ตนถนัด

เราอยากเหลือคุณงามความดีไว้เป็นผลงานบนโลกใบนี้ก่อนตาย
แต่ไม่ว่าจะได้ผลงานระดับบันลือโลก หรือจะเงียบเชียบ เรียบหายดุจสายลมแผ่วๆ... ไม่สำคัญ

ที่สำคัญที่สุด คือหากเราได้ตายพร้อมๆกับละตัวตนได้เด็ดขาด นั่นแหละ ปรารถนาอันสูงสุด