มีกรณีศึกษาจะพิมพ์ให้อ่าน...

ผู้หญิงคนหนึ่งเจอผู้ชายคนหนึ่ง
สัญชาตญาณเธอกระตุ้นเตือนอยู่ตลอดว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง
แต่เธอเลือกที่จะทำตาม "หัวใจตัวเอง" โดยเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาทำความรู้จัก
และสุดท้ายก็ตกลงคบหากัน

ในระหว่างนั้น แม้ตอนที่เจอะเจอและใช้เวลาอยู่ด้วยกันจะหวานชื่นจนแทบลืมทุกสิ่ง
แต่ความไม่สบายใจ ความกังวล กลับเกิดขึ้นในใจผู้หญิงทุกครั้งที่ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เอาง่ายๆ ว่าคิดจะบอกเลิกแทบทุกเดือนตั้งแต่คบกันเดือนแรก
แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังดึงดันที่จะ "ทำตามหัวใจตัวเอง" และมองข้าม "สิ่งที่สมองคอยร้องบอก"

จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอยอมแพ้ต่อสัญชาตญาณและความทุกข์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เธอวาง "หัวใจ" ลง แล้วใช้ "สมอง" ให้มากขึ้น
แล้วก็ได้พบว่าไม่ว่าจะพยายามมองข้ามสักแค่ไหน ความจริงก็คือความจริงอยู่เสมอ...

ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนตัวเปล่าอย่างที่ยืนยันหนักแน่นมาแต่ต้น
เขายอมรับว่ามีลูก แต่ยังคงยืนยันว่าเลิกรากับแม่ของลูกอย่างเด็ดขาด
และ ณ เวลานั้นมีเพียงเธอคนเดียว

คุณคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะ "ทำตามหัวใจ" โดยเชื่อทุกคำพูดของเขา
แล้วยอมกลับไปคบ รักกันหวานชื่น (ปนขื่นขม) เหมือนเก่า
หรือจะ "ทำตามที่สมองคิด" เพื่อพิจารณาค้นหาความนัยที่ถูกซุกซ่อนไว้มาตลอด
จนกระทั่งพบความเป็นจริงที่เจ็บปวดว่าผู้ชายโกหกหลอกลวงมาตั้งแต่ต้น...?

บางช่วงเวลา บางเรื่องราว
อย่าปักใจเชื่อใน "หัวใจ" หรือ "สมอง" เพียงฝ่ายเดียวเลย
คุณควรชั่งน้ำหนักดูก่อนว่าข้างไหนคือทางที่ควรเลือกมากกว่า
โดยมีปัจจัยอื่นเข้ามาเป็นตัวเสริม เช่น ความรู้จักผิดชอบชั่วดี ความเอาใจเขามาใส่ใจเรา เป็นต้น


การทำตาม "ใจตัว" อย่างเต็มที่
ขอให้แน่ใจว่าได้ใช้ "สมอง" คิดพิจารณารอบคอบแล้ว
ว่าจะไม่มีใครได้รับผลกระทบหรือเป็นทุกข์จากการกระทำนั้น
แม้จะไม่ถูกใจ แต่อย่างน้อยมันก็ถูกต้องล่ะนะ