สวัสดีครับทุกคน วันนี้เรามีเรื่องเกี่ยวกับคนในครอบครัวมาเล่าสู่กันฟัง
ครอบครัวของวเราอยู่กัน 5 คน มีเรา พี่สาว แม่ พ่อ และคุณยาย อยู่ในบ้านหลังเดียวกัน
จริงๆยายมีลูกทั้งหมด 11 คน แต่ยายจะอยู่บ้านเดียวกับแม่เรา ซึ่งเป็นลูกผู้หญิงคนโต
ยายเราอายุ 97 ย่าง 98 แล้ว แต่กก็ยังแข็งแรงพอประมาณ มีป่วยบ้าง เจ็บบ้าง ตามประสาคนแก่
เรากับยายค่อนข้างสนิทกันมาก ด้วยความที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน สมัยเด็กๆยายจะเป็นคนสอนให้ทำกับข้าว ทำกระทง พอเราโตขึ้น
ก็ต้องเรียน มีการบ้าน มีงานของมหาลัยมากขึ้น เรากับยายก็ไม่ค่อยได้คุยได้ใกล้ชิดกันเหมือนแต่ก่อน
ยายเราชอบบ่นน้อยใจอยู่บ่อยๆ ด้วยความที่ช่วงหลังๆไม่ค่อยแข็งแรง ทำอะไรได้ไม่เต็มที่ ก็จะตัดพ้อนู่นนี่นั่นตามประสา
อยู่มาวันหนึ่งยายก็ล้มในห้องนอน ซึ่งนี่ไม่ใช่การล้มครั้งแรก แต่เป็นการล้มที่แปลกไปกว่าทุกครั้ง ครั้งนี้ยายล้มแล้วปวดมาก
บ่นตลอดเวลา ทานข้าวเองไม่ได้ เข้าห้องน้ำเองไม่ได้ ตัวสั่น เจ็บไปทั้งตัว ยายก็ชอบตัดพ้อบ่อยๆ ว่าเมื่อไหร่จะตายไปสักที จะได้หมดเวรหมดกรรม
เราฟังก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ยายเราเป้นคนติดยานอนหลับ คือต้องกินทุกคืน 1 เม็ดเสมอเพื่อให้หลับ คืนนี้ยายก็นอนหลับไปตามปกติ ตอนเช้ามืดราวตี4ครึ่ง แม่ก็มาปลุกยายตามปกติ แต่ยายไม่ตื่น เราก็สงสัยกันว่าทำไม เลยเก็บที่นอนตามปกติ ไปเจอแผงยานอนหลับของยายถูกบีบออกมา 6 เม็ด เลยคิดว่ายายน่าจะทานเข้าไป เลยหลับแล้วยังไม่ตื่น เราก็เป็นกังวลว่ายายจะเป็นอะไรไหม ได้แต่รอให้หมดฤทธิ์ยา
4 โมงเย็นฤทธิ์ยาคงหมดแล้วยายก็ตื่นแบบงัวเงียหมดแรง เหตุการณ์ดูเหมือนจะไม่มีอะไร วันรุ่งขึ้นเราก็ไปเรียนตามปกติ
ตกเย็นกลับมาเห็นลุงกับพ่อมาอยู่ที่ห้องยาย เลยสงสัยว่ามีอะไร จึงเข้าไปดู ยายพูดกับเรามาหนึ่งคำ "นั่นใครน่ะ"
คำๆนี้มันเสียดแทงจิตใจเรามาก คนที่เคยอยู่ด้วยกันมานับ 20 ปี วันนี้กลับเป็นใครก็ไม่รู้
ยายเอาแต่เล่าเรื่องเก่าๆ เค้าจำได้ว่ามีเรา จำได้ว่าเราเป็นลูกใคร แต่จำไม่ได้ว่าเราคือคนนั้น มองหน้าเราแล้วเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน
โวยวายจะไปบ้านนั้นบ้านนี้ ตอนดึกๆคุยกับใครก็ไม่รู้ เหมือนมีภาพลอยไปลอยมา ทักนู่น ทักนี่ตลอด จำหน้าใครแทบไม่ได้ เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
แม่นอนร้องไห้ทุกคืน เพราะยายเอาแต่ใจ ไม่ยอมให้เช็ดตัว ไม่ยอมกินข้าว
เราได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้หนักไปกว่านี้ ยายเป็นอย่างนี้อยู่ 3 วันเห็นจะได้ วันที่ 3 เรากับแม่ก็แทบไม่ได้นอน เช้ามืดกว่ายายจะยอมกินข้าว ลำบากมาก
เพราะยายดื้อ ไม่ยอมทาน แถมบ่นปวดตลอด ในใจตอนนั้นคิดว่าคงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
ตกเย็น เรากับแม่กลับมาจากที่ทำงาน ยายลุกขึ้นมานั่งคุยกับพ่อเราปกติ เรางงมากว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เหมือนยายเราหายไป 3 วัน กลายเป็นใครไม่รู่ที่เราไม่รู้จัก แต่วันนี้ยายเรากลับมาแล้ว ปรึกษาคุณหมอ คุณหมอบอกว่าอาจเป็นเพราะยานอนหลับที่กินเข้าไปเกินขนาด ทำให้ฤทธิ์ยาเข้าไปกดประสาท ทำให้หลงลืม แต่พอผ่านไปหลายวันเข้า ฤทธิ์ยาเริ่มจางลง ยายเลยกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เราเลยมาคิดได้ว่าถ้าวันนี้ยายเราไม่กลับมาล่ะ ถ้าเขาลืมทุกอย่างไปเลยแล้วจำใครไม่ได้ วันนี้จะเป็นอย่างไร
ตอนนี้ใครมีโอกาสอยู่กับคนที่เรารัก ให้ความรักเค้ามากๆนะครับ ทำเพื่อคนที่เรารักให้มากๆ เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า เค้าจะจากเราไปเมื่อไหร่