สวัสดีคะ นี้เป็นกระทู้แรกของเราคะ ตอนนี้เราอยู่ปี2 เรามีปัญหาเกี่ยวกับเพื่อนคะ งั้นเราจะเล่าแล้วนะคะอาจจะยาวหน่อย ตอนปี 1 กลุ่มเรามีกัน 5 คน 1 ในนั้นคือเพื่อนที่รู้จักกันมาเกิน 10 ปีแล้วก็เพื่อนใหม่อีก3 คน เราไปไหนมาไหนด้วยกัน ตลอด 1 ปี เราไม่เคยทะเลาะกันเลยคะอาจจะมีปัญหาเล็กๆน้อยๆแต่เราก็ปรับความเข้าใจกันตลอดถ้ามีปัญหาเราจะไม่ปล่อยให้ปัญหานั้นข้ามวันเพราะเราคิดว่าถ้าเก็บนานๆปัญหายิ่งแก้ยาก แล้วในกลุ่มเราคนเดียวที่แปลกกว่าคนอื่นคะ เพราะเราไม่ชอบเที่ยวบางครั้งเวลาเพื่อนชวนเที่ยวเราก็จะปฏิเสธเป็นบางครั้งเช่นไปที่เดิมเป็น 10 รอบงี้ หรือ ออกไปเที่ยว 5 วันติดกันงี้ และเรายังเป็นคนที่ชอบแสดงความคิดเห็น เอาง่ายๆคือเราชอบเถียงอย่างเช่น เมื่อออกไปเที่ยว 5 วันติดกันเราก็บอกว่า"เราเที่ยวเยอะเกินไปแล้วน่ะ" แต่เพื่อนก็ไม่ว่าอะไรคะ แต่พอขึ้นปี 2 มีเพื่อนใหม่เข้ามาคนนึงเราเป็นคนพาเขามาเอง แรกๆก็ปกติดีเขาก็ยังไม่ค่อยสนิทเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรแต่พอหลังๆเขาก็เริ่มที่จะว่าเราคะอย่างเช่น พอเพื่อนเราชวนไปกินข้าวนอก ม.ตอนเที่ยงยังงี้แล้วเราบอกว่า "ไปกินข้าวที่โรงอาการก่อนได้ไหม ออกไปตอนนี้มันร้อนอีกอย่างที่โรงอาหารก็มีข้าวตามสั่งเหมือนกัน ถ้าจะไปก็ได้แต่เราไม่ไปน่ะ" พอเราพูดจบเขา(เพื่อนใหม่)ก็ขึ้นทันทีว่า "นิเรื่องมากจัง อ่ะ!งั้นไม่ต้องไปกันทั้งหมดนี่แหล่ะ! ไป๊!ๆๆๆ กลับ!ๆ" เขาเป็นคนเริ่มพูดแบบนี้ จนเพื่อนเราทุกคนกลายเป็นคนพูดเเบบนี้ไปแล้วจากแต่ก่อนเพื่อนไม่เคยพูด เราก็บอกเพื่อนหลายครั้งแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมให้เขา(เพื่อนใหม่)พูดคนเดียวพอ เรายังไม่เคยพูดแบบนี้เลยเพราะเรารู้ว่ามันรู้สึกยังไงเวลาได้ยินคำแบบนี้ เพื่อนก็บอกว่าโอเคจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว แต่มันก็เป็นแบบนั้นซ้ำๆซาก เราโดนว่าทุกวัน "นิทำตัวให้เหมือนคนอื่นสิ!" , "นิหยุดบ้าได้แล้ว!" , " ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป!" เราโดนคำแบบนี้ทุกวี่ทุกวันจนวันหนึ่งเราถึงขีดสูงสุดที่จะทนแล้ว เราก็เลยเงียบหายไป ทุกครั้งที่เราหายไปก่อนที่คนนั้นจะเข้ามาเพื่อนๆเราจะถามหาตลอดว่าเป็นอะไรจนกว่าเราจะโอเคขึ้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แบบนั้น เมื่อเราหายเพื่อนถามหาแค่ครั้งเดียวแล้วเราหลบหน้าเพราะตอนนั้นเรามองหน้าเพื่อนไม่ได้เลย หลังจากวันนั้นเพื่อนปล่อยเราอยู่คนเดียวประมาน 1 อาทิตย์ ตอนนั้นมันเจ็บมากจริงๆ เราไม่มีใครให้ระบายเลยจะบอกแม่ก็ไม่ได้กลัวแม่เป็นห่วง ช่วงนั้นมันหนักมากเราไม่ไปเรียนไม่กินข้าวร้องให้อย่างเดียว แล้วยังเป็นช่วงสอบอีก สิ่งที่เจ็บไปกว่านั้นก็คือคนที่เราไว้ใจที่สุดว่าถ้าเราไม่มีใครเขาคนนั้นคือคนเดียวที่จะอยู่กับเรา (เพื่อนที่คบมากกว่า10ปี) แต่เราคิดผิด เราไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาแถมเรายังเห็นว่าเขามีความสุขกับเพื่อนใหม่คนนั้นออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันเป็นกลุ่มแล้วเพื่อนใหม่คนนั้นชอบไปนั่งเล่นที่ห้องของเขาเป็น 6-7 ชั่วโมง (เกือบทุกวัน) ผ่านไปประมาน 3 วันหลังเกิดเหตุการณ์นั้นเราเลยตัดสินใจทักไปบอกว่า วันหลังถ้าจะไปไหนก็ไม่ต้องชวนเราแล้ว แล้วเพื่อนเราตอบกลับมาว่า "จะตัดความเป็นเพื่อนเลยหรอ? แล้วตลอด 1 ปีที่ผ่านมาไม่มีค่าอะไรเลยหรอ" (เรางงว่าเขาพูดถึงอะไร เราแค่บอกว่าจะไปไหนไม่ต้องชวนเราเพราะเรารู้ว่านั่นคือปัญหาที่ทำให้เราทะเลาะกับเพื่อนแต่เขาคิดอะไรอยู่?) แล้วเขาก็ถามว่าเป็นอะไร เราเลยถามเขากลับไปว่าเมื่อก่อนเราเคยเป็นแบบนี้ไหม เขาก็ตอบว่าไม่ เราเลยบอกว่าที่เราเป็นเเบบนี้เพราะอะไร แล้วเขาถามเราว่า "งั้นบอกมาว่าไม่ชอบอะไรวันหลังจะได้ไม่ทำ" พูดอย่างนี้หมายความว่าไง ทำไมแต่ก่อนเราไม่เคยขอแล้วอยู่กันได้หล่ะ พอเราอธิบายยังบอกว่าเราไร้สาระทำตัวเหมือนเด็กแล้วเข้าก็เข้าข้างเพื่อนใหม่คนนั้น  เราเลยหยุดอธิบายแล้วออกห่าง เราไปกินข้าวคนเดียวซื้อของคนเดียวแรกๆก็หวิวๆอยู่เพราะไม่เคยทำอะไรคนเดียวแต่พอนานๆเข้าก็ชินละ แต่ตอนนี้ก็กลับมาเป็นกลุ่มเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกเราเราไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนแล้วเหมือนเพื่อนใหม่คนนั้นมาแย่งเพื่อนเราไป แต่ก่อนทำงานกลุ่มกับเราแต่ตอนนี้ไปอยู่กลุ่มกับเขา(เพื่อนใหม่)คนนั้น เราเลยอยากถามว่าเราควรทำยังไงดี เราควรถีบเพื่อนใหม่หรือเพื่อนที่เราคบกันมาเกิน 10 ปี ให้ตกบันไดดี? 55555 😂 (คำถามนี้เราล้อเล่นน้าาาาา) เราแค่อยากระบายความในใจอย่างน้อยก็ได้ระบายเพราะตอนนี้ถ้าเราไประบายให้เพื่อนในกลุ่มเขาก็หาว่าเราไร้สาระเหมือนเดิม 😄 ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง?