พอดีวันนี้ ว่างๆนอนคุยเรื่องที่ผ่านมาแล้วให้แฟนฟัง แล้วเล่าถึงเมื่อก่อน ผ่านมา15ปีน่าจะได้ตอนเข้าเรียน มัธทยมต้น เราได้เข้าเรียนรร.ประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นรร.เดียวกับที่แม่เราเคยเรียน แล้วแม่เราดันเข้ามาด้วยโคต้านีกกีฬาวอลเล่บอล แม่เราเลยอยากมห่เราเดินตามรอยแม่ทั้งๆที่เราเล่นวอลเล่ไม่เป็นเลยสักนิด แต่เราก็ไม่ได้ขัดขืนยอมทำตามโดยดี แต่เราเข้ามาได้โดยการฝากกับอาจารยืท่านนึงค่ะ เพราะเราดีนดวงไม่ดีจับฉลากไม่ได้ และสอบไม่ผ่าน555 เราจึงยอมโดยดีในการทำตามใจแม่เพราะแม่เสียเงินให้เราเข้าที่นี่ไปเยอะ  แต่พอเราเข้าได้แล้วแม่เราก็เอาเราไปฝากกับอาจารย์สอนวอลเล่แม่นั่นแหละค่ะ โดยการให้เข้าการฝึกเล่นวอลเล่ การฝึกก็ต้องนอน กิน เดินทางแข่งขันไปกับพวกพี่ๆและอาจารย์ อะน่ะค่ะ   ตอนเราได้เข้าฝึกอาจารย์บอกแม่เราว่า พอดีเนี่ยอีกไม่กี่วันจะต้องพาทีมไปแข่งที่ภาคเหนือ แต่ไปทั้งหมด 7 วัน( ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นก่อน ช่วงสงกรานต์ไม่กี่วันอะคะ เพราะเราได้ไปเล่นน้ำทางภาคเหนือด้วยช่วงนั้นภาคเหนือเค้าเล่นกันตั้งแต่วันที่ 9เมษ )   เราฟังก็อยากไปด้วยทันทีเหมือนได้ไปเที่ยวด้วยและก็ไปดูพี่ๆเค้าแข่งเพื่อเป็นประสบการณ์ด้วยเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะชอบจริงจังขึ้นมาก็ได้ 555  แต่กลับกลายเป็นเรากลัวการเดินทางไปเลย  เกริ่นมาสะยาวงั้นขาเล่าเลยแล้วกันนะค่ะ

คือเราได้เดินทางไปทริปนี้ โดยมีกำหนดการคร่าวๆประมาณนี้เท่าที่จำได้นะ  เราเดินทาง 7วัน แวะไป 7จังหวัดทางภาคเหนือ  จำได้คือ แวะพิษณุโลกก่อน แล้วมีพวกแพร่ ลำปาง ตาก ลำพูน เชียงใหม่ เชียงราย อะไรพวกนี้อะ ไม่แน่ใจจำได้ถุกไหมนะค่ะ แต่ช่างเหอะ  แค่รู้ว่าภาคเหนือก็พอ แล้วเราก็แวะแข่ง แวะพักกันมาเรื่อยๆ ไม่แน่ใจว่าถึงจังหวัดไหน พวกครูพาเราไปแวะเล่นน้ำที่ๆนึงค่ะ เรามองป้ายมันเขียนว่า “พัทยา2”  จริงๆเราว่ายน้ำไม่เป็น ก็กล้าๆกลัวๆ แต่ด้วยคะนองมีทั้งพี่ทั้งเพื่อนหลายคนเล่นกัน เราเลยเล่นบ้าง ลักษณะของที่นั่นเท่าที่จำได้ก็จะประมาณว่า เป็นเหมือนแหล่งน้ำอะไรสักอย่าง เป็นแอ่งกว้างสมควรแต่ไม่มากเพราะเราเห็นมีคนว่ายข้ามฝั่งไปมาด้วยแต่ก็เกือบหมดแรง แล้วเป็นน้ำลักษณะตรงกลางไหลแรงๆ ช่วงริมมีทีาพักให้นักท่องเที่ยวนั่งเป็นไม่ไผ่มั้ง ที่นั่งก็ติดๆกันหลายหลังๆยาวตามริมฝั่งไป  เราเลยนั่งบนห่วงยางอันใหญ่ๆแบบเอาขาเข้าไปข้างในห่วงทั้งสองข้าง โดยเรากับเพื่อน1คนนั่งห่วงยางอันเดียวกัน คือคนละข้างของห่วงยาง แล้วมีพี่หลายคนทำแบบเดียวกัน แล้วใช้เชือกมัดห่วงแตละอันติดกัน เหมือนจะลอยไปพร้อมๆกันแบบชิวๆ แต่มันไม่เป้นแบบนั้น เพราะห่วงยางเราอยู่หน้าสุด เราลอยออกไปหน่อยเดียวเชือกที่มัดเราไว้ติดกับพี่ๆก็หลุดออกแล้วเรากับเพื่อนก็ขำไม่อยู่นิ่งเลย ห่วงยางเลยคว่ำ   ตอนนั้นคนอื่นเป็นยังไงเราไม่รู้ แต่เราจมน้ำแล้วลอยไปกับน่ำเชี่ยวๆ เราหายใจไม่ได้สำลักน้ำจะตายแล้ว แต่อึดใจสุดท้ายเรายกขึ้นมาเหนือน้ำ แล้วมีคนดึงเราขึ้นมา  ในน่ำมันนานมากนะ แต่จริงๆเราก็ลอยไปไม่ไกลมากเท่าไหร่แต่ความรู้สึกเรานานมากๆ จะตายแล้วพอพี่คนนั้นดึงมือเราเราก็ขึ้นมากอดพี่เค้าแบบตกใจเหมือนคนจมน้ำแล้วหากิ่งไม้จับไว้ได้ คือพี่ช่วยเราจากความตายจริงๆ แต่เราไม่ได้ขอบคุนอะไรเค้าเลยเพราะตกใจมากพอดึงมือเราแล้วเราพอจะยืนได้เราก็เดินขึ้นฝั่งไปเลยในใจคิดแต่ว่า เราไม่ได้จมคนเดียวเพื่อนเราจมด้วยเรารีบเดินไปหาเพื่อน เราเห็นลอยไปไกลมากผลุบๆโผล่ๆอยู่ แล้วครุที่ไปด้วยเค้าก็กระโดดลงไปช่วยเพื่อนเราขึ้นมาได้ คือตกใจมาก เราจมแปปเดียวยังเกือบจะตายแล้วเพื่อนเราลอยไปไกลกว่าเราอีกมันขึ้นมาได้ก็หมดอรงแต่ก็ยังมีสติเดินกลับรถกัน คือ ทุกคนที่มัดห่วงยางไปด้วยว่ายน้ำเป็นหมด มีแค่เรากับเพื่อนที่ไปห่วงยางอันเดียวกันว่ายน้ำไม่เป็นทั้ง2คนแล้วครุก็พาเราเดินทางต่อไปที่พักอีกจังหวัดไม่แน่ใจจังหวัดไหนตอนนั้นเบลอลืมไปหมด แต่ทุกอย่างก็ต้องดำเนินต่อไป พี่ๆก็ต้องแข่งวอลลเล่เราก็คอยเสิร์ฟน้ำ หยิบนู้นหยิบนี้ให้พี่ๆเค้าจนถึงวันกลับบ้านทั้งหมด7วันที่เราไป กลับมาก็ยังไม่ได้กลับบ้านหรอกนะจริงๆต้องนอนซ้อมเก้บตัวที่รร.ตลอด  แต่เราไม่ไหวแล้ว ย่าเราก็คิดถึงเราไม่ไหวเราเลยโทรให้แม่มารับกลับบ้านแล้วไม่ไปซ้อมคือออกจากการเป้นนักกีฬาไปเลย ไม่เอาแล้ว555กลัวการเดินทางมากช่วงนั้น ปกติเราอยู่กับย่าตลอดไม่เคยไปไหนจะเหมือนลุกแหง่หน่อยๆ ย่าก็ไม่อยากให้เราไปอยุ่ไปนอนรร.ด้วยเลยได้ทีย่าเข้าข้างเราเลยออกเลย555
คือเราอยากให้แฟนเห็นภาพของที่ๆนั่นที่เราไปจม เลยอยากลองถามเพื่อนที่อยู่แถวจังหวัดภาคเหนือ ว่า พัทยา2เนี่ย มันอยู่จังหวัดอะไรกันแน่ เสิชกูเกิ้ลก็ไม่มีข้อมูลอะไรเลย แล้วตอนนี้มันยังมีอยู่ไหม เรื่องของเรื่องก็แค่นี้แหละค่ะ คืออยากรู้ว่ามันอยู่ตรงไหนของถาคเหนือกันแน่  

ปล. แต่เหตุการร์ ที่ทำให้เรากลัวในทริปนี้มีอีกหลายอย่างมาก แต่อันที่เล่าไปข้างต้นกลัวที่สุด คือทริปนี้เหมือนต้องมีคนตายแต่เรารอดมาได้ แล้วก็เสียใจกับการสูญเสียแต่เหมือนช่วงเวลาทีาผ่านมาเราเด็กมาก ช่วงนั้นเราเลยจำอะไรหรืออะไรได้ไม่หมดแล้วตอนนั้นก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้พ่อแม่หรือย่าฟังเลย เพราะกลัวแกตกใจ555  พึ่งจะมาเล่าตอนแต่งงานมีครอบครัวแล้วเก็บไว้ 15ปีเต็มๆ
วอนผู้รู้ตอบทีนะค่ะ