นิทานเรื่อง : คำขอโทษของอินาโฮ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีสาวงามนามกระฉ่อนนางหนึ่ง ชื่อว่า “อินาโฮ” ทุกคน ทุกแว่นแคว้นต่างเดินทางมาไกลแสนไกล เพื่อจะเห็นหน้าของอินาโฮแม้เสี้ยวนาทีก็ยังดี แต่ถึงกระนั้น อินาโฮก็มีคู่หมั้นแล้ว ชื่อ “กุนโน”
กุนโนเป็นคนขยัน และซื่อสัตย์ ส่วนเรื่องหน้าตาก็ธรรมดาๆ และเพราะเหตุนี้เอง อินาโฮจึงพูดดูถูกกุนโนบ่อยๆ
“เนี่ย เพราะเป็นเพื่อนกันแต่เด็กหรอกนะ ข้าถึงยอมหมั้นกับเจ้า” แม้แต่ในวันแต่งงาน
“ถ้าท่านแม่ข้าไม่เอ่ยปาก ข้าก็ไม่แต่งกับเจ้าหรอก” และก็มีการพูดจาทำนองนี้มากมาย
“มีคนรวยหล่อมามากมาย เจ้าเทียบพวกเขาไม่ได้สักนิด” มีหลายๆ ครั้งที่คำพูดของอินาโฮ ทำให้กุนโนถึงกับร้องไห้ออกมา นางตกใจ แต่ก็ไม่เคยเอ่ยคำขอโทษ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมาจนมีลูกสาวคนหนึ่ง
“ทำไมทำกระจาดผลไม้แห้งหล่น เล่นอะไรไม่ระวัง” แม้เธอจะรู้ภายหลังว่าเป็นนกต่างหากที่ทำกระจาดหล่น แต่เธอก็ไม่ขอโทษหรือปลอบลูกสาว เพราะเธอตีลูกไปเสียหนัก
จริงๆ อินาโฮก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร นางแค่พูดไม่คิด ไม่ไตร่ตรองให้ดี แล้วก็ไม่เคยขอโทษใคร เพราะนางรู้สึกเสียหน้า
เวลากับวังวนเดิมซ้ำๆ ซากๆ ผ่านไป จนกระทั่งวันหนึ่ง อินาโฮกลับมาจากตลาด เห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ใจความว่า
“เราพ่อลูก รักเธอมาก แต่ดูเธอจะไม่มีความสุข เพราะเราทั้งคู่ทำอะไรก็ผิดหมด ตัวฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะแม้เธอจะแต่งงานแล้ว ก็ยังดูมีตัวเลือกมากมาย กลับกันเสียอีก ฉันกับลูกไม่มีทางเลือกมากนัก ขอให้เธอมีความสุขกับตัวเลือกใหม่ เราพ่อลูกต้องสร้างทางของตัวเองเช่นกัน ลาก่อน”
อินาโฮรีบวิ่งออกจากบ้าน วิ่งไปตามถนน วิ่งไปทุกเส้นทางที่จำได้ ไม่มีแม้แต่เงาของกุนโนและลูกสาว
“ฉันขอโทษ”
เธอตะโกนร้องไห้ทั้งน้ำตาที่กลางถนน ส่งคำขอโทษที่ไม่มีวันไปถึง
ไม่ว่าจะเป็นเด็ก หรือเป็นผู้ใหญ่ การขอโทษนั้น นอกจากจะเป็นการยอมรับความผิดพลาดของตัวเองแล้ว ยังเป็นการรักษาบาดแผลภายในใจของผู้อื่นด้วย บางครั้งเรารู้ตัวว่าผิด แต่กลับไม่พูดมันออกมา มันกลับจะทำให้มีบาดแผลสะสมภายในใจ แต่ขอโทษ ก็ต้องขอโทษให้ถูกเรื่องด้วยนะครับ ขอโทษมั่วซั่ว ก็กลายเป็นการให้ท้ายนิสัยที่ไม่ดีได้
“ขอโทษตอนนี้ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส”
#สายลมยามเที่ยงคืน
#ขอโทษ #บาดแผล #สายสัมพันธ์ #ครอบครัว #ผู้ใหญ่ #เด็ก #รับผิดชอบ #กล้าหาญ
คำขอโทษของอินาโฮ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีสาวงามนามกระฉ่อนนางหนึ่ง ชื่อว่า “อินาโฮ” ทุกคน ทุกแว่นแคว้นต่างเดินทางมาไกลแสนไกล เพื่อจะเห็นหน้าของอินาโฮแม้เสี้ยวนาทีก็ยังดี แต่ถึงกระนั้น อินาโฮก็มีคู่หมั้นแล้ว ชื่อ “กุนโน”
กุนโนเป็นคนขยัน และซื่อสัตย์ ส่วนเรื่องหน้าตาก็ธรรมดาๆ และเพราะเหตุนี้เอง อินาโฮจึงพูดดูถูกกุนโนบ่อยๆ
“เนี่ย เพราะเป็นเพื่อนกันแต่เด็กหรอกนะ ข้าถึงยอมหมั้นกับเจ้า” แม้แต่ในวันแต่งงาน
“ถ้าท่านแม่ข้าไม่เอ่ยปาก ข้าก็ไม่แต่งกับเจ้าหรอก” และก็มีการพูดจาทำนองนี้มากมาย
“มีคนรวยหล่อมามากมาย เจ้าเทียบพวกเขาไม่ได้สักนิด” มีหลายๆ ครั้งที่คำพูดของอินาโฮ ทำให้กุนโนถึงกับร้องไห้ออกมา นางตกใจ แต่ก็ไม่เคยเอ่ยคำขอโทษ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมาจนมีลูกสาวคนหนึ่ง
“ทำไมทำกระจาดผลไม้แห้งหล่น เล่นอะไรไม่ระวัง” แม้เธอจะรู้ภายหลังว่าเป็นนกต่างหากที่ทำกระจาดหล่น แต่เธอก็ไม่ขอโทษหรือปลอบลูกสาว เพราะเธอตีลูกไปเสียหนัก
จริงๆ อินาโฮก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร นางแค่พูดไม่คิด ไม่ไตร่ตรองให้ดี แล้วก็ไม่เคยขอโทษใคร เพราะนางรู้สึกเสียหน้า
เวลากับวังวนเดิมซ้ำๆ ซากๆ ผ่านไป จนกระทั่งวันหนึ่ง อินาโฮกลับมาจากตลาด เห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ใจความว่า
“เราพ่อลูก รักเธอมาก แต่ดูเธอจะไม่มีความสุข เพราะเราทั้งคู่ทำอะไรก็ผิดหมด ตัวฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะแม้เธอจะแต่งงานแล้ว ก็ยังดูมีตัวเลือกมากมาย กลับกันเสียอีก ฉันกับลูกไม่มีทางเลือกมากนัก ขอให้เธอมีความสุขกับตัวเลือกใหม่ เราพ่อลูกต้องสร้างทางของตัวเองเช่นกัน ลาก่อน”
อินาโฮรีบวิ่งออกจากบ้าน วิ่งไปตามถนน วิ่งไปทุกเส้นทางที่จำได้ ไม่มีแม้แต่เงาของกุนโนและลูกสาว
“ฉันขอโทษ”
เธอตะโกนร้องไห้ทั้งน้ำตาที่กลางถนน ส่งคำขอโทษที่ไม่มีวันไปถึง
ไม่ว่าจะเป็นเด็ก หรือเป็นผู้ใหญ่ การขอโทษนั้น นอกจากจะเป็นการยอมรับความผิดพลาดของตัวเองแล้ว ยังเป็นการรักษาบาดแผลภายในใจของผู้อื่นด้วย บางครั้งเรารู้ตัวว่าผิด แต่กลับไม่พูดมันออกมา มันกลับจะทำให้มีบาดแผลสะสมภายในใจ แต่ขอโทษ ก็ต้องขอโทษให้ถูกเรื่องด้วยนะครับ ขอโทษมั่วซั่ว ก็กลายเป็นการให้ท้ายนิสัยที่ไม่ดีได้
“ขอโทษตอนนี้ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส”
#สายลมยามเที่ยงคืน
#ขอโทษ #บาดแผล #สายสัมพันธ์ #ครอบครัว #ผู้ใหญ่ #เด็ก #รับผิดชอบ #กล้าหาญ