คือว่า ถ้าเรารู้สึกน้อยใจมากๆจนอยากร้องไห้ในสถานะการณ์ ณ.ตอนนั้น เราควรทำยังไงไม่ให้รู้สึกน้อยใจแล้วปล่อยว่างให้สบายใจมากที่สุดในเวลานั้นคะ(แบบชิลๆไปเลย) และทำยังไงให้ใจเราเลิกเป็นคนน้อยใจสามารถปล่อยวางจากอดีตที่เขาทั้ง ลำเอียง เมิน ไม่ให้ความสำคัญกับเรา  มีวิธีแก้ไหมไอ้ที่มันสะสมมานาน ควรคิดยังไงให้เราเลิกแคร์และรอว่าสักวันเขาจะปฏิบัติกับเราเท่าเทียมกับคนอื่นๆ

ที่พิมพ์มาไม่ได้น้อยใจแฟนนะ(เราไม่มีแฟน)แต่เราน้อยใจญาต ที่เราก็เป็นหลานคนหนึ่งแต่ญาตๆกับ เมิน ไม่ให้ความสำคัญ ไม่ค่อยยินดียินร้ายกับเรา บ้างทีเราเดินเข้าหาเขาแต่เขากับไม่สนใจ ไม่อะไรกับเราเลยหรือว่าถึงเวลาที่เราต้องหายสาปสูญไปจากวงศาคณาญาตแบบอยู่แต่กับตัวเองและครอบครัว(ที่มีกันแค่2คน)อย่างเดียวล้มหายตายจากก็ไม่ต้องบอกหายไปเลยไม่ต้องเจอต้องพบจะได้ไม่ต้องนึกถึงความน้อยใจ เราอะบ้างทีก็อยากมีญาตกับเขาบ้างนะ ญาตทางพ่อ พอพ่อเสียเราก็เหมือนถูกลืม ส่วนญาตทางแม่ก็เหมือนโดนกดให้ต่ำยังไงไม่รู้ ใครมีวิธีบอกหน่อยเราอยากปลดพันธะความรู้สึกนี้อยากมุ่งใช้ชีวิตอยากมีความสุขหน้าไม่อมทุกข์แต่บ้างทีก็อยากได้สิ่งที่เรียกว่ากำลังใจ

ปล.เราก็ตั้งทู้แนวญาตๆบ่อย เราก็ไม่รู้จะถามใคร แม่เราเขาก็มีแก๊งของเขา(แม้แต่ข้าวยังกินใครกินมันนับได้เลย1เดือนกันข้าวด้วยกันกี่ครั้ง) แต่เราไม่มีใครเลยเพื่อนที่คิดว่าสนิทมันก็หักหลังตอนนี้มันหายไปไหนไม่รู้ชีวิตคงสุขสบายดีสินะ เพื่อนบ้างคนก็มีแฟนก็.....อะนะ  ส่วนญาต555ไม่รู้สึกถึงคำว่าญาตเลยถึงจะอยากคบค้าสมาคบกับเขาก็เหอะ  ตอนนี้เราก็มีเพื่อนคือพันทิปนี่ละ มีทั้งแบบเกรียนๆ หัวร้อน น่ารัก เป็นทางการก็รู้สึกดีบ้างเวลามีคนมาตอบเรา5555 แต่ก็น้อยที่คนจะมาตอบเขาคงเบื่อกระทู้แบบนี้ละมั้ง😅

ปล2.คุณคิดว่าการที่เราเป็นแบบนี้ควรพบแพทย์เพื่อบำบัดมั้งไหม5555ตอนนี้รู้สึกตัวเองไม่มีสังคมไม่มีใครคบค้าด้วย นับครั้งได้เลยวันหนึ่งยิ้มเกิน3ครั้งไหมยกเว้นดูตลก555