อ้างว้าง วังเวง วงเวียนชีวิต
ถูกลิขิต ที่ผิด จากใครเขา
ตัวคนเดียว มีเพื่อน เคียงแค่เงา
เลยต้องเศร้า  โดดเดี่ยว เดียวดายกาย

แลเห็นภาพ เขาชั่ง  มีความสุข
ทำไมเรา ทุกข์อยู่ มิจางหาย
เห็นคนอื่น มีครอบครัว อุ่นสบาย
ชั่งโชคร้าย อันตัวฉัน ไม่มีใคร

หลายปีแล้ว จากวันนั้น ถึงวันนี้
แสงตะเกียง ริบหรี่ ยังจำได้
เคยมีสุข ครั้งหนึ่ง คนห่วงใย
แต่ทำไม จวนบัดนี้ ไม่มีเลย

ความสุขจ๋า! คิดถึง มากนะครับ!
ยามนี้กลับ มีแต่ทุกข์  โอ้วใจเอ่ย
คนเคยใกล้ กลับห่างหาย คล้ายลืมเลย
เจ้าจันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้า เราขอพร

อึดอัดอก น้ำตา ที่รินไหล
หลั่งออกไป กลั่นเป็น ตัวอักษร
จากความรู้ สึกลึกๆ เขียนบทกลอน
คือละคร ชีวิต ใกล้จะพัง

ดูภายนอก เย็นชา ยังยิ้มได้
แต่ภายใน บอกช้ำ และสิ้นหวัง
อยากตะโกน ร้องลั้น ให้ดังๆ
สายลมฟัง ว่าข้านั้น เศร้ามากมาย