** เพราะอ้างจึงว้าง ** #กลอนห่อโคลง

๐ แสนโดดเดี่ยวอ้างว้างบนทางศิลป์
หยิบกาญจน์พิณขึงขีดสังคีตสาย
ชีวิตเราเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
รวมหลากหลายโดดเดี่ยวเหลียวหากานท์ ฯ

๐ โดดเดี่ยวอ้างว้างทุกข์            ทางศิลป์
สังคีตพิณพาทย์ริน                    ร่ายร้อง
ผันผวนป่วนปมถวิล                   วิปโยค เยียฤา
โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาต้อง           แต่งแต้มกลกานท์ ฯ

๐ ไม่มีใครอยากโดดเดี่ยวเดียวดายแน่
ไม่มีใครยอมแพ้เพียรศิลป์สาร
ต่างอยากโดดออกจากเดี่ยวรวมเชี่ยวชาญ
มั่นสมานพาลเดียวดายย่อมหายไป ฯ

๐ ใครอยากโดดเดี่ยวไซร้          ไป่มี
ใจชนะสารศิลป์พลี                    ชีพให้
โดดออกเดี่ยวเอี่ยวศรี                ปราชญ์เชี่ยว  ชาญแฮ
เดียวมั่นดันเดียวได้                   เด็ดเคี้ยวเดี๋ยวหาย ฯ

๐ คำว่าเหงาคือไร้เงากระนั้นหรือ
อย่ายุตยื้อรังสรรค์กาพย์ฉันท์ไสว
อาบน้ำตานั่งรำพันกานท์หวั่นใจ
แสงสีเงาฉาบไว้ข้างในรอย ฯ

๐ เหงาเหงาคือไร้หง่าว             กระนั้นหรือ
อย่าอย่ายุตลายสือ                    เสกสร้าง
นัยน์นัยน์หลั่งบันฦา                   ชลเนตร   นวลแม่  
ฉาบฉาบเงาสลัวสล้าง                ละเมียดไล้กษัยรอย ฯ
    
๐ อิสระบนทางแห่งความฝัน
ถึงเมื่อยล้าบางวันพลันหลับผล็อย
เปรียบปักษาอยากพักจักหยุดคอย
ทุ่มแรงร้อยโบยบินเมื่อสิ้นล้า ฯะ

๐ มรรคาอิสระเฝ้า                    ใฝ่ฝัน
ถึงเมื่อยเฉื่อยหลับครัน              ครอกฟี้
เพลียเห็จวิหคหรร-                   ษาพัก  ผ่อนนา
แรงทุ่มสุมแรงลี้                       สร่างล้าจะเหินหาว ฯะ

( ปล.กลอนเก่าเอามาห่อโคลง ครับ.. )

♥♥♥ ++ ขอบคุณภาพสวยๆจากคุณกูเกิ้ล ++ ♥♥♥