ตอนมัธยมใครๆก็มีเพื่อนที่สนิทกันใช่ไหมคะ พอเข้ามหาลัยส่วนใหญ่ก็เจอเพื่อนใหม่ที่มหาลัยก็จะมีเพื่อนอีกกลุ่มนึง พอเรียนจบแล้ว กับเพื่อนทั้งสองกลุ่มก็ไม่ได้ค่อยได้เจอกัน นานๆจะนัดเจอกันที ในกรณีของเราก็เป็นแบบนั้นค่ะ พอจบป.ตรี เราก็ไปเรียนภาษาต่อที่ต่างประเทศประมาณ6เดือน ได้เจอเพื่อนต่างชาติซึ่งรู้สึกสนิทกับเพื่อนที่รู้จักมาทั้งชีวิตอีกค่ะ พอกลับมาบ้านเราก็ช่วยงานของแม่ซึ่งก็ไม่ได้เจอเพื่อนร่วมงานใหม่ๆ ก็เจอเพื่อนๆที่บริษัทแม่ บางทีเราก็ไปติดต่อหลายๆที่และทำงานที่บ้านบ้าง จนปีทีแล้วเราตัดสินใจเรียน ป.โท เพื่อจะได้หาสังคมใหม่ๆ แล้วปัญหาของเราก็เกิดช่วง1-2ปีมานี้ค่ะ เรารู้สึกว่าเราไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่เรียกว่าสนิทจริงๆสักคนเลย นิสัยของเราชอบเทคแคร์คนอื่นๆ จำวันเกิดเพื่อนในกลุ่มได้ทุกคน จำสีที่เพื่อนชอบได้ อาหารที่เพื่อนไม่กิน เพื่อนๆกลุ่มที่รร.หรือมหาลัย เราก็จำรายละเอียดพวกเค้าได้ แต่ในทางกลับกันเหมือนคนเหล่านั้น จำรายละเอียดของเราไม่ค่อยจะได้เลย เวลาจะนัดเจอกันเราต้องเป็นฝ่ายทักไปตลอด พูดง่ายๆคือ ไม่มีใครชวนเราไปไหนเลย ถ้าพวกเค้ามีปัญหาหรือคำถามถึงจะติดต่อเรามา ที่เรารู้สึกคือเราไม่ได้มีความสำคัญกับใครเลย (นอกจากแม่) เพื่อนๆเค้าก็มีเพื่อนสนิทคนอื่นๆอีก เราไม่ได้เป็นคนเก็บตัว ใครชวนไหนเราก็ไป เราเป็นคนถ้าคุ้นกะใคร เราจะเล่นและเฮฮามาก จนวันนี้ตอนเราเลิกเรียน (ป.โท) ที่มหาลัย หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนในคลาสแล้ว ขับรถกลับบ้านเรารู้สึกเหงามากๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมา เพื่อนคนอื่นเค้าก็ไปเจอแฟน นัดกะเพือนบ้าง แต่เราไม่มีใครเลย แล้วเราก็ร้องไห้คนเดียวบ่อยมากๆ เราไม่มีพี่น้อง กับญาติก็ไม่เจอกันนานมากแล้ว ชีวิตเราแต่ละวันเหมือนเดิมแบบนี้มานานแล้ว เรารู้สึกเหนื่อยและท้อจริงๆค่ะ