นับแต่วันนั้น....

ทั่วทุกหนแห่งในอียิปต์ ไม่ว่าจะเป็นตามท้องถนนหนทางทั้งเล็กทั้งใหญ่ และในเคหสถานของชาวอียิปต์ ล้วนเต็มไปด้วยฝูงกบจำนวนมากมายมหาศาลนับไม่ถ้วน การงานทุกอย่างต้องหยุดชะงัก ทุกคนง่วนอยู่กับความพยายามปัด กวาด ขับไล่กบทั้งหลายซึ่งพากันอพยพยึดทั้งอียิปต์เป็นที่หากิน มองไปทางไหนก็มีแต่กบ เกลื่อนทั่วไปหมด

และไม่ว่าจะพยายามกวาดล้างอย่างไร ก็ไม่หมดสักที ตัวเก่าถูกขจัดออกไป ตัวใหม่ก็เข้ามาแทนที่เสมอไป

แต่กบทั้งหลาย รังควาญเฉพาะชาวอียิปต์เท่านั้น โดยเฉพาะภายในบริเวณพระราชวัง ทั้งนอกวังและในวัง ฝูงกบจะชุกชุมมากกว่าบ้านเรือนของสามัญชน ดุจตั้งใจที่จะทรมาณองค์ฟาโรห์กระนั้น แต่พวกมันกลับไม่เข้าไปยุ่มย่ามในเขตแดนของเหล่าข้าทาสชาวฮิบรูเลย ไม่มีใครพบเห็นกบแม้แต่ตัวเดียว!

สามวันผ่านไป ตามถนนหนทางทั่วอียิปต์ ฝูงกบซึ่งตายแล้ว ถูกนำไปกองรวมกันไว้เป็นแห่งๆ จากกองเล็ก เริ่มกลายเป็นกองโตขึ้นๆตามปริมาณที่เพิ่มขึ้นในแต่ละวัน และเริ่มส่งกลิ่นเหม็นตลบไปทั่วทั้งเมือง ทวยนาครชาวอียิปต์ต่างเดือดร้อนกันทั่วหน้า

ฟาโรห์รามิเซส ไม่ทรงอาจทนทานต่อความเดือดร้อนซึ่งดูจะหนักหนาสาหัสกว่าประชาชนข้างนอกมากมายนัก จึงรับสั่งให้ทหารไปเชิญโมเสสและอารอนเข้าเฝ้าอีกครั้ง ทั้งสองพี่น้องจึงตามทหารเข้าวังไปเข้าเฝ้าตามพระประสงค์

ความเคลื่อนไหวต่างๆ ถูกจับตามองโดยกัปตันวันชนะและคณะซึ่งอยู่กันแต่ภายในยาน "ผู้ลี้ภัย" บนหุบผากษัตริย์ เมื่อสองพี่น้องเดินทางไปกับทหารฟาโรห์ ทุกคนได้มองเห็นผ่านทางจอมอนิเตอร์

"หลังจากพวกเขาเข้าไปในวังแล้ว เราก็ต้องรอดูกันต่อไป ว่าฟาโรห์จะตัดสินพระทัยอย่างไร" กัปตันกล่าว

"ถ้าอยากเห็นเหตุการณ์อย่างต่อเนื่อง ผมตามไปส่งภาพถ่ายทอดสดมาให้ก็ได้ครับ" แอนดี้รับอาสาตามเคย

"อืม...ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากเห็น และคิดว่าคนอื่นๆก็อยากเห็นเหมือนกัน" กัปตันกล่าวอนุญาต

"โอเคครับเจ้านาย งั้นผมไปก่อนนะครับ"

"อย่าลืมอำพรางตัวด้วยนะ"

"ครับผม แน่นอนอยู่แล้วครับ"

แอนดรอยด์อัจฉริยะ ยกมือวันทยาหัตถ์หลังจากพูดจบ แล้วจึงก้าวไปบริเวณกึ่งกลางของยาน กัปตันควบคุมแผงบังคับยานสั่งให้ยานเปิดช่อง ณ ที่แอนดี้ยืนอยู่ แล้วร่างของเขาก็ค่อยๆหย่อนลงไปจากยาน และเมื่อทั้งตัวพ้นจากยานแล้วช่องนั้นก็ปิด

เมื่อลงมาถึงพื้น แอนดี้ก็ปล่อยไอพ่นขับดันจากฝ่ามือฝ่าเท้า ส่งตัวเองเหาะขึ้นไปบนอากาศ แล้วมุ่งหน้าไปสู่พระราชวังของฟาโรห์ทันที เขาเปิดระบบอำพรางตัวเอง พร้อมกับปรับโหมดการมองเห็นที่ดวงตาทั้งสองจาก NORMAL เป็น LIVE VIDEO และส่งสัญญาณภาพและเสียงกลับไปที่ยานด้วยในขณะเดียวกัน

"มองเห็นภาพแล้วนะครับ เจ้านาย ?" เขาถามขณะที่กำลังเหาะไปอยู่

"เห็นแล้ว แอนดี้ ดีมาก ไปต่อๆ"

"ครับผม"

แอนดี้ตามมาทันเวลาขณะที่โมเสสและอารอนกำลังเดินตามทหารเข้าไปในวังพอดี จึงลอยตัวลงมาจากอากาศแล้วเดินตามไปข้างหลัง

ฝูงกบยังคงอยู่กันดาษดื่น ทั่วพื้น ส่งเสียงร้องขรมอยู่ไม่หยุด เหล่าทหารต้องใช้ท่อนไม้บ้าง หอกบ้าง กวาดไล่เป็นระยะๆ

เมื่อโมเสสและอารอน เผชิญหน้ากับฟาโรห์แล้ว แอนดี้จึงเดินมาอยู่ด้านข้างเพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจน

"โมเสส" ฟาโรห์ตรัสขึ้นก่อน "กบจำนวนมาก สร้างความเดือดร้อนไปทั่วทั้งอียิปต์ ไม่ใช่แต่เฉพาะในพระราชวังนี้เท่านั้น เจ้าช่วยบอกให้พระเจ้าของเจ้า ทำให้พวกมันไปเสียให้หมดเถิด"

โมเสสมองดูฟาโรห์แล้ว เห็นพระองค์ทรงมีพระอาการเหน็ดเหนื่อยและทรุดโทรม ก็ให้รู้สึกเวทนา เพราะอย่างไรเสีย ก็เคยอยู่ด้วยกันฉันท์พี่น้องมาก่อน

"ข้าก็เห็นใจ ทั้งพระองค์ และชาวอียิปต์ทั้งมวล เอาเถิด ถ้าอย่างนั้น พระองค์ต้องทรงสัญญาก่อน ว่าจะยินยอมให้ข้า พาเหล่าชนชาวฮิบรู อพยพออกจากอียิปต์"

"ไล่กบให้ข้าก่อนเถิด แล้วข้าจะให้พวกเจ้าไป ในเวลาเช้าวันพรุ่งนี้!"

"อารอน" โมเสสหันมาเรียกพี่ชาย แล้วยื่นไม้เท้าให้

อารอน รับไม้เท้าจากน้องชาย แล้วใช้สองมือประคอง ชูขึ้นเหนือศีรษะ โดยนึกอธิษฐานต่อพระเจ้า จากนั้นจึงลดมือลง ถือไม้เท้าด้วยมือขวาแล้วเอาปลายไม้เท้าเคาะลงบนพื้นไม้ของพระราชวังซึ่งขัดมันเงาวับ สามครั้ง

"ป็อก ป็อก ป็อก!"

สิ้นคำรบสาม ทุกคนก็ได้เห็นเหตุอัศจรรย์!

กบทุกตัว พากันโดดจากที่ๆพวกมันอยู่ ออกไปทางประตู ทหารยามที่เฝ้าประตูทั้งด้านซ้ายและขวาถอยห่างจากประตู ปล่อยให้พวกมันกระโดดออกไป

และภายนอกพระราชวัง กบทั้งนั้นเต็มท้องถนน พากันมุ่งหน้าอพยพจากเมือง จากบ้านเรือนผู้คน ลงไปสู่แม่น้ำไนล์ ซึ่งขณะนี้ น้ำในแม่น้ำเริ่มเปลี่ยนสภาพจากเลือดกลายเป็นน้ำทีละน้อยๆ และอีกไม่นานก็จะกลับเป็นน้ำโดยสมบูรณ์ตามเดิม!

"พระเจ้าของพวกเรา ประทานพรให้พระองค์และชาวอียิปต์แล้ว รามิเซส!" โมเสสกล่าวกับฟาโรห์ "บัดนี้ ข้าและพี่ชาย ขอลาก่อน หวังว่า พระองค์จะทรงรักษาคำมั่นสัญญาที่ทรงประทานไว้แก่พวกเราแล้ว  ไม่เช่นนั้น พระองค์และปวงประชาชาวอียิปต์ อาจได้พบกับภัยพิบัติอื่นอีก!"

กล่าวจบ เขาและอารอนพี่ชาย ก็กลับหลังหัน เดินออกจากประตูท้องพระโรงไป

บัดนั้น ท้องฟ้าเบื้องบนก็มืดครึ้มด้วยเมฆดำทะมึน และไม่นาน ฝนก็ตกลงมา

ทหารนายหนึ่ง วิ่งออกไปรับน้ำฝนดู แล้วก็รีบกลับเข้ามารายงาน

"ขอเดชะ ฝนที่ตกลงมา เป็นน้ำบริสุทธิ์ อาบได้ ดื่มได้ พระเจ้าข้า!"

"ประเสริฐแท้!" ฟาโรห์ทรงผลุดลุกขึ้นประทับยืน แล้วเสด็จออกไปข้างนอก ทรงกางพระพาหาออกรับสายฝนซึ่งกำลังเทกระหน่ำ

"อียิปต์ของข้า คงจะสะอาดสะอ้าน กบพวกที่ตายกองพะเนินเทินทึกข้างนอก ตามถนน คงถูกชะล้างลงสู่แม่น้ำไนล์ไม่ยาก ทหาร!"

"พระเจ้าข้า" ทหารทุกนายขานรับ

"ระดมพล ช่วยกันเก็บกวาดซากกบที่ตายกองกันอยู่ทุกที่ เอาไปทิ้งลงลำน้ำไนล์ ไปทำกันตอนที่ฝนกำลังตกอยู่นี้แหละ ทิ้งไปให้หมดอย่าให้เหลือ!"

"พระเจ้าข้า!"

การเก็บกวาดครั้งใหญ่จึงเริ่มขึ้น ทั่วอียิปต์ ณ บัดนั้น

องค์ฟาโรห์ยังคงประทับยืนรับน้ำฝนเพื่อการทรงสนาน แล้วทรงตะโกนก้อง

"เทฟนุท ! เทพแห่งความชุ่มชื้น!! นาปี ! เทพแห่งน้ำหลากสู่ลุ่มน้ำไนล์ !! ทรงช่วยเหลืออียิปต์แล้ว ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่าาาา"

วันรุ่งขึ้น...

ถนนหนทางทุกแห่ง สะอาดสะอ้าน ด้วยฝนที่ชะล้างทั่วแผ่นดิน และการร่วมแรงร่วมใจกันเก็บกวาดซากกบที่ตายแล้วทิ้งลงแม่น้ำไนล์แทบตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา เหมือนชุบชีวิตของอียิปต์ให้เกิดใหม่...

เมื่อสถานการณ์ดีขึ้น จนเกือบจะเป็นปกติสุขเช่นนั้น องค์ฟาโรห์ซึ่งกำลังทรงเบิกบาน ทรงพระเกษมสำราญ ก็ทรงลืมคำสัญญาที่ทรงให้ไว้กับโมเสสเสียสิ้น! มิหนำซ้ำ ยังทรงบัญชาให้ผู้คุมงาน ออกไปเกณฑ์แรงงานทาสชาวฮิบรูออกมาทำงานก่อสร้างที่ค้างไว้ต่อ! ผู้ใดอิดออด หรือขัดขืน ก็ถูกโบยตี เหมือนอย่างเช่นที่เคยเป็นมา...

เหล่าทาสชาวฮิบรูมากมายต่างร้องคร่ำครวญต่อความตระบัดสัตย์ของฟาโรห์ และทุกคนที่ร่ำร้องก็ได้รับการฟาดด้วยแส้ทุกครั้งไป!

ไม่มีวี่แวว...ว่าจะได้ยินคำประกาศปลดปล่อยให้เป็นอิสระและให้ออกไปจากแผ่นดินของฟาโรห์ แม้แต่น้อย จากเช้า ถึงเย็น...



การทรงตระบัตสัตย์ของฟาโรห์ นอกจากสร้างความผิดหวังและคั่งแค้นแก่ชาวฮิบรูแล้ว ยังสร้างความเดือดดาลให้แก่กัปตันวันชนะซึ่งมองดูเหตุการณ์ถ่ายทอดสดจากแอนดี้อยู่เป็นอันมาก และลูกน้องคนอื่นๆก็หงุดหงิดไปตามๆกัน

ยกเว้น สาวจอยคนเดียว ที่มีท่าทีนิ่งสงบ เพราะหล่อนทราบดีอยู่แล้วว่าฟาโรห์จะเป็นอย่างไร ด้วยความที่ครึ่งหนึ่งของหล่อนเป็นชาวคริสต์ และเคยอ่านพระคัมภีร์ไบเบิ้ลมาหมดแล้ว

"เป็นกษัตริย์ประสาอะไร ไม่รักษาคำพูดเลย!" กัปตันบ่นอุบ

"คำพูดที่ว่า 'กษัตริย์ ตรัสแล้วไม่คืนคำ' ใช้กับรามิเซสไม่ได้หรอกค่ะ กัปตัน" จอยบอกกับเจ้านาย "ต่อไปพระองค์ก็จะเป็นแบบนี้อีก หลายครั้ง พระองค์จะทรงดื้อรั้นแบบสุดๆเลยละค่ะ"

"มันน่าจะยิงทิ้งแม่น้ำไนล์ไปเสียเลยนะเนี่ย!" แซมบ่นขึ้นมาอีกคน

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแซม" จอยคว้าข้อมือเขา "คอยดูไปเถอะ เขาจะพบกับความสูญเสียแบบสุดๆ สมกับความดื้อรั้นของตัวเองเหมือนกัน"

"มีความเคลื่อนไหวใหม่แล้วหละครับ" เอกชี้ให้ทุกคนดูที่จอมอนิเตอร์ "โมเสสกับพี่ชายเขา กำลังเข้าวัง"

"แอนดี้เขาเกาะติดสถานการณ์ดีจริงๆนะคะ" สาวเล็กกล่าวชม "ยังกะพวกเรากำลังดูเรียลลิตี้โชว์เลย"

"ขอบคุณครับ นายหญิงเล็ก" เสียงจากแอนดรอยด์คนเก่งพูดมาทันที

"นายหญิงอีกแล้ว! บอกหลายทีแล้วว่าอย่าเรียกแบบนี้...เรียกชั้นว่า 'คุณเล็ก' เฉยๆก็พอ!" หล่อนตอบเสียงสะบัดๆ

"ไม่ได้ครับ ต้องเรียก นายหญิง ตามด้วยชื่อ เจ้านายวันชนะ ท่านตั้งโปรแกรมมาให้ผมแบบนี้ครับ!"

"แหม...คิดเองไม่ได้เลยรึไงฮึ!"

"ถ้าเป็นโปรแกรมคำสั่ง ผมคิดเองไม่ได้ครับ!"

"หมั่นไส้!"

"ขอบคุณครับ!"

แซม เอก และจอย ต่างหัวเราะก๊าก ขณะที่กัปตันผู้สร้างก็ยิ้มด้วยความขบขัน  

"เฮ้อ...เหนื่อย เน้อ คนหลงรักหุ่นยนต์เนี่ย!" จอยแซวเพื่อน

"บ้าเหรอตัว! หลงเหลิงอะไรกัน!" พูดแล้วเล็กก็ยิ้มเก้อๆ

จอยหัวเราะ แล้วหันมาถามเจ้านาย "กัปตันคะ กัปตัน ป้อนโปรแกรม 'ง้อ งอน' ให้แอนดี้ด้วยหรือเปล่าคะ ?"

คราวนี้ฮากันหมดทั้งคณะ กัปตันวันชนะกำลังดื่มน้ำอยู่แทบสำลัก

"แอนดี้ จะ 'คิดเอง' เฉพาะการปฏิบัติงานเท่านั้นครับ" กัปตันตอบยิ้มๆ "ส่วน ทั้งง้อ  ทั้งงอน แอนดี้ไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจครับ ว่าทำไมต้องง้อ และทำไมจึงงอน!"

"โหย....กัปตันขา ใส่โปรแกรมคำสั่งกำหนดเพิ่มเข้าไปได้ไหมคะ?!" เล็กอดถามไม่ได้

"อืม...สงสัยจะยากครับ"

"ทำไมอะคะ ?" ถามต่อด้วยความข้องใจสุดขีด

"โปรแกรมคำสั่ง ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ เป็นเรื่องละเอียดอ่อน และเกี่ยวข้องกับโลจิกขั้นสูง ถ้าจะให้แอนดี้มีอารมณ์ความรู้สึกแบบมนุษย์ ไม่ว่าจะรูปแบบใด ต้องใช้ตัวประมวลผลซึ่งประกอบด้วยคำสั่งโลจิกขั้นสูง สลับซับซ้อน และหากใส่ให้เขาได้แล้ว เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องใช้ขึ้นมา มันจะกินทรัพยากรและหน่วยความจำมากกว่าคำสั่งปกติเป็นร้อยเท่า! เพราะต้องประมวลผลซับซ้อนมากครับ แล้วผมก็ไม่เก่งเรื่องโลจิกเสียด้วย!"

"แย่จัง...." หล่อนกล่าวเสียงอ่อยๆ "เสียเปรียบด้วยสิแฮะ! เวลาเรางอน เค้าดันไม่รู้เรื่องอีก เวรกรรม!"

ทุกคนหัวเราะครืนอีกครั้ง แล้วกัปตันก็โบกไม้โบกมือ

"เอาละทุกคน พอๆ ดูโมเสสคุยกับฟาโรห์กันได้แล้ว พวกเขาเผชิญหน้ากันแล้ว แอนดี้แปลมาให้ด้วยนะ"

"ครับผม เจ้านาย"



ในท้องพระโรง.....ฟาโรห์รามิเซส และโมเสส มีอารอนยืนอยู่ข้างๆ เผชิญหน้ากันอยู่

"เจ้าต้องการสิ่งใดหรือ โมเสส ?" ฟาโรห์ทรงแกล้งทำไขสือ

"พระองค์ ทรงลืมไปแล้วกระมัง ว่าทรงเคยพระราชทานสัญญาไว้ว่าอย่างไร ?" โมเสสกล่าวด้วยเสียงอันดัง

ฟาโรห์ทรงส่ายพระพักตรแล้วตรัสตอบ "ข้าไม่ลืมหรอก โมเสส แต่เจ้าก็ต้องเข้าใจ และเห็นใจข้าบ้าง"

"เข้าใจ และเห็นใจพระองค์ ? อย่างไรกัน ?"

"ก็เจ้าไม่เห็นหรือ ? งานก่อสร้างของข้า ยังคั่งค้างอยู่มาก หากข้าปล่อยให้พวกเจ้าจากไปทันทีในวันนี้ ข้าก็ต้องสูญเสียแรงงานมากมายมหาศาล แล้วเมื่อไรเล่า งานก่อสร้างต่างๆถึงจะเสร็จ"

"แต่ข้าบอกกับพระองค์แล้ว ว่าพวกเราจำเป็นต้องไปประกอบพิธีนมัสการซึ่งจะขาดเสียมิได้ และเวลาก็เหลือน้อยเต็มทีแล้ว หากขืนชักช้าไปอีกไม่กี่วัน เกรงว่าจะไม่ทันการ"

"พอแล้ว!" ทรงขึ้นเสียงตวาด "ข้าบอกว่าจะปล่อยให้ไป ก็จะปล่อยแน่! แต่พวกเจ้า ต้องช่วยทำงานให้ข้าจนเสร็จเสียก่อน ถึงตอนนั้น พวกเจ้าอยากจะไปไหนก็ไปเถิด!"

"ไม่!!" โมเสสขึ้นเสียงตอบเช่นกัน "พระองค์ต้องรักษาสัญญา ซึ่งทรงสัญญาแล้ว ว่าเช้าวันนี้จะปล่อยพวกของข้า และพระองค์ก็มิได้ทรงกระทำตามนั้น! กลับสั่งให้คนของพระองค์เกณฑ์คนของข้าไปทำงานทั้งวัน พรุ่งนี้เช้า พวกข้าจะไปจากอียิปต์!"

"ข้า...มิให้ผู้ใดไปทั้งนั้น!"

(ต่อครับ)