จากกระทู้แรก ที่เคยได้เขียนถึงความฝัน



หรือ จินตนาการ ที่เกี่ยวกับความรักของผมไว้
https://ppantip.com/topic/33702078

จนวันเวลาได้ล่วงเลยผ่านไป...



ด้วยวัย และ ประสบการณ์ที่มากขึ้น
ผ่านการพบเจอกับสิ่งต่างๆ ทั้งที่ทำให้ทุกข์ และ สุข
เรื่องราว และ ปัญหามากมาย
ทั้งเรื่องที่ง่ายหากจะปล่อยมันไป รวมถึง ทั้งเรื่องที่ยากที่จะให้อภัย

แต่ละอย่าง ล้วนแล้วแต่สอนให้ผมเข้าใจในโลกนี้มากขึ้น
หล่อหลอมผมให้ผมเป็นผม อย่างเช่นทุกวันนี้





แต่สุดท้ายแล้ว
ผมก็ยังเป็นผมคนเดิม ที่ยังคงมีความหวัง
จะทำในสิ่งที่คิด สิ่งที่ฝัน
นั้นให้เกิดขึ้นเป็นความจริง แม้เพียงสักครั้ง...



(ก่อนที่จะอ่าน อยากให้เปิดเพลงนี้ คลอไปด้วย
เพื่ออรรถรสในการอ่าน ที่น่าจะมากขึ้นตาม ขอบคุณครับ )









ผม และ เธอ
เราต่างคน ต่างทำงาน ต่างก็มีเวลาว่างที่ไม่ค่อยจะตรงกันสักเท่าไหร่
ด้วยความรับผิดชอบทั้งต่อตัวเอง และ ครอบครัวของเราทั้งคู่
จึงทำให้เรา หลีกเลี่ยงสภาวะนี้ไปไม่ได้

วันหยุดที่มันบังเอิญตรงกัน
คือ วันที่เราต่างก็จะมีความสุข

เพราะเราต่างเฝ้ารอวันนี้มาโดยตลอด


ในทุกวัน
ในทุกอาทิตย์
ในทุกเดือน
ในทุกช่วงเวลาที่เราว่าง



ด้วยเพราะ เราต่างก็คิดว่า การเติมพลังใจให้แก่กัน


คือการเห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของคนรักของเรา
โดยที่เค้ายืนอยู่ตรงหน้าเราจริงๆ
ไม่ใช่แค่เปิดกล้อง วีดีโอคอลล์หากันหลังเลิกงาน


ต่างคนต่างสัมผัสกันและกัน ในทุกอริยาบท
ต่างซึมซับทุกความรู้สึกอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
แม้ว่าการเจอกันในแต่ละครั้ง จะแบกรับปัญหาต่างๆเอาไว้มากมาย...



วันนั้นเรานัดกันที่ร้านอาหารร้านนึง
เป็นร้านที่เธอชอบ
เธอ...คงมีความสุข ถ้าได้ลิ้มรสอาหารที่เธอต้องการ



"วันนี้สวยกว่าปกติรึเปล่าเนี่ย?"
คำทักทายแรกที่ผมเจอเธอนั่งรออยู่ที่โต๊ะ


"ก็ปกตินี่! ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แล้วทำไมถึงมาช้า!"
เธอคิ้วขมวด เสียงดังตอบกลับมา พร้อมสีหน้าเหมือนจะงอนผมหน่อยๆ


ผมไม่สนใจ แต่หยิกไปที่แก้มแสนงอนของเธอหนึ่งที
ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเธอ พร้อมบอกกับเธอว่า
"วันนี้มีเซอร์ไพรส์"

จากสีหน้าที่ทำให้บรรยากาศตึงเครียด
ได้เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
และ อยากรู้อยากเห็นของเธอในทันที



"มีเซอร์พรง เซอร์ไพรส์อะไรอ่ะ ซื้อของให้งั้นหรอ?
ลิปสติค? กระเป๋าเงิน? ซื้อมาทำไม! เปลืองเงินเปล่าๆ! แค่ทุกวันนี้เร..."

"เรายังมีกันและกัน ไม่ทิ้งกันไปไหนก็พอ ใช่มั้ย?"
ไม่ทันที่เธอจะพูดได้จบ ผมพูดสวนเธอขึ้นมาทันที


"อ่...ะ อื้มมม..."
เธอตอบผมเสียงค่อย โดยก้มหน้าลงเล็กน้อย
รอยยิ้มจากปากเธอ ค่อยๆเผยให้เห็นขึ้นมา
แทบจะพร้อมๆกับใบหน้าเธอที่เริ่มแดง
เธอยกนิ้วชี้จากมือข้างขวา ขึ้นมาอย่างช้าๆ เพื่อแตะที่แก้มของเธอ
"ก็...แบบนั้นแหล่ะ..." เธอพูดเสริมต่อท้าย


"แหน่ะ! ทำเป็นก้มหน้าก้มตา เขินอ่ะดิ้ ที่เค้ารู้ว่าที่รักจะตอบแบบนั้น"
"..."
"ไม่ก็เขินที่เค้ามีเซอร์ไพรส์ใช่มั้ย?"
"..."
"งั้นนนนนน น ก็คงเป็นเพราะทั้งสองอย่างแน่ๆเล้ยยยยยย"



"เขินอะไร! ไม่ได้เขินสักหน่อย!
แค่รู้ใจว่าจะตอบอะไรแค่นี้ ทำไมต้องเขินเธอด้วยเล่า!"
เธอเงยหน้า แววตาดุดัน ตอบผมเสียงดัง
สีหน้าเหมือนจะโกรธผมมาก
แต่ที่แก้มของเธอ...
กลับแดงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบาๆทีนึง แล้วพูดว่า
"ที่รักไม่เขินก็ไม่เขินคร้าบ เค้ารู้แล้วๆ ไม่โกรธนะ"
พร้อมกับยิ้มให้เธอด้วยความเอ็นดู


สายตาเธออ่อนลง
แต่ก็ยังทำปากจู๋ มีอมยิ้มในนั้นเล็กน้อย
แล้วรีบหันหน้าหนีไปทางด้านซ้าย
คล้ายๆกับว่าเธอทั้งงอน ทั้งกำลังรู้สึกดี


"ก็เพราะว่าน่ารักแบบนี้มาโดยตลอดนี่แหล่ะ เลยทำให้เค้ายังอยู่กับที่รักตรงนี้นะ รู้มั้ย?"
ผมเอามือลงจากหัวเธอ มากุมมือเธอไว้
แล้วถูหลังมือเธอเบาๆไปด้วย

"อู้วววว ว อาหารมาพอดีเลย เรามากินกันเถอะ เดี๋ยวมีคนอกแตกตายก่อน ฮ่าๆๆ"
ผมพูดพลางชักมือกลับมาหยิบช้อนซ้อมไว้ในมือ ตั้งท่าพร้อมกิน
ด้วยน้ำเสียงสบายๆ สร้างความผ่อนคลายให้กับเธอ

เธอได้ยินดังนั้น จึงยิ้มหวานนน น หันหน้ากลับมา
แล้วมองสบสายตาผมชั่วครู่นึง ก่อนจะแลบลิ้นใส่ผมด้วยความหมั่นไส้
"เอ้อ มาได้สักที หิวจะตายอยู่ล่ะ ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดนะ
ได้มีคนแถวนี้ตายแน่น้อนนนนน"
น้ำเสียงคราวนี้ของเธอ ฟังดูร่าเริง และ มีชีวิตชีวากว่าทุกครั้งก่อนหน้า



เรากินข้าวกันไป คุยเรื่องสัพเพเหระกันไป
ปล่อยให้เวลาแห่งความสุขไหลผ่านสองเรา




จนเริ่มรู้สึกอิ่ม
และแล้ว ช่วงที่ผมรอคอยก็มาถึง



มีพนักงานจากร้านดอกไม้ชื่อดังร้านหนึ่ง
เดินถือช่อกุหลาบหลากสีช่อใหญ่เข้ามาในร้าน
ท่ามกลางความงุนงง ของคนในร้าน
แล้วหยุดยืนตรงโต๊ะผม
"ของขวัญจากคุณขจรศักดิ์ครับ"
สิ้นเสียงพนักงานท่านนั้น เค้าก็ยื่นดอกไม้ไปให้เธอ

เธออึ้ง ทำท่าทางเด๋อๆ ด๋าๆ ตาโต อ้าปากค้าง
ตามสไตล์คนโก๊ะๆแบบเธอ ที่ไม่ค่อยได้เจออะไรแบบนี้

เธอยื่นมือออกไปรับด้วยความสั่นเทา
สีหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้
ผมจึงลองแนะนำเธอ
"ลองดมดูนะ ว่าหอมมั้..."

"นี่น่ะหรอเซอร์ไพรส์ของเธอ!? แทนที่จะทำทุกวันให้เป็นวันธรรมดาวันนึง
เรารักกันอยู่แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย!
เค้าเคยบอกตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ว่าอย่าทำอะไรที่มันพิเศษมากมายนัก
คิดว่าของแบบนี้ จะทำให้เค้ารักเธอมากขึ้นหรอ!?
แค่...ได้มีช่วงเวลา...ที่ให้เรามาอยู่ด้วยกัน แค่นั้น...ก็พอแล้วอ่ะ...จริงๆ..."

เสียงของเธอสะอื้น และ เริ่มพูดติดขัดในช่วงท้าย
น้ำตา ค่อยๆไหลออกมา จากดวงตาคู่น้อยของเธอ
ใช่ครับ!
เธอกำลังร้องไห้

แต่ผมกลับอดยิ้มไม่ได้ต่อท่าทีที่ไร้เดียงสาของเธอแบบนั้น
ผมจึงเดินเข้าไปกอดเธอให้แน่นที่สุด
"เค้าแค่คิดว่า บางที...ผู้หญิง ก็ควรได้รับของแบบนี้บ้าง
และที่รักเค้า ก็เหมาะที่สุดกับดอกไม้ช่อนี้นะครับ"

เธอกอดผมแน่น พร้อมช่อดอกไม้ และ ร้องไห้หนักกว่าเดิม
ที่ผมทำได้ ก็มีเพียงแค่ ค่อยๆลูบหลังเธออย่างแผ่วเบา ในยามที่เธออ่อนไหวที่สุด...




ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
แต่ในตอนนี้เธอสะอื้นน้อยลงมากกว่าตอนแรก
ผมจึงผละตัวเธอออกจากอ้อมกอดของผมอย่างช้าๆ
เพื่อดูใบหน้าของคนที่ผมรัก ที่กำลังยิ้มทั้งน้ำตา


ผมใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำตาให้เธอ
แล้วยิ้มให้ด้วยความจริงใจ ก่อนจูงมือเธอเดินออกไปจากร้าน
"ป่ะ! กลับบ้านกันนะ เดี๋ยวเค้าไปส่ง"

"อื้อออออออออออ อ"
เธอยิ้มจนตาหยี ทั้งๆที่ยังเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา เพื่อตอบผม พร้อมกับเริ่มก้าวขาออกจากร้าน...





ระหว่างทาง





"ไหนบอกไม่อยากได้ไง... ทำไมต้องกอดแน่นขนาดนั้น?
ไม่คิดจะปล่อยเลยรึไง? เอามาถือบ้างก็ได้ม้างงงงงง
กอดใกล้จักแร้แบบนั้น เดี๋ยวดอกไม้มันจะตายก่อนเด้อออออ"



"ไม่! มี! ทาง! หรอก!
เพราะของที่คู่ควรกับผู้หญิง ก็คือดอกไม้นี่แหล่ะ หมาตัวไหนบอกก็ไม่รู้ แบร่!"







และ ภาพทั้งหมดที่อยู่ตรงด้านหน้าผม ณ ตอนนี้
คือภาพที่ผมอยากจะเห็นในทุกวัน


ภาพของผู้หญิงคนนึง ที่คบกับผมในฐานะคนรัก มากว่า 3 ปี
เธอไม่ได้สวยมากมายสักเท่าไหร่ ถ้าหากจะหยิบยกไปเทียบกับใคร
หรือ ดาราคนไหนๆ

แต่เพราะรอยยิ้ม ที่ดูจริงใจของเธอ
เสียงหัวเราะ ที่ฟังดูสดใสทุกครั้งที่ได้ยิน
กริยา ท่าทาง ที่ดูชวนหลงใหล
ไม่ว่าจะเป็นตอนเขิน หรือ ตอนงอน
แม้กระทั่งตอนที่เธอร้องไห้ ก็ยังไม่คิดที่จะไปไหนไกลจากเธอ

แปลกที่มันก็มักทำให้ผมตกหลุมรักเธอได้ทุกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอยังคงเป็นเธอแบบนี้เสมอ
ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอ ตราบจนวันนี้



ถ้าเรายังรักกัน เชื่อมั่นในกันและกัน
คอยเติมเต็มความสุข
และ กอดคอก้าวข้ามผ่านควาวทุกข์จากปัญหาต่างๆด้วยกัน

ในสักวัน...วันที่เราพร้อม
เราทั้งสองต่างก็จะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
แค่ในสักวัน...







ก็ประมาณนี้ครับ
กับสิ่งที่ผมได้คิดไว้ จินตนาการไว้
อาจจะดูเยิ่นเย้อ ลงรายละเอียดเยอะกว่าอันแรกอยู่มาก
ก็ต้องขอโทษไว้ด้วย
เพราะผมแค่คิดว่าแบบนี้ มันน่าจะสื่อถึงความรู้สึกได้ดีกว่า

ก่อนจะมาเขียนก็ลังเลใจอยู่ว่าจะเขียนดีมั้ย
อายุจะ 30 แล้ว ยังเพ้อเจ้ออะไรแปลกๆแบบนี้อยู่
แต่ก็ทนการยั่วยุจากเพื่อนๆไม่ไหว
จึงเป็นที่มาของกระทู้นี้ครับ แหะๆ