พักนี้หันมา ปฏิบัติ โดยการลืมตาสมาธิแทน ก็กำหนดรู้สีแสง ผัสสะ อายตนะไปตามเรื่อง แต่ว่า การภาวนาก็ยังผลิกไปมา คือเมื่อจิตจับไปที่สภาวะไหน จนเกิดอาการหน่ายคลาย สมาธิก็เกิด อากาสาก็ปรากฏขึ้นมาทันที จิตก็

เพิ่งไปปฏิบัติธรรมมา ซึ่งในการปฏิบัติธรรมจะมีเดินจงกลม กับนั่งสมาธิ ซึ่งในการสอบอารมณ์ วิทยากรแนะนำว่า ถ้ามีเวลาไม่มาก นัก (ประมาณ ๕ นาที)ให้เดินจงกลม จะดีกว่า แต่ถ้ามีเวลามากขึ้นมาหน่อย (ประมาณ ๑๕ นา

พยายาม ทำวิปัสนา เดินจงกลม นั่งสมาธิ แต่จิต ยังไม่สงบเลย วอกแวก ไปเรื่อย.. ขอคำชี้แนะ ด้วยครับ ขอบคุณครับ

กระผมกำลังศึกษาการเดินจงกลม จึงมีคำถามที่จะขอคำแนะนำจากท่านผู้รู้ ดังนี้ครับ 1. เวลาเดินจงกลม ควรหลับตา หรือ ลืมตา ครับ ถ้าลืมตาสายตาควรมองไปที่ใหนครับ. 2. ระยะการเดินจงกลม ขาไปกี่ก้าว ขากลับกี่ก้าว (

มาอยู่บ้านคนเดียวใน กทม. และ เริ่มสนใจศึกษาธรรมมะ  ฟังเทศฟังธรรมของพระอาจารย์หลายๆ ท่าน ทำให้จิตใจโน้มไปทางพระธรรม  ใจจริง อยากไปบวชปฏิบัติธรรม และศึกษาพระไตรปิฎก ติดอยู่ที่ยังมีหนี้อยู

อยากทราบว่า 1. คุณไประยะเวลาเท่าไหร่ ที่วัดแห่งไหน 2. ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการปฏิบัติอะไร เช่น สวดมนต์ เดินจงกลม นั่งสมาธิ ช่วยเหลืองานในวัด ฯลฯ 3. คุณได้อะไรจากการไปปฏิบัติธรรมบ้างคะ ปล. เรากำลังจะไป 10

พยายามเดินจงกลม และนั่งสมาธิ โดยดูลมหายใจเข้าออก แต่รู้สึกว่าจะเห็นกระดูกชัดกว่าคะ เราควรดูกระดูกไปเลยไหมคะ จะนั่ง ยืน เดิน นอน มองกระดูกไปเรื่อยๆ ว่ากระดูกมันเคลื่อนไหว มันเบา มาโล่ง มันจะดีกว่า ดูลม

ในแง่ การปฏิบัติธรรมนะ เราเชื่อไตรลักษณ์ เพราะเราปฏิบัติธรรม แล้วเราสามารถเห็นจริงได้ "เลยเชื่อ" นำไปสู่กับ เกิดปัญญาเห็นธรรม พาไปสู่กับบรรลุธรรม แต่เราไม่เห็นบาปกรรม เราไม่สามารถเชื่อแบบเห็