เราเป็นคนนึงค่ะที่ไม่กล้าสบตาคนอื่นเวลาพูด ถ้าเป็นเพื่อนก็จะดูว่าสนิทรึป่าว เรารู้สึกว่าเวลาคุยกับคนอื่นแล้วเหมือนสายตาเค้ามองเรามันแปลกๆ เราอยู่โรงเรียนประจำค่ะ ซึ่งการสนิทกับครูก็ต้องมีเปอร์เซนต์สูง แต่เราไม่กล้าสบตาครูเวลาสอนหรือพูดด้วยเลย แม้กระทั่งเพื่อนที่ทำงานของคุณแม่หรือแม่ค้า พนักงานเซเว่นก็ไม่กล้าค่ะ เราอยู่ห้องกิ้ฟของโรงเรียน แต่เรารู้สึกแย่เวลาครูมองเราค่ะ ในปีแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่ก็ปกติแต่พอปีต่อๆมาก็เริ่มรู้สึกว่ากลัวการคุยกับครู เหมือนสายตาเค้าดูถูกเราอยู่ จนบางครั้งเราก็ดูถูกตัวเองไป โดยเฉพาะครูประจำชั้นเราเขาสอนคณิตศาสตร์ค่ะ ทุกคาบโฮมรูมคำพูดของเขามันทำให้เรารู้สึกแย่มาก ล่าสุดเราได้ที่โหล่ของห้อง (3.75) เพราะปลายภาคเราอ่านนส.เข้าอีกโรงเรียนหนึ่ง แต่เราก็ติดนะคะ คุณแม่ก็ไม่ว่าไร แต่พอถึงวันประชุมผปค. ครูก็พูดกับผปค. ในห้องว่ามีเด็กในห้องที่พยายามอย่างไรก็ไม่ได้สักที วันนั้นเราทำแค่หัวเราะกลบเกลื่อนค่ะ แต่ทั้งๆที่เราเจ็บมา มันทำให้อาการเราแย่ลงขึ้นทุกวัน ทุกครั้งที่เห็นสถานที่นั้นๆก็เก็บมาคิด ทุกวันนี้คุณครูที่สนิทด้วยที่สุดก็เป็นครูฝึกสอน  เรารู้สึกเหมือนกำแพงนี้มันสร้างขึ้นเรื่อยๆ อยากมีวิธีพังกำแพงนี้ค่ะ