สวัสดีค่ะฉันเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งเป็นเด็กบ้านนอกที่เข้ามาเรียนในเมืองตอนนี้ฉันรู้เหนื่อยและท้อมากเลยค่ะทั้งสิ่งแวดล้อมทั้งเพื่อนทั้งอะไรหลายๆอย่างฉันคิดถึงสมัยมัธยมที่เราได้อยู่กับเพื่อนที่เราสนิทมีคนคอยให้กำลังใจกันให้คำปรึกษากันช่วยเหลือกันคิดถึงสมัยเด็กที่เราได้อยู่กันพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันนั่งกินข้าวด้วยกันนั่งหัวเราะด้วยกันช่วงเวลานี้มันมีความสุขมากเลยค่ะแต่ด้วยความที่อยากให้พ่อแม่สบายอยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจเราจึงต้องมาอยู่ที่นี่แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดไว้เลยค่ะไม่มีเพื่อนที่เข้าใจไม่ได้กินข้าวกับพ่อแม่บ้านก็ไม่ค่อยได้กลับอยากจะกลับไปกอดแม่กอดพ่ออยากกลับไปกินข้าวฝีมือแม่อยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอยากหัวเราะด้วยกันตอนนี้ฉันรู้สึกท้อมากเลยค่ะอยากได้เพื่อนสมัยมัธยมมาอยู่ด้วยกันอยากมีเพื่อนสักคนที่เข้าใจเราคอยให้กำลังเราแต่ตอนนี้มันไม่มีเลยค่ะแล้วพวกคุณระค่ะเคยท้อกันบ้างหรือเปล่าแล้วพวกคุณทำยังไงกันค่ะ