สิ้นแสงทองส่องฉายปลายฟากฟ้า มืดหม่นมาทาทาบขึ้นฉาบแสง สลัวเงาเศร้าสลดหมดเรี่ยวแรง สุดเสแสร้งแข็งขืนให้ฝืนทน จะเหลียวซ้ายแลขวาหาใดนั่น ความหวาดหวั่นปานแฝงทุกแห่งหน สิ้นแสงสีสดใสในกมล เหงาปะปนดลสำแดงดุจ

แสงเทียน ครูคือเทียนเล่มน้อยอาจด้อยแสง แต่จรัสเจิดแจรงทุกแห่งหน คือผู้ปลูกดอกไม้ในใจคน อุทิศตนสร้างสรรทางปัญญา ความภูมิใจจึงมิใช่พานไหว้ครู คงขึ้นอยู่ที่ศิษย์นั้นสำคัญกว่า ขอแค่ศิษย์ได้ดีมีวิชา คือร