ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่า จขกท ยังไม่มีอาการปรากฏที่แน่ชัดว่าเป็นโรคซึมเศร้า เพียงแต่ส่วนตัวเป็นคนที่เครียดง่าย ชอบเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดมาก พอถึงจุดหนึ่งที่เครียดมากๆ เลยพยายามหาวิธีคลายเครียด ไม่ว่าจะเป็นฟังธรรม เดินจงกรมหรือนั่งสมาธิ แต่จขกท ความอดทนต่ำ เลยไม่ค่อยได้ปฏิบัติเท่าไร แต่สิ่งที่ จขกท พยายามทำคือ ทำให้ตัวเองมีสติ (มากเท่าที่จะมากได้) เช่น เวลาที่เปิดเฟสบุคแล้วอ่านเจอเรื่องเครียดก็จะบอกตัวเอง ว่าเครียดหนอ เวลารู้สึกโกรธ ก็จะบอกตัวเองว่าโกรธหนอ ทำอะไรหรือรู้สึกอะไรก็จะพยายามให้รู้ตัวอยู่ตลอด พอเรารู้ตัวว่ากำลังเกิดอารมณ์อะไรขึ้น ก็บอกกับตัวเองไปตามนั้น สักพักก็จะรู้สึกว่าดีขึ้น หรือบางครั้งก็คิดได้ว่า ตะกี้ ยังรู้สึกเสียใจอยู่เลย พอผ่านมาแป๊บเดียว ตอนนี้รู้สึกดีใจแล้ว ทำให้ จขกท พยายามไม่ไปยึดติดกับอารมณ์ที่มันไม่มีความแน่นอน แล้วเราก็เบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่นๆต่อ    
จขกท ได้อ่านหลายๆกระทู้ว่าถ้าเป็นโรคซึมเศร้าแล้วให้ไปปฏิบัติธรรม ต้องเข้าวัด นั่งสมาธิ อันนี้โดยส่วนตัวไม่เห็นด้วย เพราะคิดว่าการปฎิบัติธรรม สวดมนต์นั่งสมาธิ เป็นเรื่องที่ต้องใช้ความอดทนสูง และต้องมีผู้รู้ที่คอยสอบอารมณ์ไม่ให้เดินผิดทาง และที่สำคัญถ้าไม่มีศรัทธาต่อวัด ต่อพระ ต่อชี จะยิ่งทำให้มีอคติ  ดังนั้น จขกท เลยอยากแลกเปลี่ยนวิธีที่ตัวเองใช้อยู่ว่า พอจะเป็นไปได้ไหม สำหรับผู้ที่เป็นโรคซึมเศร้า พยายามทำให้ตัวเองมีสติอยู่ตลอด  วันๆนึง อาจเกิดอารมณ์ความรู้สึกหลายๆ อย่าง ก็กำหนดสติไปตามอารณ์ที่เกิดขึ้น มีอารมณ์อะไรเกิดขึ้นมา ก็กำหนดไปตามนั้น และให้มองว่ามันเกิดขึ้นมา แล้วเดี๋ยวมันก็หายไป ไม่มีอะไรที่คงอยู่ถาวร
ต้องขออภัยหากกระทู้นี้ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่า จขกท ไม่เข้าใจคนที่เป็นโรคนี้ ก่อนตั้งกระทู้นี้ก็ถามตัวเองแล้วว่าควรจะตั้งไหม เพราะไม่อยากให้มีประเด็นดราม่าเกิดขึ้น แต่แล้วจขกท ตัดสินใจว่าลองตั้งกระทู้ดู เพราะเผื่อมีคนสนใจอยากลองทำดู อย่างน้อยๆ ก็จะเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง นอกเหนือจากการทานยา