เพิ่งตั้งกระทู้นี้ครั้งแรก ตามหัวข้อเลย
อาการตอนนี้มันหดหู่ มันไม่อยากทำอะไร มันเบื่อทุกอย่าง
ไม่กินอะไรเลยได้เป็นวันๆๆ ถ้ากินก็กินเยอะมาก อยากอยู่คนเดียว พอเข้าไปอยู่กับ ผู้คนมีความรู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกิน บางครั้งก็อยากฆ่าตัวตาย ตอนนี้อาการมันหนักมาก  ตอนนี้เราไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย คิดแต่เรื่องเดิมๆ วกไปวนมา สวดมนต์ก็แล้ว นั่งสมาธิก็แล้ว มันไม่หาย อาการเป็นแบบนี้มา 2 ปีแล้ว แต่ตอนนี้มันหนักสุดสุดๆแล้ว ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังไม่รู้จะ อธิบายให้ใครเข้าใจ  ก่อนที่จะเป็นแบบนี้เราเคยมีแฟน(แฟนคนแรกตอนอายุ23)รู้จักกันสนิทกันเกือบ2ปี พอคุยเป็นแฟนได้ประมาณ1อาทิตย์ เขาก็ บอกเลิกแล้วมีแฟนใหม่ไปเรื่อยๆ เราเข้าใจ กฏของความรักนะ แต่ไม่รู้ทำไมสมองมัน คิดวกวนอยู่แต่เนื่องๆเดิมๆ ตอนเด็กๆถึงอายุ18ปีเราอยู่กับตาและ ยาย(ภรรยาใหม่ของตา)ซึ่ง มีฐานะอยากจน ตากับยายชอบดุด่าเราทุกวันเพราะเหนื่อยจากงาน แต่ตอนนั้นเราก็อดทนตั้งใจเรียนให้ได้ที่1ของห้องมาตลอด งานที่บ้านก็ช่วยทำทุกอย่างไม่เคยขอ เงินจากที่บ้านเรียน เราทำงานหาเงินเรียนเอง ตอนอยู่มัธยม พ่อแม่เราติดคุก  เรามีน้องชายที่อายุต่างกันอยู่3ปีคนในบ้านเราคุยได้แค่กับน้องชาย คนเดียว พอตอน ม.6น้องชายเราประสบ อุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนนั้นที่รู้เราช๊อคมาก ร้องไห้จนหมดสติ ร้องไห้ทุกวันเป็นปีพอจบ ม.6 เลยมาเรียนที่กรุงเทพ พ่อกับแม่ก็ออกจากคุก ก่อนหน้านั้นเราติดต่อกันทางจดหมาย พ่อกับแม่ให้ความหวังไว้ว่า ออกมาจะกลับมาอยู่กับเรา แต่พ่อ ออกมาพ่อก็มีภรรยาใหม่ ตอนนั้นเราเรียนปริญญาตรีแล้ว และแม่ก็ออกตามมาให้2ปีต่อมา แม่ก็แต่งงานใหม่ เราเหลืออีกแค่1ปีจะเรียนจบ ตอนนั้น เหมือนคนหมดหวังมาก จนมีคนเข้ามาคุยกับเรา ปกติเราไม่กล้าเปิดใจคบใคร เพราะเราเป็นคนหน้าตาค่อนข่างทุเรศ แต่เขามาคุยขอคำปรึกษาเรื่อยๆจนเผลอใจไป คบเป็นแฟนได้1อาทิตย์ และเขาก็บอกเลิกไปมีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ เราร้องไห้เหมือนคนเป็นบ้า ร้องทุกเวลา เกือบ3เดือน เราพยามตั้งสติ ตั้งใจ ทำใจ แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้วก่อนหน้านี้เราเป็นคนร่าเริง ยิ้มเก่ง หัวเราะ ชอบร้องเพลง เป็นที่ปรึกษา ให้เพื่อนๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลย ผ่านมาจะสองปีแล้ว เราทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราอยากหาย แต่เราไม่ไม่วิธีจะทำยังไง เราฟังทั้งธรรมะ ปรัชญา ต่างๆมากมาย แต่มันก็ไม่หายสัก จนทุดวันนี้ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เราเขาบอกว่าอยู่แล้วอึดอัด เขาไม่อยากคุยด้วย