ขอเล่าย้อนกับไปก่อนว่าเมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้วตาของเราเพิ่งเสียไป ตอนนั้นคือไม่คิดว่าตาจะไปเร็วขนาดนี้เพราะปกติเข้าโรงพยาบาลทีไรก็จะได้ออกมา แต่แม่บอกคราวนี่ตาอาการหนักให้ทำใจไว้ ตัวเราเองก็ยังคิดว่าคงไม่มีอะไรมากหรอก แต่สุดท้ายตาก็เสียด้วยอาการติดเชื้อที่ปอด ตอนนั้นเสียใจมากเพราะตาเป็นคนเลี้ยงมา ร้องไห้หนักมากเป็นเดือนๆ ขนาดนั่งว่างๆก็น้ำตาไหล
ผ่านมา2เดือน ช่วงสิ้นเดือนมกราคมปีนี้ อยู่ยายก็มาจากไปกระทันหันอีก ตอนช่วงนั้นคือทำอะไรไม่ถูก ตอนเห็นยายช็อกที่บ้าน โทษตัวเองที่ไม่ดูแลยายให้ดี แต่ก่อนหน้านี้ไม่มีอาการอะไรแสดงออกมานอกจากเป็นไข้2วัน หมอบอกว่ายายสำลักอาหารแล้วติดเชื้อที่ปอด อาการทรุดเพราะโรคประจำตัวด้วย ยังคุยกับยายตอนเย็นเลยว่าเดี๋ยวให้แม่พาไปหาหมอ ยายบอกไม่เอาไม่อยากกินยา แล้ว3วันต่อมายายก็ไป
ปกติเวลาเข้าบ้านมาจะเห็นยายนอนที่เตียงไม้ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว มันก็รู้สึกโหวงๆบอกไม่ถูก แต่ไม่เสียใจเท่ากับตา (เรารักทั้งสองตากับยายเท่าๆกัน)
ประเด็นคือความรู้สึกตอนหลังยายเสียใหม่ๆคือก็เสียใจ แต่ไม่รู้สึกอยากร้องไห้มากเท่ากับตาเสีย สมองตอนนั้นคิดว่ายายไม่ได้ไปไหนแค่ไปอยู่ที่อื่นเดี๋ยวก็กลับแล้วก็ตัดมาว่ายายเสียแล้วนะ วนอยู่อย่างนี้จนถึงปัจจุบัน( แต่สำหรับตาคือรู้ว่าเสียแล้วนะ)
ณ ตอนนี้ถ้ามีช่วงไหนว่างๆก็จะนั่งร้องไห้แล้วก็โทษตัวเองที่ไม่ดูแลทั้ั้ง2ไม่ดี ทำตัวไม่ดีกับยายจนวินาทีสุดท้าย(ชอบแกล้งยายอะไรที่ยายไม่ชอบ) คนภายนอกมองอาจจะดูเป็นคนปกติ แต่รับรู้ได้ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม มีอาการเหม่อมากขึ้น เหมือนไม่มีเป้าหมาย เล่นโทรศัพท์บ่อยขึ้น เหมือนถ้าวางแล้วมันจะคิดแต่เรื่องเดิมๆ กลายเป็นคนเฉื่อยกว่าเดิม (ปกติก็เฉื่อยอยู่แล้ว) พยายามคิดว่าเขาไปสบายแล้วแต่สุดท้ายก็วกมาว่าตัวเองดูแลไม่ดีอยู่ตลอด
ความรู้สึกที่มีหลังจากคนในครอบครัวเสียชีวิต
ผ่านมา2เดือน ช่วงสิ้นเดือนมกราคมปีนี้ อยู่ยายก็มาจากไปกระทันหันอีก ตอนช่วงนั้นคือทำอะไรไม่ถูก ตอนเห็นยายช็อกที่บ้าน โทษตัวเองที่ไม่ดูแลยายให้ดี แต่ก่อนหน้านี้ไม่มีอาการอะไรแสดงออกมานอกจากเป็นไข้2วัน หมอบอกว่ายายสำลักอาหารแล้วติดเชื้อที่ปอด อาการทรุดเพราะโรคประจำตัวด้วย ยังคุยกับยายตอนเย็นเลยว่าเดี๋ยวให้แม่พาไปหาหมอ ยายบอกไม่เอาไม่อยากกินยา แล้ว3วันต่อมายายก็ไป
ปกติเวลาเข้าบ้านมาจะเห็นยายนอนที่เตียงไม้ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว มันก็รู้สึกโหวงๆบอกไม่ถูก แต่ไม่เสียใจเท่ากับตา (เรารักทั้งสองตากับยายเท่าๆกัน)
ประเด็นคือความรู้สึกตอนหลังยายเสียใหม่ๆคือก็เสียใจ แต่ไม่รู้สึกอยากร้องไห้มากเท่ากับตาเสีย สมองตอนนั้นคิดว่ายายไม่ได้ไปไหนแค่ไปอยู่ที่อื่นเดี๋ยวก็กลับแล้วก็ตัดมาว่ายายเสียแล้วนะ วนอยู่อย่างนี้จนถึงปัจจุบัน( แต่สำหรับตาคือรู้ว่าเสียแล้วนะ)
ณ ตอนนี้ถ้ามีช่วงไหนว่างๆก็จะนั่งร้องไห้แล้วก็โทษตัวเองที่ไม่ดูแลทั้ั้ง2ไม่ดี ทำตัวไม่ดีกับยายจนวินาทีสุดท้าย(ชอบแกล้งยายอะไรที่ยายไม่ชอบ) คนภายนอกมองอาจจะดูเป็นคนปกติ แต่รับรู้ได้ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม มีอาการเหม่อมากขึ้น เหมือนไม่มีเป้าหมาย เล่นโทรศัพท์บ่อยขึ้น เหมือนถ้าวางแล้วมันจะคิดแต่เรื่องเดิมๆ กลายเป็นคนเฉื่อยกว่าเดิม (ปกติก็เฉื่อยอยู่แล้ว) พยายามคิดว่าเขาไปสบายแล้วแต่สุดท้ายก็วกมาว่าตัวเองดูแลไม่ดีอยู่ตลอด