เป็นกันมั้ยคะเวลาประสบปัญหา อยากระบายอยากพูดคุยนอกจากเพื่อนก็อยากจะคุยกับพ่อแม่

อยากเล่าสิ่งที่พบเจออยากได้กำลังใจ

แต่ทุกครั้งที่จขกทบอกไปมักจะเจอคำตอบที่ทำให้เครียดมากกว่าเดิม

ปรึกษาเรื่องเรียนโดนด่าให้ไปไล่ออก ปรึกษาที่นี้ไม่ได้พูดว่าไม่ไหวแล้วๆๆๆ เราแค่บอกเรางานเยอะมาก ไม่ค่อยมีเวลานะ

สายที่เราเรียนแลปเยอะเราต้องคำนวนคิดนั่นนี่มากมายไปหมด โดนพูดว่าเยอะมากก็ลาออกจะมาบอกทำไม

ชั้นทำงานเหนื่อยกว่าอีกหน้าที่แค่เรียนไป ทีหลังก็ลาออกมาทำงานสิ

คือ... เราอยากเล่าไงเราอยากบอกความเป็นไปในสายเรียนของเรา อยากให้เค้าเข้าใจสิ่งที่เราเรียน เราแค่อยากได้กำลังใจแค่คำว่าตั้งใจนะลูก แม่เป็นกำลังใจให้ แต่เราไม่เคยได้รับคำนี้เลยหลายคร้งที่เราคิดไม่อยากคุยอะไรด้วยอีกแต่ก็คิดว่าต้องมีสักครั้งที่เค้าเข้าใจเรา แต่ไม่เลย วันนี้เราแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

ถ้าถามเรามีเพื่อนมั้ย มีค่ะแต่เวลาเราโทรหาเพื่อนปรึกษาเพื่อนเค้ากลับบอกทำไมไม่บอกเค้าล่ะปรึกษาเค้าก็ได้เพื่อนไม่ได้คลอดมานะ แต่ปรึกษาทุกครั้งก็ต้องเจอคำพูดที่ทำให้แย่ลงไปอีก

จะให้เราปรึกษาคนสนิทแต่เราทั้งคู่ยังอายุไม่เยอะขนาดที่จะมารู้ทุกเรื่องของเรา เรามีเราก็ไม่ได้เอิกเกริกไม่ได้ทำให้เค้าไม่สบายใจเลยเค้าเคยทักมาต่อว่าเมื่อรู้เรื่อง ไปเม้นในเฟสคนสนิทเราแย่ๆต่างๆ เราเลยให้เค้าบล็อคเฟสแล้วไม่โพสอะไรถึงกันอีก (โพสถึงกันคือเราชอบแชร์แมวเค้าแชร์หมาแท็กกัน)

เราเหนื่อยมากเราไม่มีหนทางเลยเราเครียดอยากปรึกษาแต่ครอบครัวก็เป็นแบบนี้ เราท้อแล้วเรากลัวใจตัวเอง กลัวที่ใจมันบอกให้เราไปไกลๆไปให้ไกลตัดขาดอะไรพวกนี้ไปเลย เราไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย แต่เหมือนตอนนี้ทางมันตันไปหมด

ไม่ทราบว่าจะเขียนว่าอะไรอีกเพราะตอนนี้มีแต่คำว่าเสียใจ และทำไมอยู่ในหัว เราไม่ได้เจอเรื่องแบบนี้อยู่คนเดียวใช่มั้ยคะ