1.ผมว่าคนไทยถูกสอนจากความเชื่อ และ ศาสนา ให้อยู่ร่วมกับความจนและความไม่พัฒนาได้อย่างมีความสุข มองความต่างระหว่างบุคคลเป็นเรื่องคนมีบุญกับไม่มีบุญไปนู้น ทำให้ลดความขัดแย้งระหว่างชนชั้นได้มาก และ ไม่เกิดความรุนแรง สามารถทำให้อยู่ร่วมกันได้อย่างค่อนข้างสงบสุขแม้ความเหลื่อมล้ำในประเทศจะสูงติดอันดับโลก ขณะที่ประเทศอื่นๆ ที่มีปัญหาความเหลื่อมล้ำสูงๆมักตามมาด้วยการประท้วง และ ความรุนแรง เพราะประชาชนไม่มีความสุข ขณะที่สังคมไทยความสุขหาได้ทั่วไปแม้จะยากจนหรือมั่งมี ก็ใช้ชีวิตกันปกติสุขได้  หรือมองอีกแง่ก็คือคนไทยค่อนข้างเชื่องในเรื่องการดิ้นรน และ พอใจกับชีวิตง่ายกว่า ตามความเชื่อและความรักสงบ นี้คือข้อดี

2.ข้อเสียก็คือ เมื่อพอใจกับอะไรง่ายๆ ก็จะไม่เกิดการพัฒนาหรือเปลี่ยนแปลงมาก นำมาสู่ทัศนะคติที่ว่า แบบเดิมๆก็ดีอยู่แล้ว อยากให้ประเทศไทยกลับไปเหมือนเดิมแต่เก่าก่อนจังเลย เราเน้นพัฒนาด้านจิตใจไม่ใช่วัตถุ ฯ สิ่งเหล่านั้นยังไม่เหมาะกับประเทศไทย เป็นต้น   ทัศนะคติแบบนี้ถ้าไม่ต้องแข่งขันกับใคร แบบว่าอยู่คนเดีวก็คงอยู่ได้ แต่ถ้าต้องเข้าร่วมการแข่งขันแย่งชิงปั๊บ  ยากที่จะต่อสู้กับคนอื่นได้เพราะเหมือนเราจะเป็นชนชาติที่รักสงบในทุกเรือ่ง ไม่ซีเรียสที่จะแข่งขันกับใคร ไม่ได้ต้องการเป็นที่หนึ่ง ไม่ว่าด้านไหน จะการเมือง สังคม กีฬา เศรษฐกิจ ( ยกเว้นประกวดนางงาม) แล้ว ดูเหมือนเราจะไม่จริงจังจะพัฒนาเพื่อชัยชนะซักเท่าไหร่ คงเพราะมันขัดแย้งในตัวเองกับนิสัยและความเชื่อในข้อ 1 ของคนไทยด้วยนั่นเอง

ผมมองว่าถ้าปล่อยให้เราอยู่ของเราดีๆ เรากคงอยู่ของเราได้แบบสบายดี  แต่ถ้ามีคนเข้ามาแข่งกับเรา หรือต้องโดดไปร่วมวงแข่งขันกับใคร เราน่าจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่

ได้อย่างเสียอย่าง