การที่เรามีปัญหาทางจิต  จุดนึงอาจเกิดจากกายภาพ เคมีในร่างกาย  จึงต้องรักษาด้วยการทานยา   แต่มันมีส่วนที่เกี่ยวกับทัศนคิต  และวิธีคิดของเราเองด้วย   เช่นถ้าเราคิดว่าเราเป็นคนป่วยไปตลอด  เราคงไม่มีโอกาสหาย   แต่ถ้าเราเปลี่ยนวิธีคิดและทัศนคิตใหม่ว่า  เรามีจุดอ่อนเรื่องอารมณ์  ความอ่อนไหว  สมาธิ   เราก็หาวิธีพัฒนาแก้ไข  หัดนั่งสมาธิ เดินจงกรมบ้าง   หัดดูว่าสิ่งใดที่เราทำได้ดี  ชอบ สร้างความภูมิใจให้เราได้บ้าง  อย่ามัวเอาแต่เศร้า ซังกะตาย คิดแต่เรื่องเก่าๆที่ผิดหวังล้มเหลว   คิดถึงเป้าหมายใหญ่ๆที่อยู่ข้างหน้า  แล้ววางแผนชีวิตเดินหน้าไป

อย่ามัวโทษคนรอบข้าง  โดยเฉพาะคนในครอบครัว   ถ้าคุณหัดเข้าใจคนในครอบครัวที่เขารักคุณ   คุณจะรู้ว่าการมีคนที่บ้านเป็นแบบคุณ  พ่อแม่ พี่น้อง ต้องทุกข์ยากลำบากขนาดไหน   ไหนจะต้องกับสภาพจิตที่อ่อนแอของคุณแล้ว  เขายังต้องเลี้ยงดูคุณไปไม่รู้ถึงเมื่อไหร่   เมื่อไหร่จะดูแลตัวเอง หรือ พ่อแม่ได้   การเป็นพ่อแม่ที่ต้องทนกับลูกที่ไม่มีอนาคต  มีแต่ภาระไปตลอดจนพ่อแม่แก่เฒ่า  มันทุกข์ทั้งกาย ทั้งใจ  เขาก็กดดันมาก  ความรักต่อคุณมันก็น้อยลง  มันเป็นธรรมดาของมนุษย์

คุณต้องเปลี่ยนความคิดตัวเอง   อายุ19ไม่น้อยแล้ว   คุณต้องมองไปถึงอนาคต  อาชีพการงาน  ต้องทำตัวให้มีคุณค่ามีประโยชน์ต่อคนรอบตัว   หาทางพัฒนาตัวเอง  ทั้งสภาพจิต   ทั้งการเรียน  อาชีพ  หมดเวลานั่งซึมเศร้า  คิดแต่เรื่องไม่ดี  ห้ดสู้ชีวิต  ยิ้ม  มีความสุข  

คนที่มีสภาพแบบคุณ  ส่วนใหญ่จะมีความสามารถพิเศษบางอย่างซ่อนอยู่  ลองหาตัวเองให้เจอ   แล้วตั้งเป้าหมายทำสิ่งนั้นๆให้ดี  บางทีคุณอาจเป็นอัจฉริยะในบางด้านก็ได้   เช่นมีศิลป ดนตรี ทำอาหาร ภาษา  

ตอนนี้อายุอาจมากเกินไปที่จะเรียนมัธยม  ไปเรียนมันก็กดดันเกินไป  ลองไปสอบgedเทียบจบ ม ปลายให้เร็วขึ้น  แล้วไปเรียนราม หรือ เข้ามหาลัยที่เราอยากเรียน  หรืออาจใช้เวลาไปลองทำงานพาททาม  มันอาจช่วยให้เราได้เปลี่ยนสังคม  เปลี่ยนความคิดอะไรได้บ้าง  อาจจะรู้ได้ว่ามีคนอื่นเขาลำบากกว่าเราแค่ไหน   คนอื่นเขามีความมุ่งมั่นพยายามแค่ไหน  บางทีโรคเศร้าซึมของเรามันอาจดูเป็นเรื่องเล็กๆไปเลย