ผมอายุ 37 ปีแล้วครับ มีภรรยาอายุ 29 ปี ลูกสาวอายุ 12 ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเราอาศัยอยู่ในกรุงเทพ มีเงินผมก็ให้ลุกและภรรยาก่อนตลอด
จนอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าลูกสาวผมจะขึ้น ม.1 ช่วงปิดเทอมเดือนตุลาคมไปเยี่ยมแม่ยายกับภรรยาที่ต่างจังหวัด เขาชอบที่นั่นมากจะย้ายไปเข้า ม.1 ที่นั่น
ทีแรกผมกับภรรยาตกลงจะแยกกันอยู่แต่ไม่ได้เลิกกันนะครับ ผมอยู่กรุงเทพแล้วส่งเงินไป และถ้าว่างก็จะแวะไปหาเรื่อยๆ

แต่พอจะไปอยู่จริงๆแล้ว โรงเรียนห่างจากบ้านประมาณ 13 กิโล ไปกลับก็เกือบ 30 กิโลครับ สามีใหม่ของแม่ยายที่เป็นคนต่างชาติบอกไม่ให้ใช้รถเขา
ภรรยาผมเลยจะให้ลูกนั่งรถโรงเรียน ผมก็ห่วงเพราะกำลังโตเป็นสาวแล้ว และบ้านหลังใหญ่เขาก็บอกว่าถ้าจะอยู่ยาวต้องสร้างบ้านใหม่อีกหลังนึง
ผมคิดว่ามันสิ้นเปลืองเกินไปเลยบอกให้เขาเรียนต่อกรุงเทพดีกว่า ปิดเทอมค่อยไปหาแม่ยายทีนึง แต่เขาสองคนแม่ลูกไม่ยอม เพราะเขาเบื่อสภาพแวดล้อมเดิมๆ พอผมคุยไปมาทะเลาะกันเขาก็ขอเลิก ผมก็ไม่ได้อยากเลิกนะครับ พอเลิกแล้วผมก็พยายามคุยดีด้วย ภรรยาก็ไม่ยอมคุยดีด้วยครับ
ผมต้องอาศัยคุยกับเขาผ่านไลน์ ถ้าจะเห็นหน้ากันสักทีก็ต้องรอช่วงลูกสาวเล่นด้วยเขาถึงยอมเปิดกล้อง

อีกสี่เดือนลูกสาวไปเรียนที่นั่นก็คงไม่ได้เห็นหน้าแล้ว ถ้าไปหาก็คงอดรู้สึกห่างเหินไม่ได้
เขายื่นเงื่อนไขว่าให้ไปจัดงานแต่งปีหน้าตอนอยู่ด้วยกันไม่ได้จัดงานครับและปลุกบ้านอีกหลังนึง
ผมไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกครับ แต่จะขายบ้านที่กรุงเทพหลังนึงเพื่อทำให้ แต่เขาไม่คุยดีๆแบบจะโทรคุยยังยาก
ส่งข้อความไปเช้าก็ตอบบ่ายๆ ส่งบ่ายๆก็ตอบเย็นๆ ตอนนี้ผมก็เลยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ขายบ้านไปสร้างใหม่ที่โน่นก็ได้อยู่
แต่ผมกลัวภรรยาจะมีคนใหม่กลายเป็นผมสร้างบ้านให้พวกเขาหรือเปล่า ถ้าผมคืนดีกันไม่ได้ ส่วนที่กกรุงเทพผมก็ต้องดูแลแม่ที่อายุ 65 ปีด้วย

ถ้าเหตุการณ์เป็นแบบนี้ผมควรทำอย่างไรครับ ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ จะด่าผมก็ได้ ตอนนี้มันรู้สึกเคว้างคว้างและเหงามาก