ถามทั้งคนที่อยู่ในฐานะเจ้าบ้าน คือพ่อตา แม่ยาย และถามคนที่อยู่ในฐานะลูกเขย ทั้ง 2สถานะเลยนะครับ

อยากเห็นมุมมองทั้ง 2ด้านครับ

เนื่องจากตั้งแต่เกิดโควิดตั้งแต่กลางปีที่แล้ว

ลูกน้อยของผม เรียนอนุบาล1 กะลังขึ้นอนุบาล2 โรงเรียนเอกชน พอปิดเทอมใหญ่ มีนาปีที่แล้ว เกืดโรคระบาดโควิดพอดี

ผมก็หอบเจ้าตัวน้อย กับภรรยา ไปพักอาศัยที่บ้านเก่าเค้าที่ต่างจังหวัด ที่ตอนนี้อยู่กันแค่ พ่อ แม่ภรรยา กับหลาน (ลูกของน้องภรรยา) อีก 1คน

พ่อตาผมเป็นชาวนา แม่ยายเป็นแม่บ้าน เวลาหลานไปหา ลูกไปหาก็ดีใจ ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดีทุกครั้งที่ไปหา

แต่เพราะโควิดมันระบาดไม่เลิกราสักที โรงเรียนก็ไม่เปิด ทำให้ตั้งแต่ มีนาคมปีที่แล้ว ถึงปัจจุบัน พฤษจิกายนปีนี้

ผมไปพักที่บ้านพ่อตามาแล้ว 5-6ครั้ง ไปครั้งนึงก็ประมาณ 15-20วัน แล้วก็กลับ แล้วก็ไปใหม่

เวลาอยู่ที่บ้านพ่อตา ก็ได้ช่วยพ่อตาเค้าทำนาอยู่นะครับ ออกไปนาด้วย ช่วยสูบน้ำเข้านา ช่วยตากข้าว ช่วยแช่ข้าวปลูก

ไม่ได้นั่งๆนอนๆเฉย แต่เนื่องจากเจ้าตัวน้อยผม ซนมากๆ เลยต้องอยู่บ้านพ่อตาคอยดูแลลูก ไม่ให้ไปวิ่งซนมาก

จะทำให้พ่อตาแม่ยายต้องปวดหัวไปด้วย ขนาดอยู่บ้านผมเองในกรุงเทพผมยังปวดหัวเลย ชนจริงๆ

ขอบเขตบ้านพ่อตา มีเนื้อที่พอสมควรครับ มีสวนมะปราง สวนกล้วยติดกับบ้านที่ปลูกอยู่ประมาณ 2ไร่

คือก่อนหน้าจะมีลูก ผมก็ได้เคยคุยกับภรรยา และบอกกล่าวกับพ่อตา แม่ยายไว้ก่อนแล้วว่า ช่วงปิดเทอมจะพาหลานไปอยู่ด้วย

เพราะอยากให้มีที่วิ่งเล่น ได้รู้จักธรรมชาติ มากกว่าอยู่ในเมืองกรุง เค้าก็รับทราบ และเข้าใจ

แต่เพราะโควิด มันเลยได้ไปมากกว่าที่เคยคุยกันเอาไว้ ว่าจะไปแค่ปิดเทอมเท่านั้น

เลยอยากรู้ว่า ถ้าไปอยู่บ่อยๆ พ่อตา แม่ยายเค้าจะอึดอัดกันไหมครับ