เรื่องมีอยู่ว่า ผมระหองระแหงกับแฟนครับ เลยคุยกันขอมาอยู่ข้างนอกแต่เราไม่ได้จะเลิกกันนะ ออกมาด้วยความเข้าใจ แต่..ผมรู้สึกอยากบวชสัก 1 เดือนเลยมาบวชครับ แฟนเลยน้อยใจ เลยเล่าให้แม่ฟัง แม่แฟนเลยเข้ามาสวมรอยและคุยกับผมในไล พิมให้เราเลิกกันและไปจดทะเบี่ยนหย่า ผมรักเค้า ไม่ได้อยากเลิก ทำไงดีครับ

ขอเล่านิดนึงครับ ผมรู้จักและแต่งงานกันมา 7 ปี จดทะเบียแล้ว ผมไม่เที่ยว ไม่สูบบุหรี่ไม่เจ้าชู้ เลิกงานรีบกลับบ้านตลอด แฟนมีGPSเช็คผมได้ตลอด และมีลูกด้วยกัน 1 คนครับ ตอนนี้ 4 ขวบ ทางบ้านแฟนฐานะดีกว่าผมมากก แต่เค้าเห็นตอนแรกผมนิสัยดีและลูกสาวเค้าเป็นจำพวกไข่ในหิน หัวเเข็ง เถียงแม่ โลกส่วนตัว อ่อนต่อโลก ใครพูดอะไรก็จะเออออห่อหมกไปหมด เลยอยากให้ผมดูแลและเปลี่ยนนิสัยและมีหลักฐานชีวิต จริงๆทางแม่ยายและน้าแฟนนั้นเค้าไม่ชอบผมครับ เพราะผมมันจน จะพาลูกเค้าลำบาก ซึ่งผมไม่เถียง ผมมีเท่านี้แต่ไม่ยอมให้ลูกเมียอดครับ เราพอมีลูกช่วงนั้นโคหวิด ผมเลยพาครอบครัวไปต่างจังหวัดหนีโคหวิดและอยู่กัน 3-4 ปี วันนึงเลยกลับมาเยี่ยมแม่ยาย แม่ยายเห็นหลานไม่เหมือนเด็กปกติ (ลูกผมดูทีวีเยอะครับ เป็นพวกสมาธิสั้น) แม่ยายเลยแนะนำให้กลับมาอยู่กับแม่ เพราะใกล้โรงบาลประสาทมากกว่า ผมก็อยากให้ลูกหายครับ จึงย้ายกันมาไม่คิดมาก มาอยู่ได้ไม่นานครับ 3-4 เดือน ผมโดนแม่ยายและญาติเค้ามองแบบ รู้เลยเกลียด และไม่ยอมให้แฟนผมทำงาน ทั้งๆที่บอกเองว่าจะเลี้ยงหลานให้ ตอนนั้นมีภาระรถยนด้วยครับ ผมเงินเดือนแค่ 12,000 บาท (แรกๆไหวเพราะแฟนช่วย และเราคุยกันแล้วจะช่วยกันส่ง)  ผมสู้มาแต่ยังดีที่ได้ยายของแฟนเมตตาให้อยู่ในบ้านเค้าและลูกเมียผมเค้าซัพพอตบ้างเรื่องกับข้าวและน้ำ ในช่วงนี้ผมโดนแม่ยายพูดกับผมว่า ให้ผมต้องรับผิดชอบต้องจ่ายโน้นนี่นั่นของลูกและเมียผมก็เข้าใจและทราบว่ามันคือหน้าที่ผม แต่แม่ยายไม่เมตตาเลยทุกบาท ย้ำทุกบาท ไม่ให้หล่นจะคอยจดหรือมีใบเสร็จจะเอาให้แฟนผมมาเอาตังกับผมตลอด แต่ผมก็ให้เท่าที่มี ผมโดนกดดันหลายเรื่องเรื่องจนจะเข้าพรรษา ผมเครียดมาก เลยคุยกับแฟนว่างานปัจจุบัน มันเงินไม่พอ เลยบอกเเฟนจะขอออกไปอยู่ข้างนอกเพราะงานใหม่คือขับรถ นอนไม่เป็นเวลา เข้าบ้านไม่เป็นเวลา (รบกวนบ้านยายแฟนเค้า)  แฟนก็รับทราบ ไม่อะไร แต่พอออกมาครับ ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ผมไม่ได้งานครับ ผมเครียดมาก งานไม่มี ตอนนั้นผมยอมรับผมผิดครับ ที่ไม่ปรึกษาแฟนก่อน (ในชีวิตแฟนไม่สามารถช่วยผมคิดอะไรเลย ชอบพูดแต่ แล้วแต่แก แกว่าดีก็ดี) ผมตัดสินใจบวชครับ (สำหรับผมบวชระยะสั้นๆ ผมจะหายเครียด และมีแรงสู้ต่อครับ) ผมบวชจนจะครบ 1 เดือนอยากจะลาสิขาครับ แต่พระอาจารไม่ให้ลา ซึ่งผมถือครับ อาจจะเป็นลางบอกเหตุอะไรไหม ท่านอยากให้ออกพรรษาก่อน ผมเลยยังไม่ได้ลาสิขาครับ (และตอนนี้ก็บวชอยู่ครับ) ซึ่งนั้นเป็นจุดฉนวนครับ แฟนเค้าเครียดเรื่องลูกด้วย ลูกก้เอาแต่ใจแฟนก็ไม่อยู่ด้วย แรกๆก็คุยกับแฟน ถามสาราทุกสุขดิบปกติ (ตอนนี้บวชอยู่) จนมาวันนั้น เค้าร้องไห้ไปหาแม่ยาย ๆ โกรษมากก ตัดสินใจเอาโทรศัพลูกสาวมาคุยกับผมโดยสวมรอย ว่าให้เลิกขาดกัน พอลาสิขามาก็ไปเจอกันที่อำเภอ ผมก็รู้และว่าไม่ใช่แฟนเพราะรู้นิสัย เลยทะเลาะกับแม่ยายเรื่องใหญ่โต หลังจากนั้นครับ ผมก็ติดต่อแฟนและลูกผมไม่ได้ครับ

ผมเครียดมากก ผมไม่อยากเลิกกับแฟนเลย เรามีลูกด้วยกันแล้วและผมรักลูกรักภรรยาครับ แต่แฟนไม่รู้จะยังไงเพราะทางนั้นก่อนไม่ติดต่อกัน บางทีก็เหมือนอยากจะอยู่ด้วยกันแต่บางทีก็เหมือนจะเอนไปทางแม่ยาย ตอนนี้ใกล้จะออกพรรษาแล้ว ผมควรจะเตรียมตัวหรือทำอย่างไรดีครับ ขอทุกคนช่วยให้คำแนะนำด้วยครับ