สวัสดีค่ะ

เรามีแฟน เป็นชาวต่างชาติค่ะ
เค้าอยู่บ้านเค้า เราอยู่บ้านเรา คุยกันทุกวันทางเฟสไทม์ ทุกอย่างโอเค เรารู้ว่าเค้ารักเรา เรารักเค้า
แต่ปัญหาคือ เค้าขี้ลืมมาก จนบางทีเราก็รู้สึกสงสัย ว่า เค้าลืม หรือว่า ไม่ใส่ใจ กันแน่

ตัวอย่าง:
คุยกันอยู่เรื่องนึง ยังไม่จบ แล้วเค้าต้องไปเอาของ (แบตหมด เอาสายไฟมาชาร์ต หรืออะไรประมาณนี้) พอเค้ากลับมา เค้าก็เงียบ บางทีก็ชวนคุยเรื่องอื่นไปเลย คือ มันไม่ใช่เราตั้งคำถามแล้วเค้าไม่อยากตอบนะคะ เหมือนคุยเรื่องทั่วๆ ไป แต่ยังคุยไม่จบมากกว่า พอเราบอก เอ้ย ยังคุยเรื่องนั้นไม่จบเลย เค้าก็อ้าวเหรอ? กลับมาคุยใหม่

มีอยู่ครั้งนึเค้าโทรมา ตอนเรานั่งกินข้าวกับเพื่อน ทักทายกับเพื่อนจบ วางสาย
วันต่อมาเค้าเห็นรูปเรากับเพื่อนใน IG ก็ถาม ว่าใคร ไปเที่ยวไหนมา เราก็...อะไรวะ ก็เป็นคนคุยเอง ยังจำไม่ได้อีกเหรอ?

บางทีเราก็รู้สึกได้ว่า เค้าพยายามหาเรื่องคุยกับเรา โดยการไปขุดเรื่องนู้น ถามเรื่องนี้ แต่กลายเป็นว่าทุกๆ เรื่องที่เค้าพยายามเอามาถาม คือ เราเคยเล่า เคยบอกไปหมดแล้ว จริงๆ เราพยายามมากๆ เลยนะคะ ที่จะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาใส่ใจ แต่บางครั้ง มันก็อดไม่ได้

และที่สำคัญที่สุดคือ
เราอยู่ไกลกัน บางทีบางช่วงเวลา ต่างคนก็ต่างอ่อนไหว
บางวัน เค้าก็เครียดเรื่องงาน เราก็ช่วยปลอบเค้า ชวนคุยให้หายเครียด
บางวัน เค้าก็เครียดเรื่องเรา บอกแต่งงานกันไป กลัวว่าจะดูแลเราไม่ดี กลัวเราไม่อยากอยู่ที่นู่นกับเค้า อยากกลับบ้าน กลัวไปหมด เราก็พยายาม พูด/ทำ ให้เค้าสบายใจ แสดงความมั่นใจ เชื่อมั่นทั้งในตัวเค้าและก็ตัวเรา

แต่ปัญหาคือ บางวันเราก็มีอารมณ์อ่อนไหวบ้าง เราเป็นผู้หญิงนะ! เราถึงกับเอ่ยปากขอเค้าหลายครั้ง ว่าถ้าตอนไหนเราอ่อนแอ ช่วยพูดหรือทำให้เรามั่นใจบ้างได้มั้ย เพราะเราก็เหมือนเค้า บางทีก็ต้องการได้รับการแสดงความรักบ้าง ถ้าต่างคนต่างอ่อนแอ มันก็จะแย่นะ เค้าก็รับปาก

แต่ทีนี้... วันนึง เราก็คุยกันปกติดี จนกระทั่งเราบอกว่า เรากำลังคิดถึงวันที่เราย้ายไปอยู่ที่โน่น เราคงร้องไห้แน่ๆ ถ้าเราไม่เจอหน้าเค้า (เค้า on the road เรื่องงานทุกวันเลยค่ะ) เราก็รู้ตัวแล้วว่าเราน่าจะไปสะกิดต่อมคิดมากเค้าอีก เราก็เลยพูดเรื่องอื่น บอก ยังไงถ้าเราไปอยู่ที่นู่น ตอนทำงานก็ทำนะ แต่ขอว่าถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่ อย่าเอางานกลับมาทำที่บ้าน, มีเวลาให้เราด้วย (แฟนเราเป็นคนบ้างานมากค่ะ ทำงานได้ตลอด กลัวแต่จะทำงานไม่ดี บางทีเรายังรั้งอันดับสอง ต่อจากงาน) เค้าก็เงียบไป ... เราพูดตรงๆ ว่าเราก็กังวลนะ เรากำลังจะจากบ้านที่เราอยู่มาตลอดชีวิต ไปใช้ชีวิตกับเค้า เราพยายามหลายอย่าง เรารู้ว่าเค้ารักเรา และเราก็รู้ว่าเรารักเค้า
เค้าเงียบไป ก่อนจะพูดว่า เราพูดแบบนี้ มันทำให้เค้ากังวล ประหม่า (เค้าใช้คำว่า nervous) กลัวว่าเราจะใช้ชีวิตกับเค้าไม่ได้

ตอนนั้นเราก็รู้สึกเศร้าไปเลย...
เราคาดหวังว่า เค้าจะมีคำพูดที่ปลอบใจเรา ทำให้เราสบายใจ
เรารู้ว่าเค้าก็กังวล แต่บางทีก็อยากบอกว่า วันนี้ my turn นะ ขอฉันเศร้าก่อน คุณปลอบฉัน แล้วค่อยไปเศร้าวันอื่นได้มั้ย (555)
บางทีมันก็เหนื่อยๆ หน่อยนะ

เราก็คิดว่า เพราะเค้าขี้ลืม เค้าเลยจำไม่ได้ว่าเราเคยขอเค้า ให้เค้าปลอบเรา ดูแลเราในวันที่เราเหนื่อยใจ


หรือบางทีมันอาจจะมากเกินไป กับคนสมองเท่าก้อนหินแบบเค้า (นี่เริ่มโกรธละ 55) _ นี่ทำขำแต่จริงๆ เศร้ามาก


มีใครบ้างคะ ที่ขี้ลืม หรือ มีแฟนขี้ลืม
ที่ขี้ลืมถึงขนาด ลืมความรู้สึกของแฟนตัวเอง

มาแชร์กันได้ ปลอบกันบ้างนะคะ ตอนนี้อ่อนแอมากเลยค่ะ