ผมกับแฟนคบมาจะเดือนนึงแล้วครับ แต่มันต่างจากตอนคุยที่ว่าเราคุยยังศึกษากันไม่ดีพอ แล้วตกลงคบเป็นแฟนเลยครับ จากการที่เราคบกันมาเป็นแฟนเราทะเลาะกันแทบทุกวันนับวันที่ไม่ทะเลาะได้เลยครับ ถามว่ารักไหม ... รักมากครับ , ถามว่าเหนื่อยไหม .... เหนื่อยครับ
ด้วยความที่ว่าแฟนผมไม่เคยมีแฟนแบบเป็นตัวเป็นตนสักที การที่มีผมเป็นคนแรก เขาก็ยังคงติดนิสัยเดิมๆอะครับด้วยความเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ให้ทุกอย่างเลย อาจมีความพร้อม ความเอาแต่ใจ คิดแต่ฝ่ายตัวเองครับ ไม่รู้การใส่ใจความรู้สึกของผมมากกว่าความรู้สึกตัวเองครับ อยากทำอะไรก็ทำ เช่น ไปไหนมาไหนจะไปก็ไม่บอก เรื่องขี้ลืมผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ลืมเพราะลืมจริงๆ หรือ ลืมเพราะไม่ใส่ใจกันแน่ หรือ เพราะผมใส่ใจในรายละเอียดเยอะเกินไป
ตัวอย่างเหตุการณ์
ผมกับแฟนจะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่เพราะพ่อต้องมารับ 6 โมงเย็นหลังฝึกงานเสร็จทุกวัน ผมว่าง แต่เสาร์อาทิตย์เค้าว่าง เค้าก็บอกว่าอยากนอนตื่นสาย ผมก็เข้าใจตื่นเลยเที่ยง แล้วถ้าไปเที่ยวกันก็จะได้บ่ายๆแต่ก็ต้องกลับก่อน 1ทุ่ม คือแบบจะไปไหนก็ไม่สุด เค้าได้แต่บอกว่า เดี๋ยวเรียนจบ (ปี4แล้ว) ก็จะแยกออกมาแล้ว ผมคิดในใจนะ...นี่ยังไม่โตอีกหรอ..แอบน้อยใจนะครับ เราอยากเจอแต่ก็ไม่สะดวก นี่ก็เรื่องนึงแล้วครับ
เรื่องขี้ลืมคงเป็นปัญหาแห่งชาติเลยสำหรับผม ลืมว่าเคยบอกไปแล้ว หลายครั้งมากทั้งไปไหนทำไมไม่บอก มาบอกตอนถึงที่นั้นแล้ว , ไปงานเลี้ยงวันเกิด แล้วบอกตอนขับรถแล้วว่ากำลังไป แล้วเรื่องแบบนี้ควรรู้ล่วงหน้าไหมทำไมผมเพิ่งจะรู้.... อย่างล่าสุดจะไปศิริราชแล้วค่อยไปซื้อเสื้อผ้า เค้าก็บอกว่านึกได้แต่เรื่องเสื้อผ้า โทษทีที่ลืมเรื่องศิริราช เพราะพูดแต่เรื่องช้อปปิ้งบ่อย ....ผมเลยท้อมากครับ พูดตรงๆที่ผมอยากพูดออกไปหมดว่า "เหนื่อยมาก ไม่เคยคบใครเหนื่อยขนาดนี้เลยนะ ...ไหนว่าจะพยายามปรับตัว ไม่เห็นมีเลย ยังลืมตลอด ผมคงสำคัญมากสินะ"....เค้าก็ได้แต่ขอโทษๆ ....ผมก็ไม่ได้คุยอีกเลยมาตั้งแต่บ่ายแล้ว
ต้องทำยังไงให้เค้าปรับตัวได้ เห็นความสำคัญผมสักที ปากก็บอกไม่อยากเสียผมไป แล้วให้กำลังหรือพลังอะไรให้ผมอยู่ด้วยกับเค้า มีแต่ทำลายความรู้สึก หรือว่าผมคิดเล็กคิดน้อยเกินไปครับ
ขอบคุณครับ
แฟนผมขี้ลืมหรือว่าผมไม่สำคัญจริงๆครับ
ด้วยความที่ว่าแฟนผมไม่เคยมีแฟนแบบเป็นตัวเป็นตนสักที การที่มีผมเป็นคนแรก เขาก็ยังคงติดนิสัยเดิมๆอะครับด้วยความเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ให้ทุกอย่างเลย อาจมีความพร้อม ความเอาแต่ใจ คิดแต่ฝ่ายตัวเองครับ ไม่รู้การใส่ใจความรู้สึกของผมมากกว่าความรู้สึกตัวเองครับ อยากทำอะไรก็ทำ เช่น ไปไหนมาไหนจะไปก็ไม่บอก เรื่องขี้ลืมผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ลืมเพราะลืมจริงๆ หรือ ลืมเพราะไม่ใส่ใจกันแน่ หรือ เพราะผมใส่ใจในรายละเอียดเยอะเกินไป
ตัวอย่างเหตุการณ์
ผมกับแฟนจะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่เพราะพ่อต้องมารับ 6 โมงเย็นหลังฝึกงานเสร็จทุกวัน ผมว่าง แต่เสาร์อาทิตย์เค้าว่าง เค้าก็บอกว่าอยากนอนตื่นสาย ผมก็เข้าใจตื่นเลยเที่ยง แล้วถ้าไปเที่ยวกันก็จะได้บ่ายๆแต่ก็ต้องกลับก่อน 1ทุ่ม คือแบบจะไปไหนก็ไม่สุด เค้าได้แต่บอกว่า เดี๋ยวเรียนจบ (ปี4แล้ว) ก็จะแยกออกมาแล้ว ผมคิดในใจนะ...นี่ยังไม่โตอีกหรอ..แอบน้อยใจนะครับ เราอยากเจอแต่ก็ไม่สะดวก นี่ก็เรื่องนึงแล้วครับ
เรื่องขี้ลืมคงเป็นปัญหาแห่งชาติเลยสำหรับผม ลืมว่าเคยบอกไปแล้ว หลายครั้งมากทั้งไปไหนทำไมไม่บอก มาบอกตอนถึงที่นั้นแล้ว , ไปงานเลี้ยงวันเกิด แล้วบอกตอนขับรถแล้วว่ากำลังไป แล้วเรื่องแบบนี้ควรรู้ล่วงหน้าไหมทำไมผมเพิ่งจะรู้.... อย่างล่าสุดจะไปศิริราชแล้วค่อยไปซื้อเสื้อผ้า เค้าก็บอกว่านึกได้แต่เรื่องเสื้อผ้า โทษทีที่ลืมเรื่องศิริราช เพราะพูดแต่เรื่องช้อปปิ้งบ่อย ....ผมเลยท้อมากครับ พูดตรงๆที่ผมอยากพูดออกไปหมดว่า "เหนื่อยมาก ไม่เคยคบใครเหนื่อยขนาดนี้เลยนะ ...ไหนว่าจะพยายามปรับตัว ไม่เห็นมีเลย ยังลืมตลอด ผมคงสำคัญมากสินะ"....เค้าก็ได้แต่ขอโทษๆ ....ผมก็ไม่ได้คุยอีกเลยมาตั้งแต่บ่ายแล้ว
ต้องทำยังไงให้เค้าปรับตัวได้ เห็นความสำคัญผมสักที ปากก็บอกไม่อยากเสียผมไป แล้วให้กำลังหรือพลังอะไรให้ผมอยู่ด้วยกับเค้า มีแต่ทำลายความรู้สึก หรือว่าผมคิดเล็กคิดน้อยเกินไปครับ
ขอบคุณครับ