อย่างที่ตั้งหัวข้อเลยคะ "กลัวการอยู่บ้านคนเดียว"
ฉันอายุ 23 ปี มีบ้านเป็นของตัวเอง อยู่มาตั้งแต่เกิดคะ แต่ฉันกลัวการอยู่คนเดียวในบ้าน
บ้านไม่ใหญ่คะ แต่ฉันไม่สามารถอยู่คนเดียยวได้เวลาที่อยู่คนเดียวจะไม่กล้าออกจากห้องนอนเลย
ระแวงว่าจะมีคนเดินตาม.. ก่อนหน้านี้เคยมีคนทักถึงสิ่งที่มองไม่เห็นภายในบ้าน ฉันก็คิดและจำมาตลอด
ตอนนี้มันทำให้ฉันกลัวจนไม่กล้าทำอะไรเลย แม้แต่การที่จะเข้าห้องน้ำตอนดึก จิงๆก็อยากคิดว่ามันไม่มีอะไรเหมือนกันนะ
แต่มันสั่งสมองไม่ได้อ้ะคะ ฉันนอนกับยายทุกคืน จนตอนนี้ก็ยังนอน กลัวมากเวลาที่ยายไม่อยู่บ้าน
นี้แค่คิดเล่นๆนะคะว่าถ้ายายไม่อยู่ฉันจะอยู่บ้านยังใง บ้านโล่ง ติดถนน ในชุมชน มีรถวิ่งผ่านตลอดทั้งคืน
แต่นั้นแหละคะไม่ช่วยทำให้ฉันเลิกกลัวเลย เดิมๆ ฉันมีสภาวะป่วยโรคซึมเศร้า ระยะสอง
มีฟนนะคะ แต่แยกกันอยู่ เวลายายไม่อยู่ฉันต้องคอลหาแฟนตลอดไม่งั้นไม่กล้าอาบน้ำ ไม่กล้าเดินออกจากห้องนอนเลย
อยากเอาชนะความกลัวคะ มันเริ่มส่งผลในการใช้ชีวิตแล้ว ฉันเริ่มไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวที่แคบๆ ไม่กล้าขึ้นลิฟคนเดียว
ไม่กล้าแม้แต่จะนั่งทำงานคนเดียวในออฟฟิตหลังเวลาเลิกงาน ทั้งที่เมื่อก่อนฉันทำได้! ตอนนี้ฉันกังวลมากที่จะนั่งทำงานคนเดียวหลังเลิกงาน
หวาดระแวงกับเสียงเล็กๆน้อยๆ ตกใจง่าย เหมือนฉันเริ่มวิตกจริตเลยคะ
เวลาทำอะไรระแวงหน้า ระแวงหลังไปหมด ตกใจกับอะไรที่ควรตกใจ ลึกๆ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้า อะคะ

ควรทำไงดี ?