"เออ ป้ามีเรื่องเรียนถามคุณเจนนี่เรื่องนึงนะคะ
มันอาจละเมิดความเป็นส่วนตัวไปหน่อย
แต่ป้าอยากรู้จริงๆ"
"เรื่องอะไรคะ"
"เออ คุณเจอโรมคือใครคะ"

ตอนนั้นฉันตกใจมาก สีหน้าฉันคงทำให้ป้าแกตกใจด้วย

"โอย ขอโทษด้วยนะคะ ฉันคงทำคุณตกใจ
ฉันนี่มันเสียมารยาทมากเลยค่ะ
งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะคะ"

ยัยป้ารีบวิ่งไปด้านหลังบ้าน แล้วหายตัวไปเลย
ฉันเพิ่งสังเกตว่าด้านหลังบ้านก็ใช้การ์ดเข้ามาเหมือนกัน
ฉันลองใช้การ์ดหน้าบ้านมาเปิด พบว่ามันใช้ด้วยกันไม่ได้
ตกลงบ้านหลังนี้มันอัจฉริยะมากๆ

หลังจากคุณป้าไปแล้ว ฉันมานั่งพักบนโซฟาชั้นล่าง
เสียดายโอกาสมาก ฉันเจอมนุษย์แล้ว
แต่ไม่ได้สืบอะไรจากตัวคุณป้าได้เลย
แม้แต่ชื่อของแก ฉันก็ไม่ได้ถาม เรื่องของเจอโรมฉันก็ไม่ได้ถาม
ที่ฉันสงสัยคือชื่อที่ใช้ติดต่อทางไลน์กับคุณป้าคือเจนนี่
แล้วชื่อเจอโรมในหัวคุณป้ามาจากไหน

ฉันนั่งคิดนิดนึงก็มาถึงบางอ้อ
ชื่อนั้นน่าจะเป็นชื่อของคนที่โอนเงินให้คุณป้า
มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ

ตกลงแล้ว เจอโรมเป็นใคร เขามีตัวตนอยู่จริงหรือไม่
ฉันคิดวนอยู่ในหัวจนเผลอหลับไป

สิ่งที่ปลุกให้ฉันตื่นคือเสียงของชายหนุ่มหลายคน
ฉันค่อยๆตื่นจากภวังค์ ฉันขึ้นไปชั้นสอง
แล้วมองไปทางหน้าบ้าน ฉันเห็นผู้ชายฝรั่งประมาณ 4 คน

เขาเข้ามาตรงสวนและสนามด้านหน้า
(ไม่รู้ว่าฉันเรียกผิดรึเปล่านะคะ)

ชายหนุ่มทั้ง 4 ดูเหมือนจะมาจัดการสวนและสนามรอบๆ
ฉันดูแล้ว พวกเขาไม่มีใครพยายามจะเข้ามาในบ้าน
พวกเขาคงไม่มีการ์ด

ฉันเดาว่าเจอโรม (ถ้าเขามีตัวตนอยู่จริงๆนะ) คงติดต่อกับคนพวกนี้ไว้แล้ว
พอครบสองสัปดาห์ เงินคงโอนเข้าบัญชีของพวกเขา
ที่แน่ๆ ชายหนุ่มทั้ง 4 คงไม่เคยเจอเจอโรม

ฉันคิดวนในหัวหลายรอบว่าฉันควรออกไปทักทายพวกเขาไหม
ในท้ายที่สุด ฉันก็ตัดสินใจว่าไม่ควร

ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้าน แต่พวกเขามีตั้ง 4
มันเสี่ยงเกินไปที่ฉันจะออกไปทักทายพวกเขา
ฉันแอบดูพวกเขาอยู่ที่ชั้นสอง
ฉันรู้สึกว่าพวกเขาทุกคนรู้หน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี
และไม่คิดจะเข้ามายุ่งกับตัวบ้าน

พอเห็นพฤติกรรมของพวกเขาเป็นแบบนี้
ฉันก็สบายใจขึ้น แต่ก็ไม่ขอเสี่ยงออกไปทำความรู้จักกับพวกเขาอยู่ดี
ฉันเข้ามาแอบอยู่บนชั้น 3
นอนอ่านหนังสือจนเผลอหลับไป

ฉันตกใจตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีใครสักคนอยู่ที่ชั้นล่าง
ฉันตกใจมาก 
"พวกเขามีการ์ดเหรอ" ฉันคิดในใจ
ฉันไม่กล้าลงไปชั้นล่าง
แต่เสียงผู้ชายเดินที่ชั้นล่างมันหลอกหลอนฉัน
จนทำให้ฉันเกิดความกล้า กล้าที่จะลงไปโดยที่ไม่กลัว

ฉันเดินลงจากชั้น 3 ไปยังชั้น 2 ด้วยใจระทึก

มีเสียงคนเดินอยู่ที่ชั้นล่างจริงๆด้วย
มันเป็นเสียงรองเท้าของผู้ชาย
ฉันกล้าลงไปที่ชั้นล่าง ในมือถือแจกัน
เตรียมเอาไว้เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน

ฉันดูทุกห้องที่ชั้นล่าง
ปรากฏว่าไม่มีใคร

ฉันแอบมองออกนอกบ้าน พวกเขา 4 คนยัง
คงทำงานอยู่ในสนาม

ตอนนั้นหัวใจฉันลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม
ทันใดนั้น ฉันรู้สึกว่ามีใครสักคนมายืนอยู่ด้านหลัง.