สวัสดีค่ะ เราอยากปรึกษาเรื่องในครอบครัวเรา ปัญหาระหว่างแม่เรา กับสามีเรา ที่มาเล่าในพันทิพ เพราะอยากได้ความเห็นหลายๆแบบ และไม่อยากเล่าให้คนใกล้ตัวฟัง เพราะเค้ารู้จักเรา...

สวัสดีค่ะ เราอยากปรึกษาเรื่องในครอบครัวเรา ปัญหาระหว่างแม่เรา กับสามีเรา ที่มาเล่าในพันทิพ เพราะอยากได้ความเห็นหลายๆแบบ และไม่อยากเล่าให้คนใกล้ตัวฟัง เพราะเค้ารู้จักเรา...

เรากับสามีอายุ 27 ปี มีลูก 1 คน อายุขวบครึ่ง เรากับสามีซื้อบ้านใหม่หลังจากแต่งงาน แม่เราย้ายมาอยู่กับเราด้วย (ถาวร) และนั่นคือจุดเริ่มต้นของปัญหา...

เล่า Background ครอบครัวเราให้ฟังก่อนนะคะ เราเติบโตมากับแม่ อยู่กับแม่สองคนตั้งแต่จำความได้ พ่อเรามีภรรยาหลายคน (แม่เราไม่ใช่คนแรก) พ่อเราเป็นคนมีหน้าตาทางสังคม ฐานะดีมาก แต่พ่อเราไม่ได้ดูแลเราและตามอย่างเหมาะสม คือช่วยเหลือนะคะ แต่ไม่สมน้ำสมเนื้อ แม่เราดิ้นรนเลี้ยงดูเราจนเราเรียนจบมหาลัย จากอยู่แฟลตข้างสลัม แม่ดิ้นรนซื้อทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆเมื่อเราโตขึ้นด้วยตัวเอง เราอยู่กันมาสองคน แม่เราคาดหวังกับเรามาก และเราก็ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง เราเรียนดี จบมหาลัยดี เกรดดี หน้าที่การงานดี แม่เราสามารถอวดใครๆได้ พอเราอายุประมาณ 24 (แม่เราอายุ 50) เราก็มีรายได้มากพอที่จะเลี้ยงดูแม่อย่างดีโดยที่แม่ไม่ต้องเหนื่อยทำงานอีกต่อไป ชีวิตทุกอย่างกำลังเป็นไปอย่างที่แม่ฝันไว้ จนกระทั่ง เราท้อง...

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราทำให้แม่ผิดหวัง ตอนนั้นเราเสียใจมาก แม่เราทั้งผิดหวังและเสียใจ ชีวิตสุขสบายในฝันของแม่มันสั้นเกินไป แม่ต้องทำใจอย่างมาก แต่มันก็ผ่านมาได้ เราแต่งงานกับสามี และซื้อบ้านด้วยกัน ซึ่งบ้านหลังนี้ใหญ่และสิ่งแวดล้อมดีกว่าที่บ้านที่เราอยู่กับแม่มาก แม่เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน สามีเราเข้าใจเราว่ามีเราต้องมีแม่ ในช่วงแรกทุกอย่างก็ดูไปได้ด้วยดี เรากลับไปทำงานหลังจากคลอด แม่เราเป็นคนเลี้ยงหลาน แม่เราเลี้ยงหลานอย่างดี สะอาด ใส่ใจ แต่ลูกเราไม่ใช่เด็กเลี้ยงง่ายนัก และแม่เราก็ไม่ใช่คนง่ายๆ

สำหรับแม่เรา ความสะอาดและเป็นระเบียบมาเป็นอันดับหนึ่ง แม่เราไม่ชอบให้มีอะไรขวางหูขวางตา ไม่ชอบให้วางของรกระเกะระกะ และแน่นอน เรากับสามีเราไม่ได้ดั่งใจแม่ในเรื่องนี้ สำหรับเราค่อนข้างชินกับการที่แม่บ่นหนักๆ เพราะเติบโตมาด้วยกัน (แต่ก็ไม่ได้ชอบนะ) ถึงเราจะมีทะเลาะเถียงกันกับแม่แต่มันก็แม่ลูกยังไงก็ตัดไม่ขาด แต่สามีเราไม่ใช่ แรกๆเค้าก็ทนได้ ไม่เถียงไม่อะไร แต่พอแม่เริ่มบ่นเริ่มว่าหนักขึ้น เค้าก็มีเถียงกลับ (ไม่หยาบคาย แต่มีประชดประชัน) ซึ่งพอคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกมาพูดกับแม่ แม่ก็ยิ่งโกรธ สามีเราเติบโตมาในครอบครัวราชการ ที่บ้านเค้าไม่ค่อยบ่น ปล่อยให้ทำเอง พอมาเจอแม่เราที่บ่นหนักๆ เค้าก็อึดอัด

แม่เราไม่เคยอยู่กับคนอื่นมาก่อน ตั้งแต่แม่มีเรา ก็อยู่แต่กับเรา เราทะเลาะกับแม่บ่อยนะคะ ไม่ใช่ไม่ทะเลาะ แต่อย่างที่บอก แม่ลูกมันตัดไม่ขาด เราเคยคิดจะหนีออกจากบ้าน อยากจะออกมาใช้ชีวิตเอง แต่ก็ทำไม่ได้ สงสารแม่ เลยทำงานเลี้ยงมาจนถึงทุกวันนี้ พอเราแต่งงานมีครอบครัว ซื้อบ้าน มีลูก เราให้เงินแม่น้อยลงจากเมื่อก่อนที่แม่เราเคยได้เดือนละหลายหมื่น ตอนนี้เราไม่ได้ให้แบบ fix ว่าต้องเท่าไหร่ ก็ให้เงินสดไปเดือนละ 5,000-10,000 ไว้ใช้ แม่เราไม่มีรายจ่ายอะไรนะคะ เราทำบัตรเสริมไว้ให้แม่รูดได้เลย (วงเงิน 100,000) แม่มีรถยนต์ของแม่ ค่าประกันรถเราจ่ายให้ น้ำมันรูดบัตร ซ่อมแซมอื่นๆเราก็จ่ายให้ จะไปห้างซื้อของซุปเปอร์รูดบัตรได้เลย เราไม่เคยห้าม ปกติเราไปกินข้าวนอกบ้านกันบ่อย เราก็พาแม่ไปด้วยกันตลอด เสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างเราซื้อให้ เงินสดส่วนใหญ่คือแม่เอาไปจ่ายตลาด ซื้อของสดอะไรแบบนี้ เราคิดว่า แม่ก็ไม่น่าจะลำบากเรื่องเงินนะคะ

เรื่องที่แม่รู้สึกเหนื่อย อาจจะเป็นเพราะแม่เลี้ยงหลาน และแม่ทำงานบ้านด้วย คือเรากับสามีไม่เคยใช้หรือบอกให้แม่ทำเลยนะคะ แต่แม่เรารักความสะอาด ทนไม่ได้ที่จะเห็นบ้านสกปรก เราเคยคิดจะจ้างแม่บ้านรายวันมาทำความสะอาด แต่แม่ไม่ค่อยเห็นด้วย (บอกเอาเงินมาให้แม่ดีกว่า) แม่เราก็มีปากเสียงกับสามีเรามาเรื่อยๆ (ส่วนมากแม่จะบ่นๆๆๆๆ พอสามีไม่ไหวก็สวนกลับมา)

หลายๆอย่างของสามีเราไม่ถูกใจแม่เรา เรารายได้เยอะกว่าสามี แต่สามีก็ถือว่ารายได้ไม่น้อยนะคะเทียบกับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน แม่เราอยากให้เราได้สามีรวยกว่านี้ แต่เอาจริงครอบครัวสามีถือว่าฐานะดีกว่าครอบครัวเรานะคะ และสามีเราดูเป็นคนขี้เกียจในสายตาแม่เรา คือเค้าทำอาชีพเซลล์ ไม่ต้องเข้าออฟฟิศเหมือนเรา (เราทำงานค่อนข้างหนัก ไม่ค่อยได้หยุด) ตื่นสายออกไปทำงานสายได้ เค้าชอบเล่นเกมส์ (ติด ROV ด้วย หึหึ) เลยดูขี้เกียจในสายตาแม่มาก แต่เค้ารับผิดชอบงานของเค้าและรายจ่ายของเค้าได้ และแน่นอน เค้าไม่ระเบียบและสะอาดเท่าแม่เรา อ้อ... สามีเราไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดเที่ยวนะคะ เค้าชอบกินเบียร์แต่ก็นานๆที ไม่เคยเมา กินแบบเอาอร่อยเฉยๆ นานๆทีเดือนละ 1-2 ครั้งถึงจะมีไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง เวลาส่วนใหญ่ก็คือให้เรา เสาร์อาทิตย์เค้าหยุดก็เลี้ยงลูก แม่จะได้พักเสาร์อาทิตย์เยอะหน่อย เพราะสามีดูลูก เราเวลาหยุดวันธรรมดาก็ช่วยดูลูกค่ะ

มันมาถึงจุดพีค วันนั้นเราอยู่บ้านด้วย สามีเราทำอะไรไม่ถูกใจแม่สักอย่าง แม่มาเล่าให้ฟังว่าแม่ฝากหลานไว้กับสามีในห้อง แต่พอมาดูสามีไม่ดูลูกเล่นแต่เกมส์ เราถามสามีทีหลัง เค้าบอกเค้าดูลูก ไม่ใช่ไม่ดู แต่แม่มาถึงก็วางหลานไว้เลย ไม่สนใจ อารมณ์โยนๆ เอาเป็นว่ามองคนละมุม เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็ไม่สรุปว่าใครถูกหรือผิด แต่เราไปทันที่จะได้ยินแม่เราโมโหสามีมาก อุ้มหลานกลับห้อง แล้วพูดกระแทกเสียงดังให้สามีได้ยินประมาณว่า เราเลือกสามีผิด ไม่อยากได้สามีเป็นลูกเขย ประมาณนี้ (คำพูดจริงแรงกว่านี้) คือเราได้ยินยังอึ้ง สามีกำลังจะเดินไปห้องแม่ เราไปห้ามทัน แล้วพาเค้ากลับห้อง แล้วก็พูดให้ใจเย็น แต่เค้าก็บอก ถ้าเราโดนพ่อแม่เค้าพูดใส่แบบนี้เราจะทำไง ซึ่งถ้าเราโดนจริงๆ เราคงไม่ทน สามีเราเค้าอดทนกว่าเรามากๆ

แล้วมันก็ระหองระแหงมาเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ แม่ชอบว่าว่าเราเข้าข้างสามี เหมือนแม่เราไม่เห็นเราว่าสามี เวลาเค้าเถียงกันเราจะไม่ว่าใครหรือคอมเม้นต์อะไรต่อหน้า เราจะมาพูดทีหลัง เพราะเราถือว่าให้เกียรติทั้งคู่และวางตัวเป็นกลาง คือเราเข้าใจทั้งสองฝ่ายมากกว่า แม่เราก็ขี้บ่นมากจริงๆ สามีเราเค้าก็อดทนเท่าที่จะทำได้ แต่คนเราก็มีจุด ทุกวันนี้เค้าก็พยายามไม่ยุ่งอะไรกับแม่เรา เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา แต่มันก็มีมาเรื่อยๆ บ่อยครั้งสามีเราไม่เข้าใจว่า เค้าจะทำอะไรในบ้านเค้าไม่ได้เลยหรอ อยากจะวางของ อยากจะรกบ้าง ซึ่งพอพูดคำนี้ออกไป แม่จะโกรธมาก เหมือนว่า นี่ไม่ใช่บ้านชั้น! เราเคยคุยกับแม่ดีๆตอนสามีไม่อยู่ ว่าแม่อย่าคิดมากสิ บ้านก็ปล่อยให้รกบ้างก็ได้ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ คิดซะว่านี่ไม่ใช่บ้านชั้น ไม่ต้องรับผิดชอบ เท่านั้นแหละ แม่ร้องไห้ โกรธเรามาก เหมือนว่า ใช่สิ นี่มันไม่ใช่บ้านชั้น ชั้นไม่น่ายกเฟอร์นิเจอร์บ้านเก่าให้คนอื่นไปเลย (ตอนนี้บ้านเก่าที่เราเคยอยู่กับแม่ปล่อยเช่า เฟอร์เก่าหลายๆอย่างยกให้ญาติไป) เหมือนว่าเค้าไม่มีที่ไปแล้ว เราก็ไม่รู้จะทำไง

บรรยายมายาวมาก เรื่องคร่าวๆก็ประมาณนี้ค่ะ เมื่อวานคุยกับสามี สามีบอกว่าไม่รู้เค้าจะทนได้นานแค่ไหน เค้าบอกว่าถ้าเราเป็นเค้า เราไม่ทนแน่ๆ คงไม่อยู่ด้วยเลย ซึ่งก็จริง ถ้าเราต้องอยู่กับแม่สามีแล้วเจอแม่สามีว่าขนาดนี้ เราไม่ทนอยู่แน่นอน เราเป็นคนค่อนข้างแข็งไม่เหมือนสามีที่ใจเย็นและอดทนกว่ามากๆ สามีเราก็บอกกลายเป็นบางทีเค้าก็ไม่อยากจะกลับบ้านเพราะกลับมาก็เจอแบบนี้ ทั้งๆที่จริงๆเค้าอยากกลับมาเจอลูกเจอเมีย ได้ยินแล้วสะเทือนใจ... ส่วนสามีเรา เค้าไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังนะคะ เราจะคุยกันสองคน เค้าไม่ได้เล่าให้พ่อแม่เค้าฟังด้วยซ้ำค่ะ เพราะไม่อยากให้ใครมองแม่เราไม่ดี และเล่าไปก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้ เราก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเหมือนกัน คุยๆกันสองคน เลยอยากมาขอความเห็นค่ะ

มีใครมีประการณ์คล้ายๆกันบ้างมั้ยคะ มีคำแนะนำอะไรมั้ยคะ บางทีเราก็ไม่รู้จะทำยังไง เราก็ไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหา นั่นก็แม่ นั่นก็สามี ปัญหาโลกแตกจริงๆ