สวิตเซอร์แลนด์เป็นสถานที่ที่เขมชาติเลือกเพื่อปิดงานที่ตัวเองได้ก่อร่างสร้างเอาไว้อย่างสมบูรณ์ ... หวังใจว่าจะเดินไปอย่างผู้ชนะ หวังใจว่าจะทิ้งทอดซากปรักหักพังแห่งความรักเอาไว้เบื้องหลัง สำเร็จโทษผู้ที่เคยทำให้เจ็บแค้น คนที่จากไปอย่างไม่ใยดี คนที่กลับมาและเพียรบอกให้เขา ... ก้าวข้ามผ่านไป ข้ามผ่านอะไร อดีตที่เคยเหยียบย่ำเอาไว้ อย่าเอาความยึดติดและฝังใจมาทำร้ายกันอีก เพราะ เธอ "กลบฝังมันไปแล้ว" คำพูดออกจากปากของเธอผู้นั้นอย่างง่ายดาย ง่ายจนผู้ชายที่ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ต็มตัวน้ำตาตก ง่ายจนระเบิดเวลาได้เริ่มนับถอยหลังขึ้นมาในใจ ...



เขมชาติหวังว่าตัวเองจะหลุดพ้นเมื่อได้กระทำการดุจเดียวกันกลับคืนไป เธอทำให้เขารักและจากไป แต่เขาจะเหนือกว่าเพราะเส้นทางที่เขาจะหันกลับไปจะโรยด้วยกลีบกุหลาบปลายทางจะมีผู้หญิงที่แสนดีและควรค่ากับความรักรออยู่ แล้วเขาให้คน ๆ นั้นมากกว่าที่เคยให้เธอ ทุกอย่างจะดีงามและเลิศหรูเท่าที่คน ๆ นึงจะเลือกสรรมาได้ แต่บางทีกาลเวลาก็ไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ไม่ได้ใจดีพอที่จะลบเลือนบาดแผลเนิ่นนานเมื่อ 10 ปีก่อน สำหรับคนบางคนบาดแผลสามารถเจือจางไปกับกาลเวลา แต่กับคนบางคนกาลเวลากลับทำให้บาดแผลเปื่อยเน่าและให้พิษของมันซึมลึกถึงกระดูก

สิ่งเขมชาติต้องการไม่ใช่เพียงการแก้แค้นเอาคืนให้จบไป ความตั้งใจจะจบที่ไม่อาจจบ ถ้อยคำวกวนในจดหมาย ทั้งให้จำและทั้งให้ลืมสับสนวุ่นวายไปหมด เพราะนั่นเป็นการเรียกร้องความสนใจให้สุริยาวดีหันมอง เรียกร้องต้องการให้เธอยอมรับความเจ็บปวดของเขา อธิบายเหตุผลแก่เขา ขอลุแก่โทษกับเขา และ รู้สึกกับเขาเช่นเดียวกับที่เขารู้สึกกับเธอ รักของเขาที่สารภาพตั้งแต่แรก ๆ ที่เธอกลับมาว่ามันมีล้นเหลือ ทำไมเธอถึงทิ้งมันไป ฐานะของเขาที่สร้างเอาไว้ ทรัพย์สมบัติที่แม้จะไม่เท่านายธนาคารใหญ่คนนั้นแต่บัดนี้เขาก็มีมากมายและมีมากพอที่จะตอบสนองเธอได้ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเธอไม่หันกลับมาเล่า สิ่งที่เธอทำก็คือเพียรจะให้เขาก้าวข้ามผ่าน ให้เขาลืมเสีย และ เริ่มต้นชีวิตใหม่ ...  

แต่ไม่หรอก ... สุริยาวดีจะต้องรู้เสียก่อนว่าเธอทำอะไรลงไป ที่เธอกำลังคุดคู้ร้องไห้อยู่ที่นี่ในโรงแรมหรูหรา มันก็คือสิ่งที่จิตใจและร่างกายของเขาเผชิญเมื่อกลางถนน 10 ปีที่แล้ว ไม่ผิดกัน "อย่าลืมฉัน" ใช่แล้ว เขมชาติจะไม่ให้สุริยาวดีลืม เพราะ เขาจะฝากร่องรอยไว้กับเธอ ... ตลอดไป  เหมือนที่เขาเจอ เหมือนที่เขาเป็น ใช่ ... แม้จะขอแต่งงานกับเกนหลงแล้วก็ตาม เมื่อใจไม่คิดจะเริ่มใหม่และข้ามผ่านมาตั้งแต่ต้น นอกเหนือจากนั้นก็เป็นการฝืนทนทั้งสิ้น



ถ้าเธอไม่กลับมาเรื่องนี้จะไม่เกิด ... ถูกต้องหรือไม่ แต่ถ้าให้เลือกอีกครั้งก็คิดว่าสุริยาวดีคงเลือกเหมือนเดิม คนที่ไม่ลืมอย่างไรก็ไม่ลืม เขาโฟกัสที่เธอ ความเจ็บปวดรวดร้าวความสุขและปฏิกิริยาของเธอมีผลต่อเขาไปเสียทั้งนั้น ส่วนเธอก็โฟกัสที่เขา เธออยากให้เขามีความสุข ถึงเพียรบอกให้เขาก้าวข้ามผ่านไปได้แล้ว มันไม่มีวันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป เขามีคุณเกน และ เธอก็เป็นหม้ายลูกติด ไม่มีอะไรที่สมกัน ไม่มีทางที่จะกลับไปเหมือนเดิมได้ ถึงจะแปลบปลาบลึก ๆ เมื่อเห็นว่าเขามีใครที่เหมาะสมข้างกาย เธอยอมรับความจริง ยินดีกับเขา แม้รู้ว่าตัวเองจะต้องเจ็บแต่ก็ยังกลับมา ใช่ส่วนหนึ่งมันคือการทดแทน หากอีกส่วนมันก็มากกว่าเพียงแค่การกลับมา ก็อันที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ว่ามัน ... ไม่มีเบื้องหลังอะไรเลยกลับการกลับมาอันนั้น

ภายใต้การอยากมาดูมารู้มาเห็น ในใจเสี้ยวหนึ่งเธอคิดถึงอดีตที่ผ่านมา ภาระหนักหนาแบกอยู่บนหลัง แหวนบนนิ้วควรจะเป็นของใครที่รักจริง หนูเล็ก ... ลูกควรจะมีความสุขได้แล้ว พ่อกับแม่บอกเธอแบบนี้  สวิตเซอร์แลนด์ทำให้ชีวิตเธอย้อนกลับไปในวันวาน ซึ่งเธอก็ตระหนักดีกว่า คำพูดที่เธอเพียรพยายามบอกอีกฝ่ายให้ก้าวข้ามผ่าน เธอเองก็ข้ามผ่านมันไปไม่ได้เช่นกัน ไม่ว่ากับใครคนไหนก็เป็นไปไม่ได้ทั้งสิ้น เพราะความลับความหลังในกล่องใบน้อย แหวนและรูปภาพที่เปิดออกดูยามอยู่ตัวคนเดียว เธอสุขของเธอคนเดียว ทุกข์ของเธอคนเดียว เป็นเธอคนเดียวที่จำเรื่องราวร้ายแรงเช่นนี้ก็พียงพอแล้ว หากในเวลาเช่นนี้เมื่อความทรงจำถูกรื้อฟื้น ความรู้สึกจริง ๆ กลบฝังมาเนิ่นนานก็ล้นออกมาว่าครั้งนั้นยังจำได้ แต่การปล่อยใจแค่เพียงครั้งเดียว ความเชื่อมั่นแค่เพียงครั้งเดียว ราคาที่สุริยาวดีต้องจ่ายนั้นสูงลิบลิ่ว