ตอนที่ ๑๓ One and Only





ในยามรักคงไม่มีใครอยากจากพรากคนที่รัก และ คงไม่มีใครอยากให้เกิดการ "ลืม" ไม่ว่าจะเป็นการ "ถูกบังคับให้ลืม" หรือ "บังคับให้อีกฝ่ายลืม" ก็ตามที เมื่อหัวใจที่ยังมีความเสน่หาอาวรณ์ต่อกันแต่ต้องประสบเจอกับเหตุการณ์ทั้งสองประการพร้อม ๆ กันก็คงไม่ต้องบอกว่าระดับความเจ็บปวดมันจะมากมายเพียงไหน ทั้งตัวผู้กระทำ และ ผู้ถูกกระทำ หากเมื่อกงล้อแห่งชีวิตหมุนวนสิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้วไม่อาจย้อนคืนได้ มีแต่จะต้องเดินหน้าต่อไป อยู่ที่เหตุปัจจัยว่าจะหล่อหลอมให้รับมือกับความเจ็บปวดที่ว่านั้นอย่างไร


รายของเขมชาติความเจ็บปวดในฐานะคนที่ถูกลืมก่อตัวเป็นความแค้นเป็นแรงทะเยอะทะยานที่อยู่บนความสิ้นหวัง เมื่อใครคนนั้นเดินจากไปแสงสว่างในชีวิตดับสิ้นลง สิ้นลงไปโดยไม่รู้ว่าเหตุมันคืออะไร ทำไม ? เมื่อในการให้ของเขมชาติคือการให้ที่หมดสิ้นทั้งตัวและหัวใจ คือการให้ที่ไม่เหลืออะไรไว้ให้ตัวเองและใครอื่นอีก เขมจึงมีสภาพตายซากเมื่อสุริยาวดีจากไป เมื่อมองดูแล้วหากนิสัยของเขมไม่ดื้อไม่ทิฐิไม่แกร่งขนาดนี้ก็อาจไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วก็ได้ ถือเป็นโชคดีและโชคร้ายที่เขมมีเลือดนักสู้และพฤติกรรมจิกติดอยู่ในตัว

ด้านหนึ่งนิสัยเหล่านี้ทำให้เขมชาติเป็นผู้อำนวยการเป็นคุณเขมชาติที่ประสบความสำเร็จ หากอีกด้านหนึ่งมันก็ทำให้เขมเชื่อมันในความคิดของตัวเองสุดขีดจนไม่มองหาข้อเท็จจริงอื่นใดเพื่อหักล้างสิ่งที่เชื่อ การเดินทางอันยาวไกลด้วยสองมือสองขาของตัวเองนั้น สร้างรอยกร้านเกรียมในชีวิตให้กับเขมชาติ ... จนเกือบเป็นกระด้าง เบื้องหลังวัตถุที่สร้างมาต่าง ๆ นานาก็มีที่มาจากการจากไปของผู้หญิงคนนี้ ซักวันหนึ่งถ้าเธอกลับมา ... อยากให้เธอเห็น อยากให้เธอเสียดาย แต่อีกทางหนึ่งก็คือการร่ำร้องอย่างสิ้นหวังบอกว่า .... กลับมา ...กลับมาหาฉันเถอะนะ ... สุริยาวดี วันนี้ฉันมีสิ่งที่เธอต้องการจะมีความเกลียดความแค้นเกาะกินแต่ไหนก็ยังคงรอรอให้เธอกลับคืนมา ....





ส่วนสุริยาวดีเธอมีความเจ็บปวดในฐานะผู้บังคับให้คนอื่นลืม วันนี้เธอมีปัญหา...ปัญหาใหญ่ด้วย เกินว่าที่เธอเองจะมีสติปัญญาแก้ไข เธอไม่รู้ว่าบอกเขาแล้วจะเกิดอะไร กังวลไปสารพัดอย่าง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในตอนนี้ก็คือ "ความไม่รู้" ถ้าเธอบอกในวันนี้เธอจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะเป็นอย่างไร เธอคาดการหรือจัดการอะไรตรงนี้ไม่ได้ เธอได้แต่คิดว่าหากเธอ "สั่ง" ให้เขาจำเป็นอย่างอื่น เขาคงเกลียดเธอ ... ซึ่งเธอยอมรับได้เพราะคะเนได้ว่าอะไรจะต้องเกิดขึ้น ไม่จำเสียก็ไม่เจ็บ ปล่อยให้เขาเกลียดดีกว่าเขาเจ็บหรือร้อนรนเพราะช่วยอะไรเธอไม่ได้ เขมที่เธอรู้จักคงเป็นแบบนั้น เธอจึงเลือกรับความเจ็บอันนี้เอาไว้เอง หัวใจอันไหวอ่อนเก็บงำความรักไว้อย่างมิดเม้นไม่ให้ใครต้องมาเห็นและเป็นกังวลกับเธอ สถานะและประสบการณ์ต่าง ๆ สอนให้เธอนิ่ง เงียบ อดทนกับปัญหาที่ถาโถม โดยมีข้าวของในกล่องน้อยช่วยหล่อเลี้ยงใจ เธอบังคับให้เขาลืมทั้งที่ไม่อยากทำ ดังนั้นก็เป็นหน้าที่เธอสิที่ต้องจำทุกอย่างไว้



สิ่งที่ยากยิ่งต่อการควรคุมมันก็คือ "ใจ" เมื่อโชคชะตาพาเขมชาติ และ สุริยาวดีในนามใหม่ "สุริยง" อีกครั้ง สำหรับเขมมันคือแวบของชังและเสียใจพร้อมกับความตกใจว่าจริง ๆ แล้วเรา "ไม่พร้อม" เวลาเพียงเสี้ยววินาทีแต่ทุกสิ่งอย่างเมื่อเกือบสิบปีก่อนมาหมุนจี๋กลับมาอยู่ตรงหน้า สิ่งที่จดจำหาใช่เพียงความรวดร้าวของการถูกทอดทิ้งแต่รวมถึงความทรงจำดี ๆ ที่มีต่อกัน สำหรับสุริยงแม้เบื้องหน้าจะเรียบเฉยจิตใจก็สั่นคลอนด้วยอดีตอยู่ เพราะ ไม่เลยไม่เคยลืม

ฉากหน้าของทั้งสองแม้จะฉาบด้วยความฉุนเฉียวไม่ลงรอยของฝ่ายชาย และ ความนิ่งเฉยเกือบเย็นชาของฝ่ายหญิง ลึก ๆ แล้วคือความหวั่นกลัว ลึก ๆ แล้วคือความหวั่นไหว ที่ในห้วงคิดคำนึงก็ยังมีหน้าของแต่ละฝ่ายลอยมาอยู่ในความคิด ทั้ง ๆ ที่ปัจจัยต่าง ๆ นั้นเปลี่ยนไปหมดแล้ว ชีวิตของเขมมีเกนหลงที่ก้าวเข้ามา ส่วนชีวิตของสุริยงก็อุทิศให้ไก่และไข่ไปจนเกือบสิ้น



เมื่อยิ่งพบกันยิ่งใกล้กัน ต่างคนต่างรู้สึก ... ว่าเขมชาติ และ สุริยาวดี ในสมัยมหาวิทยาลัยไม่ได้หายไปไหน คลื่นลมแห่งชีวิตและร่องรอยแห่งอดีตอาจกลบฝังมันไว้ แต่หลายอย่างซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่มอบหัวใจให้แก่กันเมื่อครั้งอดีตยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง ยังคงรู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างเป็นรักแรก รักเดียว และ ยังรักอยู่คนเดียว ... แต่เราเคยยืนอยู่ตรงนี้มาก่อนมิใช่หรือ สถานการณ์แบบนี้ วันที่อะไรไม่เป็นใจ เจ็บปวดแค่ไหนยังจำได้ แล้วจะปล่อยเหตุการณ์มันจะซ้ำรอยเก่าอีกหรือ ? ต่างฝ่ายจึงตั้งกำแพงที่ทั้งสูงทั้งหนาเอาไว้เพราะความกลัวและความหวาดหวั่น เขมชาติย้ำในใจว่าตัวเองมีคนอื่นที่ดีกว่า สุริยงตั้งใจว่าจะต้องตีตัวออกห่าง ให้เรื่องมันจบลงไป



เหตุการณ์จึงเป็นไปอย่างซับซ้อนสับสน นาทีหนึ่งก็เหมือนไล่ให้ไปไกล ๆ แต่อีกนาทีหนึ่งก็อยากให้มาอยู่ใกล้ ๆ ตัว นาทีหนึ่งก็อยากจะตีจาก แต่อีกนาทีหนึ่งก็เป็นห่วงจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นกันอยู่อย่างนี้จนเหตุการณ์ทวีความรุนแรงขึ้นจนปะทุ เพราะหลอกตัวเองปิดบังตัวเองมาตลอด ด้วยความกลัวเงาจากอดีต กลัวว่าถ้าเรายื่นมือออกไปหา เราจะจากกันเหมือนเดิม เราจะเจ็บเหมือนเดิม สู้ปิดเกมส์กันตั้งแต่วันนี้เลยดีกว่า เกมส์ปิดได้จริง แต่ไม่ได้เกิดความสุขใจสำหรับผู้กระทำ ไม่ได้ทำให้ใครเรียกร้องอะไรกลับคืนมาได้ทั้งสิ้น



หัวใจที่พรากกันมาแล้วในครั้งหนึ่ง ได้กลับคืนมาพบกันใหม่ รู้ทั้งรู้ว่าหัวใจไม่เคยลืมกัน รู้ทั้งรู้ว่าใจจริงไม่อยากให้เขา หรือ เธอนั้นมีใครอื่นอีก หัวใจที่เคยประสบความอ่อนหวานและมีชีวิตชีวาในวัยนักศึกษา ก็ติดตรึงแน่นหนาไม่จาง หัวใจที่เผชิญความรวดร้าวถูกกระทำให้เสียหายแค่ไหน แต่ก็ยังไม่ลืมกัน ถ้าหากมันเป็นอย่างนั้น ... จะจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมาด้วยสาเหตุอะไร เมื่ออดีตที่ผ่านมาเธอจะมีใครไม่สำคัญ เธอจะจำหรือว่าไม่จำอะไร ก็ไม่เป็นสาระสำคัญอีกต่อไป เมื่ออดีตที่ผ่านมาเขาจะร้ายกับเธอแค่ไหน เขาก็คงอยู่ในความทรงจำทั้งยามหลับตื่น ...

"อย่าลืมฉัน" คงเป็นคำอ้อนวอนจากจิตใจลึก ๆ ของคนสองคนที่ต่างฝ่ายเฝ้าฝากเสียงกระซิบผ่านสายลมไปว่า "ได้โปรด" อย่าลืมกัน ทั้ง ๆ ที่ "การลืม" นั้นไม่เคยเกิดขึ้นแม้เวลาจะผันผ่านไปนานแค่ไหน การให้อภัยคงไม่ใช่เรื่องยาก เมื่อในชีวิตที่ผ่านความงดงามแห่งอดีต และ ความทุกข์ตรมในปัจจุบัน ล้วนเป็นสิ่งที่ตอกย้ำชัดเจนและหนักแน่นว่า สุริยาวดี และ เขมชาติ ต่างเป็น One and Only ของกันและกัน ไม่ต้องค้นหาไม่ต้องเอื้อมมือคว้า เพราะเขาและเธอตกลงปลงใจว่า "เรา" เป็นเช่นนั้นเสมอมาและจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป