เช้าวันใหม่ที่สวิสเซอร์แลนด์ดินแดนแห่งยอดเขาสูง เธอมาทำหน้าที่สุดท้ายที่ได้รับมอบหมาย ส่วนเขามีภาระหน้าที่สำหรับการปิดจ็อบที่เลือดเย็นที่สุดโหดสลัดที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะพึงคิดได้เพื่อชำระหนี้ทุกข์ที่อยู่ในใจมานานแรมปี เขมชาติแบกความรักความแค้นแบกทุกคำที่เคยสุริยาวดีเคยพูดเคยกล่าวติดตัวมาที่สวิสหวังใจว่าถึงคราวของเธอแล้วสุริยาวดี ดูซิว่า ... ถ้าเจออย่างเดียวกัน "เรา" จะตกอยู่ในสภาพเดียวกันไหม "เธอ"จะก้าวข้ามผ่านอดีตอย่างที่ปากว่าได้ไหม ... หวังว่าจะหัวเราะให้สาแก่ใจบนรอยน้ำตาของคนที่ถูกลืม

วันนี้ไม่มีผู้อำนวยการ และ สุริยง ไม่มีเกนหลงหรือคุณเอื้อ  ที่นี่มีแต่ "สุริยาวดี" และ "เขมชาติ" กับโทษทัณฑ์ที่เธอสมควรจะได้รับ จากนั้นผู้ชายคนนี้จะเดินจากไปอย่างผู้ชนะ  แต่เพียงแค่เปิดปากเท่านั้น เหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน ในคำหลอกลวงให้ตายใจตามแผนเดิม ... ความจริงบางส่วนก็เผยออกมา แน่นอนว่ามันคือส่วนหนึ่งของลูกไม้แต่ก็เป็นลูกไม้ที่ทำให้เขมชาติต้องเปิดปากแผลฉกรรจ์ของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ด้วยคำถามที่ว่า "ผิดอะไร" อดไม่ได้จริง ๆ ที่เสียงจะสั่น น้ำตาจะคลอ เหมือนเลือดสด ๆ ไหลพร่างพรูออกจากปากแผลและถ้อยคำ

ไม่เลยคุณไม่ได้ผิด ไม่มีใครผิด ... เพียงแต่ต้องเลือกทำสิ่งที่ถูกต้อง สุริยาวดีบอกทั้งน้ำตา และ ก็ทำให้เขา ... เขมชาติ ต้องมีน้ำตาดุจเดียวกัน หัวคิดในเรื่องของแผนการเริ่มเลือนลาง หากเขมชาติก็พยายามยึดมันเอาไว้ให้ได้นานที่สุด ... เวลาปิดจ็อบมีเพียงสามวันเท่านั้น เตือนตัวเองไว้สิ เรามาทำอะไร จุดมุ่งหมายที่เฝ้าฟูมฟักเป็นแรมเดือนคือสิ่งใด เดินหน้าไปสิอย่าได้หยุด หากสิ่งละอันพันละน้อยค่อย ๆ ร้อยเรียงเป็นเรื่องราว ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าใด แผนที่วางเอาไว้เริ่มไกลห่าง

ณ ที่นี้มีเพียงสุริยาวดี และ เขมชาติ กับ ดินแดนที่มีเพียงเขาและเธอเท่านั้นที่เอื้อมถึง Somewhere only we know. รอยยิ้มที่เคยห่างหายไปจากใบหน้า ความเยาว์วัย ไฟฝัน และ โลกสดใสประกายเลื่อมพรายรุ้งกลับมาอีกครั้ง ไม่มีสุริยงคนที่เงียบขรึมเยือกเย็นจนเกือบเย็นชา มีเพียง "วดี" นักศึกษาสาวคนนั้น ผู้หญิงวัยต้นพร้อมรอยยิ้มสดใส พร้อมความมั่นใจ ช่างต่อปากต่อคำ และ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ไม่มีเขมชาติคนที่ก้าวร้าวใช้วาจาประหัตประหารคนอื่น มีแต่ "เขม" ผู้ชายน่ารักขี้เล่น มองโลกในแง่ดี เปลือกแหลมคมที่ถูกกาลเวลาและความทุกข์ทนปรุงแต่งหลุดลอกออกไป เหลือเพียงเนื้อในของคนที่เรา "เคย" เป็น เนื้อในที่ไม่เคยได้เปิดเผยกับใครนับแต่ต้องจากกัน



นี่เราทุกข์ เราเหนื่อย เราล้า เราอ้างว้าง กันมานานเท่าไหร่แล้วนะ ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้หัวเราะ อย่างเป็นธรรมชาติมานานเท่าไรแล้ว เรามีความสุขมากขนาดนี้ครั้งสุดท้ายตอนไหน ? เอาเถิด ... เพียงสามวันเท่านั้น หน้าที่ก็จบลง เราจะไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน นี่คือความคิดของวดี เพียงสามวันเท่านั้น ถึงเวลาที่จะได้รับการชำระหนี้ นี่คือความคิดของเขมชาติ วดีเชื่อและมันใจว่ามันคงจบไปจริง ๆ แต่คลื่นลมมักสงบก่อนเกิดพายุ ซึ่งคนก่อพายุก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะก้าวต่อไปหรือจะหันหลังกลับ

โทรศัพท์จากคุณสมคิด ... เป็นอีกครั้งนึงที่เขมชาติถูกกระตุ้น ความรู้สึกผิดต่อเกนหลงพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ ... เราไม่ใช่คนผิด เธอคนนั้นต่างหากที่ผิด ... ภาพเหตุการณ์ต่อเนื่องทั้งหลายทั้งปวงผุดขึ้นมาอีก คำพูดทุกคำของสุริยงที่เขมชาติแบกติดตัวมาสวิสเริ่มสำแดงเดชอีกครั้ง ใช่ ... ไม่มีที่ให้หันหลังกลับ วันสุดท้ายนี้เองที่เราจะต้องปิด ปิดจ็อบให้ได้ ... เดิมพันครั้งนี้ ถึงทางข้างหน้าเป็นนรกก็จะต้องฝ่าไป