ตัวเราก็เหมือนหุ่นยนต์กระดาษ
ที่ภายในเก็บความอ่อนแอ
ความยอมแพ้
และมีความหวาดกลัวซ่อนอยู่

ลองปล่อยให้ตัวเองแสดงความอ่อนแอออกมา
ยอมรับความพ่ายแพ้
ให้น้ำตาไหลรินออกมาภายนอก
ปล่อยกาลเวลา ให้เยี่ยวยาแผล เยี่ยวยาความรู้สึก

แผลใหญ่ แผลที่ลึก และแผลที่มองไม่เห็น
ค่อยๆดูแล ค่อยๆรักษา ค่อยๆเพิ่มเติมกำลังใจ

จับมือของตัวเองอีกครั้ง
จับแขนของตัวเองอีกหน
โอบกอดตัวเราเองอีกที
แล้วเราจะรู้สึกว่าเราโง่มากที่ยอมแพ้ให้กับมัน
ต่อไปจะหัวเราะให้กับความกลัวที่มองไม่เห็น
ยิ้มให้กับความพ่ายแพ้
สนุกกับความอ่อนแอ
แล้วเมื่อท้องฟ้าเปิด อบอวนไปด้วยแสงสว่างจากหมู่ฟ้า
แล้วค่อยๆลุกขึ้น ค่อยๆก้าวเดินไปข้างหน้า
แสงแดด ก้อนเมฆ สายลม
แสงจันทร์ และหมู่ดาว ก็จะโอบกอดเราอีกครั้ง