อย่างที่ฉันได้เข้าใจ..
 
 
 
….
 
 
ในขณะที่ฉันโอดครวญท่ามกลางความอ่อนไหวและอ่อนแอ
 
แสงตะวันยามเช้ายังคงค่อยๆสาดแสงและกล้าแกร่งในที่สุด..
 
ในขณะที่ฉันร่ำให้กับลมหนาวที่ผ่านมากระทบผิวกายด้วยความหวาดหวั่น
 
ดอกไม้แห่งฤดูกาลกำลังผลิบานผ่านสายหมอกที่บางเบา..
 
ในขณะที่ฉันปิดกั้นตัวเองภายใต้ม่านแห่งจิตใจที่ขมขื่น
 
สายฝนแห่งความสดชื่นกำลังทอดกายชื่นชมกับสายรุ้งตรงม่านขอบฟ้า..
 
และในขณะที่ฉันกำลังหลับตาพ่ายแพ้กับวิถีและกำลังกลับสู่ความเงียบงัน
 
เสียงสวยใสของใครบางคนดังแว่วมา..
 
มืออันอบอุ่นโอบกอดความอ่อนไหวนั้นไว้ตราบที่ต้องการมัน
 
……
 
 
 
อย่างที่ฉันได้เข้าใจ..
 
ฉันไม่ได้เดียวดายท่ามกลางความอ่อนแอและหวาดหวั่น
 
ฉันไม่ได้เดียวดายท่ามกลางรอยยิ้มที่เฉยชาของตนเอง..
 
ฉันยังคงต้องการเสียงกระซิบแห่งความห่วงใยนั้น..
 
ฉันยังต้องการเสียงกระซิบแห่งความคิดถึงนั้น..
  
ยังต้องการความอบอุ่นจากมืออันห่างไกลนั้น..
 
และฉันก้อไม่ได้เดียวดายอย่างที่ฉันได้เข้าใจ..
 
 
 
@………………@  
ขอบคุณภาพจาก INTERNET