มันก็จะมีบางมุม
ที่เราจำเป็นต้องปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอ
ยอมรับความพ่ายแพ้
และปลดปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา
ปล่อยให้เป็นช่วงเวลา
ที่ได้สำรวจบาดแผลของตัวเอง
ทั้งแผลเล็ก แผลใหญ่ แผลที่ลึกและแผลที่มองไม่เห็น
ค่อยๆดูมัน ค่อยๆจับมัน
ค่อยๆหาหนทางรักษาแผลนั้นในใจ
นั่งร้องไห้ให้เหนื่อยในมุมๆนั้น
แล้วเมื่อพอจะมีแรงสักหน่อย
ก็ค่อยบอกตัวเองให้ออกมาจากมุมนั้น
หากระจกสักบาน แล้วยิ้มให้ตัวเอง
แล้วขำให้ตัวเองที่ตาบวมๆ
จับมือตัวเอง
จับแก้มตัวเอง
แล้วบอกรักตัวเองสักหน่อย
แล้วพรุ่งนี้...เราค่อยออกเดินใหม่เนาะ