[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เห็นว่าวันนี้เป็นวันรัฐธรรมนูญ จึงได้นำกลอนนี้มาวาง หวังว่า จะไม่เป็นการผิดระเบียบนะคะ
กราบขอบพระคุณเวปมาสเตอร์ มากค่ะ

วันที่ฟ้าสีหม่นของคนเก่า
สุดเงียบเหงาเข้าคลุมกลุ้มหวนหา
ที่เคยหวังพังพ่ายกลายเลือนลา
ให้ผวาหวาดหวั่นแสนพรั่นพรึง

มีแต่ความว่างเปล่าเป็นเงาแทรก
รอยร้าวแยกแตกเห็นไม่เป็นหนึ่ง
ดังภาพหลอนย้อนคิดจำติดตรึง
เฝ้าคอยดึงขึงขอบจับมอบวาง

สิ่งที่ควรชวนชื่นกลับกลืนเจ็บ
เป็นแผลเก็บเหน็บร้อยขึ้นคอยขวาง
เหมือนถูกขีดปิดไว้ไม่เห็นทาง
แสงสว่างรางเลือนกลับเลื่อนลอย

หรือสิ้นแล้วทางฝันที่หมั่นสร้าง
จึงเคว้งคว้างว่างเปล่าจนเหงาหงอย
หลักประชาธิปไตยที่ไทยคอย
จะถึงคราวปลดปล่อยเมื่อไหร่กัน

มองนภาคราหม่นของคนเก่า
ยังคงเศร้าระทมตรมโศกศัลย์
รอแสงฉายสีทองผ่องอำพัน
ปลายฟ้านั้นอีกเมื่อใดจะได้ยล

ส่งเสียงร่ำพร่ำร้องดังก้องกู่
อยากให้รู้ถึงสรวงห้วงเวหน
สิ่งที่หมายปวงข้าประชาชน
เพียงดอกผลต้นประชาธิปไตย.....


“สุนันท์ยา”