การที่แม้นเมือง ต้องอยู่ในสถาวะแบบนี้ คือยอมให้ทุกคนมีความสุข แต่ตนกลับทุกข์ ทั้งในหน้าที่ของตนเองและหน้าที่ของการสั่งสมมาอย่างช้านาน
แถมยังต้องมาขวัญเสียต่อการผิดคำสาบานที่ให้ไว้กับน้องสาวตนเอง ดังนั้นไม่ว่าชีวิตเธอจะมีความสุขมากแค่ไหน ก็ต้องทุกข์ใจมากเท่านั้น ดังนั้นการแสดงออกของเธอจึงมีแต่ความทุกข์ตรมตลอดเวลา (เหมือนคนป่วยด้วยโรคซึมเศร้า) นั่นก็คือ เมื่อมีความสุข ก็จะคิดไปเองว่าตนมีความผิดที่แย้งชิงมา เมื่อทุกข์ก็คิดไปว่า เป็นผลมาจากคำสาบานที่ตามมาหลอกหลอน
ดังนั้นจึงไม่แปลกที่สุดท้ายเธอจึงเลือกวิธีรับโทษทุกอย่างด้วยชีวิตของตนเอง
ถึงหลายคนจะดูว่าเธอโง่เขลา แต่ความจริงแล้ว มันคือการปลดปล่อยตนเองด้วยวิธีที่เธอเห็นแค่เพียงเท่านี้
ไม่แปลกเลยที่ผู้ดูจะรู้สึกอึดอัดในบทนี้ แล้วผู้กำกับก็เก่งทำให้คนดูรู้สึกเดียวกับตัวละคร จนถึงขั้นทนไม่ไหว

นี่คือวิธีการดึงอารมณ์ร่วมจากผู้แสดงทั้งหมด มาเรียงกันจนได้ความรู้สึกที่ต้องการ เก่งมากครับ เก่งมากจริงๆ กับทุกๆอย่างในเรื่อง