อกเคยช้ำสีดำระกำรัก
ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม
นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม
พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย

เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา
คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้
เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวชอนไช
เธออยู่ไหนไยทำลายรักวอดวาย

ขยับเคลื่อนเลื่อนขาอย่างช้าช้า
งุงงงหาหัวใจที่หล่นหาย
หลั่งน้ำตาอ่อนล้าว่าทำไม
รักจึงได้ขาดสะบั้นเธอบั่นทอน

ไม่เคยส่องกระจกตระหนกเหลือ
เหตุใดเนื้อหนาพุ่มขนผุดหลอกหลอน
เจ็บแทบตายมีแปดขาไชซอกชอน
กรีดร้องวอนขอร่างเดิมคืนกลับมา

ซุกตัวอยู่ซ่อนซุ่มไว้ใต้หลืบมืด
ดูไม่จืดแมงมุมหมองมีแปดขา
เฝ้าชอกช้ำวนเวียนคิดติดอุรา
ทุกข์หนักหนาผ่านรักพาหวาดระทม

แล้ววันหนึ่งถึงเวลาต้องยอมรับ
ใจกลอกกลับของพธูผู้รักใคร่
เป็นแมงมุมกลายร่างไม่เป็นไร
รอเหยื่อใหม่หวังชักใยลากซากมา

จะสูบเลือดสูบเนื้อให้หมกมุ่น
เฝ้าเคล้ากรุ่นรักร้อนเร่าเขลาฝันหา
กัดฉีกเนื้อแล้วค่อยค่อยเอาเกลือทา
ราดสุราหมักหอมหวนกลิ่นอบอวล

ไร้อาลัยสิ้นเยื่อใจในความรัก
ชักใยปักหลักเพื่อท้องลืมคืนหวน
ทั้งหมดมันไม่เหลือหลงคิดอยากทวน
แสยะยิ้มยวนเย้ยย้อนความเป็นคน