ที่ตั้งกระทู้นี้อย่าพึ่งคิดว่าเราอยากฆ่าคนน้าเรายังควบคุมได้อยู่(แต่ไม่แน่ว่าอาจจะเผลอเอามีดแทงในเร็ววันนี้ก็ได้รอดูต่อไปว่าจะควบคุมตัวเองได้ป่าว)
ที่มาวันนี้คืออยากพูดถึงคนที่มีความรู้สึกอยากฆ่าคนแบบในกระทู้เดียวไปเลยค่ะ
ก่อนอื่นอยากบอกว่าเราเป็นคนที่ออกแนวซาดิสๆค่ะชอบการทรมาณแต่ว่าประหลาดกว่าชาวบ้านคือถ้าได้ดูหนังแนวทรมาณจะไม่ชอบดูภาพแต่ชอบเสียงกรีดร้องโหยหวนของคนที่ถูกทรมาณมากกว่าค่ะ แล้วก็ชอบหาตุ๊กตาสีขาวเขียนชื่อคนที่เกลียดลงไปแล้วเอาไปลองฆ่าในแบบต่างๆดู(ระบายได้ดีนะตัวเธอขอบอกไว้ก่อน) แต่ว่าเราเป็นคนที่รักพ่อแม่และที่สุดเลยคือน้องสาวค่ะ เราเลยไม่เคยแสดงท่าทีในแนวโหดๆต่อหน้าใครแม้แต่คนเดียวแต่จะมีวิธีระบายในแบบขอองตัวเองตามที่เคยกล่าวไว้มีวิธีเดียวที่ไม่ทำคือเอามาเผาค่ะเพราะถ้าทำในห้องมันเก็บกวาดยากแถมเดี๋ยวไฟไหม้อีก

ทีนี้ข้อความข้างต้นคือการระบายเล็กๆเท่านั้นค่ะไม่อ่านก็ได้มาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ
สำหรับคนที่อยากจะฆ่าคนจะมีเหตุผลหลักๆอยู่สามค่ะ
คือหนึ่งความโกรธแค้นที่หากได้ฆ่าแล้วจะรู้สึกสะบายใจ
สองความรู้สึกที่เคยฆ่าใครซักคนมาก่อนแล้วเกิดคลั่งอยากฆ่าอีกเรื่อยๆโดยอาจจะทั้งมีเหตุผลหรือฆ่าด้วยเหตุผลเพราะอยากฆ่าค่ะ
สามคืออยากลองทำตามในหนังค่ะเพราะบางคนที่เห็นในหนังบางครั้งที่ดูก็คิดว่าไม่มีทางทำเหมือนในหนังหรอกมันไร้สาระสิ้นดีแต่ทว่าสิ่งนั้นจะฝังลึกอยู่ในส่วนลึกของจิตใจและซักวันหนึ่งจะทำให้เวลาคุณฆ่าจะไม่ใช่แค่การฆ่าธรรมดาเหมือนที่เห็นในข่าวมรทั้งจับกดน้ำ ฆ่าข่มขืนบางคนทำไปก็อาจจะรู้สึกสนุกรึเปล่าก็ไม่รู้
หรือมีบางพวกชอบทำร้ายตัวเองด้วยวิธีที่ง่ายๆแบบไม่พึ่งมีดเช่นหยิกเนื้อตัวเองเล่นหรือมีคนที่อกหักแล้วกรีดแขนตัวเองสองกรณีนี้ที่เราเคยพบต่ำสุดคือเด็กป.6ไม่ได้โม้ค่ะเจอจริงๆรอยที่แขนนี่แดงเลยค่ะ
ทีนี้ถามว่าถ้ารู้สึกอยากฆ่าใครซักคนจริงๆเนี่ยควรฆ่าเขามั้ยแน่นอนว่าคำตอบที่เราจะบอกคือ ไม่ แต่เราเข้าใจทุกคนค่ะก็มันอยากฆ่าอะจะทำไมแต่คุณอาจกำลังเกรงบางอย่างอยู่ เช่นไม่อยากมีตราบาป กลัวบาป กลัวกฎหมายเป็นต้น

คำถามที่พบบ่อยคือควรไปพบจิตแพทย์รึเปล่าคำตอบคือไปเลยค่ะและเรามีทางเลือกให้คุณอยู่สี่ค่ะ
หนึ่งคือไปคนเดียวแบบลับๆ
สองคือไปกับพ่อแม่
สามไปกับเพื่อน
สี่ไม่ไป
เลือกอันไหนดีคะ
ถ้าคุณเลือกอันที่หนึ่งผลคือคุณจะไม่มีที่ปรึกษายามคับขันแต่มันอาจเป็นการเริ่มต้นที่ดีหากคุณยังกลัวเพราะจิตแพทย์เค้าไม่สนหรอกค่ะว่าคุณจะมาจากไหนแล้วเป็นใครแล้วหลังจากนั้นคุณค่อลองหาเพื่อนหรือญาติไปเป็นเพื่อนสิคะ
ถ้าคุณเลือกทางที่สองอันนี้ต้องดูพ่อแม่คุณด้วยไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่สามารถหลบหนีความจริงอันโหดร้ายที่ว่าพ่อแม่ของบางคนไม่ได้รักเราหรือไม่มีพ่อแม่(เหมือนจขกท.ที่รู้สึกได้ถึงการขาดความอบอุ่นแต่ก็ยังดีที่พ่อแม่ยังส่งให้เรียนค่ะ)
ถ้าเลือกทางที่สามคุณต้องดูเพื่อนเหมือนกันค่ะว่าเป็นใครเหมือนทางที่สองเลือกดีๆเอาที่ไว้ใจได้และสนิทนะคะ
ถ้าเลือกทางที่สี่เตรียตัวเป็นโรคซึมเศร้าตายไม่ก็รู้สึกอมทุกข์กับชีวิตตัวเองไปได้เลยค่ะ

ที่ตั้งกระทู้มาเนี่ยเพื่ออยากจะบอกว่าปัญหาแบบนี้สามารถแก้ไขได้และยังมีหนทางอยู่ค่ะหากรู้หรือสงสัยควรไปพบทันทีและอยากบอกว่าไม่ต้องกลัวหรืออายค่ะเพราะคุณไม่ได้เป็นแบบนี้คนเดียวในโลกแต่ถ้าอยากตัดปัญหาด้วยการฆ่าตัวตายลองมองไปข้างหลังถึงคนที่กำลังห่วงคุณอยู่แล้วถึงตอนนั้นคุณจะตัดสินใจยังไงก็ตามที่ต้องการค่ะคุณสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้อย่าเอาใจไปผูกมัดกับสิ่งๆหนึ่งแล้วทำให้ชีวิตของตัวเองย่ำแย่เลยค่ะเพราะบางครั้งสิ่งที่เรากำลังยึดติดอาจเป็นแค่สิ่งที่โสโครกน่ารังเกียจก็ได้เราไม่คิดว่าคำพูดที่เราใช้มันแรงหรืออะไรเลยเหตุผลง่ายๆคือชีวิตจริงเราเป็นคนที่ตรงกว่านี้และหน้าด้านมากค่ะบอกเลยเรากล้าที่จะบอกอะไรไปตรงๆแม้คนๆนั้นจะเป็นคนที่น่ากลัวก็ตาม