ขอเริ่มเกริ่นก่อนว่า ผมพึ่งจะเรียนจบปริญญาตรีมาเมื่อเดือน เมษายน ที่ผ่านมาพอเรียนจบที่บ้านก็ให้บวชเลย เพราะจะได้ไม่ต้องมากังวลตอนมีงานทำแล้วจะไม่มีเวลามาบวช ผมบวชได้ประมาณ 15 วัน หลังจากสึกแล้วช่วงปลายเดือน พฤษภาคม  ทางบ้านก็เริ่มให้ผมมองหางานทำ ( โดยส่วนตัวแล้วผมอยากเรียนต่อมากกว่า เพราะ ผมอยากจะเรียนรู้ในสิ่งที่เรียนมาให้เพิ่มขึ้นมากกว่านี้และก็อยากเรียนรู้ในสิ่งใหม่ๆ ) แต่ทางบ้านก็ไม่อนุญาติให้ผมเรียนและบอกว่าให้หางานทำแล้วส่งตัวเองเรียนเอง อันนี้ผมพอเข้าใจ ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมก็พยายามมองหางานทำที่มันตรงกับสิ่งที่ผมชอบและพอจะทำได้แต่ต้องเข้าใจว่าต่างจังหวัดกับเด็กจบป.ตรีมาใหม่ๆงานมันหายากกว่าใน กทม. และเราก็ไม่มีประสบการณ์ทำงานอะไรเลย ตลอดเวลา4ปี ที่ผมก็เรียนที่ กทม.ทางบ้านก็ไม่อนุญาตให้ผมทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย  เพราะอยากให้ผมสนใจเรียนอย่างเดียว ยิ่งเวลาผ่านไปนานที่บ้านก็เริ่มกดดันทุกวันและเริ่มเปรียบเปรยผมกับเด็กแถวบ้านหรือลูกหลานคนที่เขารู้จักไปต่างๆนาๆ ผมก็เลยใช่สิ่งที่ผมได้มาจากการเรียนพยายามหาสอบเข้าราชการ ที่ไหนเปิดรับสมัครและมีตำแหน่งที่ตรงกับผมและพอที่ผมจะเข้าได้ ผมสมัครหลายๆที่มาก ไล่ตามไปสอบทุกที่ ( ที่บ้านอยากให้รับราชการเพราะย่า ตา แม่ ก็เคยรับราชการมากันหมด ) บางที่ก็สอบติดภาค ก. ผ่านแล้วแต่รอประกาศผล ภาค ข. บางที่ก็สอบภาค ก และ ข ผ่านแต่ตกสัมภาษณ์ บางที่ก็ไม่ได้ไปสอบเพราะเดินทางลำบาก  ผมต้องแบ่งเวลาตัวเองว่าจะต้องอ่านที่ๆใกล้จะสอบก่อน วันๆหมกอยู่กับหนังสือหมกอยู่กับตำราหมกอยู่น่าคอมพิวเตอร์ บางทีก็เครียดที่หางานทำไม่ได้สักที  พอเวลาทางบ้านถามว่าหางานทำได้ยังผมก็ต้องตอบแบบยังไงก็ได้ไม่ให้โดนด่า บางครั้งก็หนักถึงขั้นทะเลาะกัน พอความกดดันมันเยอะขึ้น ผมเลยตัดสนใจว่าจะไปอ่านหนังสือที่บ้านเพื่อนทุกครั้งก่อนที่จะมีการสอบ บางที่ไปทุกวันติดๆกันเกือบเดือน จากที่จะช่วยให้มีสมาธิมากขึ้นไม่ต้องมากดดันตัวเองกลับกลายเป็นที่บ้านมองผมว่าผมไม่สนใจที่จะสอบมัวแต่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนทุกวัน จนมันทำให้ผมเครียดกว่าเดิมแล้ววันอาทิตย์ ที่ 24 ผมต้องไปสอบท้องถิ่นอีกมันทำให้ผมเครียดหนักกว่าเดิมกลัวว่าตัวเองจะสอบไม่ติด ผมเลยนั่งคิดและกลับมามองตัวเองว่า ค่อนชีวิตผมใช่ชีวิตกับการเรียนการสอบมาเกือบทั้งชีวิต ผมเลยอยากใช่ชีวิตให้มีความสุขหลังเรียนจบมาแล้วอยากทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำ อยากไปเที่ยว อยากสนุกสนาน อยากลองนอนอยู่บ้านเฉยๆ อยากอยู่กับครอบครัว อยากอยู่กับเพื่อน  มันอาจจะเป็นความคิดที่เหมือนคนเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรืออาจเหมือนคนขี้เกียจไม่อยากทำงาน แต่ผมแค่อยากพักผ่อนชีวิตที่เหมือนกับกีฬาที่มีแต่การแข่งขันกับคนอื่นตลอดเวลา พักผ่อนกับการเรียนการสอบที่เจอตั้งแต่อายุ 5 ขวบจนอายุ 22 ผมแค่อยากพักเฉยๆ แล้วหายเหนื่อยจะกลับไปแข่งต่อ แค่อยากนั่งมองทบทวนตัวเองว่าเราชอบทำอะไร  เราพอที่จะทำอะไรได้บ้าง มองหาเป้าหมายตัวเองว่าเราอยากทำอะไรต่อไป ก่อนที่ตัวเองจะไปใช่ชีวิตของคนทำงานหรือมนุษย์เงินเดือน ผมอยากพูดกับทางบ้านมากแต่พูดไปคงโดนด่าตามสเตป จะมีทางไหนบ้างที่ทางบ้านจะเข้าใจผมว่าผมต้องการอะไร
ปล. เผื่อมีคนสงสัยว่าผมเอาเงินที่ไหนใช้ตลอดเวลาที่เรียนจบมาเกือบ 4 เดือน ผมไม่ได้ขอเงินทางบ้านเลยประหยัดเอาและใช้เงินจากเงินเก็บล้วนๆ มีบางครั้งที่พ่อหรือยายจะให้บ้างแต่ไม่มากเท่าไหร่